از سحرگاه پنجم خرداد سال ۱۲۸۷ خورشیدی تا کنون ۱۱۲ سال می گذرد. آن روز مته حفاری در چاه شماره یک مسجد سلیمان، به نفت رسید. این واقعه به عنوان نخستین فوران نفت در ایران و خاورمیانه، از جنبه اقتصادی بسیاری برخوردار بود و استحصال نفت را به صورت تجاری امکان پزیر می نمود. ویلیام ناکسی دارسی میلیونر استرالیایی، در سال ۱۹۰۱ امتیاز استخراج نفت در ایران را از مظفرالدین شاه گرفت. حفاری اولین چاه در محلی به نام چیاسرخ یا چاه سرخ، در شمال غرب قصر شیرین آغاز شد، اما علی رغم کشف نفت در این منطقه، به سبب اقتصادی نبودن میزان نفت به دست آمده، همچنین دوری از دریا که حمل نفت را مشکل می ساخت، دارسی این ناحیه را ترک کرد و به خوزستان روی آورد. در نیمه اول سال ۱۹۰۸ سرمایه شرکت رو به پایان بود و هنوز نفتی در منطقه خوزستان کشف نشده بود. روسای شرکت به مسوول عملیات که مهندسی به نام جورج رینولدز بود، دستور توقف عملیات را دادند، اما او با توجه به اطلاعاتی که در محل به دست آورده بود، وضع را بهتر ارزیابی می‌کرد، چند روزی از اجرای دستور خودداری کرد و به حفاری ادامه داد. سرانجام در روز پنجم خرداد ۱۲۸۷ شمسی برابر با ۱۹۰۸ میلادی در چاه شماره یک مسجد سلیمان مته حفاری به لایه نفت‌دار برخورد و نفت با فشار از چاه فوران کرد. چاه شماره یک که در آن زمان اولین چاه نفت خاورمیانه لقب گرفت در منطقه ایی بنام دره خرسون مسجد سلیمان واقع شده بود، که عملیات حفاری آن در سال ۱۲۸۶ آغاز شد و بامداد ۵ خرداد ۱۲۸۷ کمی بعد از ساعت ۴ صبح به مخزن نفتی رسید. عمق این چاه ۳۶۰ متر بود و روزانه ۳۶ هزار لیتر(معادل ۲۲۸ بشکه در روز) نفت خام سبک تولید می‌شد. نیروی محرکه ماشین‌آلات مربوط به دکل حفاری چاه شماره یک از توربین بخار تامین می‌شد. این چاه هم‌ اکنون در مرکز شهر مسجدسلیمان، در مجاورت منطقه نمره یک، به صورت موزه تحت نظارت شرکت ملی نفت ایران قرار دارد. با به نفت رسیدن در این چاه وجود نفت به مقدار زیاد در ایران به اثبات رسید. در آخرین برگ از گزارشات حفاری چاه شماره یک که از دوم تا بیست و ششم مه ۱۹۰۸ را در برمی‌گیرد آمده است:"فوران شدید نفت به ارتفاع ۱۱۷۹ پا".