درد دل استاد ابتهاج (سایه) که غریب بود وآخر با غربت در زمانی که به جهان والایی عروج کرد بدن نازنیش را به مملکتی که مال او بود ، عشق بود آوردند. دیگر چه مرادی برای استاد او از پرده حجاب سربلند عبور کرد! ودر زمان ومکان ما آدمهای بددل دیگر نیست ، ای کاش الگوی انسانیت برای ما گم‌کرده راهها باشدحالا چه ایران بیاد، چه اعماق اقیانوسها باشد . او در بلندترین نقطه جلال

خدا رحمت کند سایه را الگو بود و وطن پرست

با سلام و عرض ادب
قابل توجه برخی از دوستان بزرگوار

شعر صرفاً به نظم کشیدن کلمات و ساخت مصرع و بیت نیست.
بنظرم ملک الشعراء بهار تونسته به زیبایی تمام این موضوع رو به تصویر بکشه:

شعر دانی چیست‌، مرواریدی از دریای عقل
شاعر آن‌ افسونگری کاین ‌طرفه‌ مروارید سفت

صنعت‌ و سجع‌ و قوافی‌ هست‌ نظم‌ و نیست شعر
ای بسا ناظم که نظمش نیست الا حرف مفت

شعر آن باشد که خیزد از دل و جوشد ز لب
باز در دل‌ها نشیند هرکجاگوشی شنفت

ای ‌بسا شاعرکه ‌او در عمرخود نظمی نساخت
وی بسا ناظم که ‌او در عمر خود شعری نگفت

آن درخت کهن منم که زمان برسرم راند بس بهاروخزان دست ودامن تهی وپا دربند مرغ شب خوان که با دلم میخواند رفت و این آشیانه خالی ماند آهوان گم شدند در شب دشت آه از آن رفتگان بی برگشت

رحمت الله الواسعه بر مرحوم ابتهاج!!!
جدّ امام خمینی دستگیرش باشه!!!