آهنگری سنتی از جمله هنرهای قدیمی و سنتی است که از این هنر دیرینه برای ساخت ابزار و ادوات کشاورزی و دامداری، ساخت وسایل کاربردی و مایحتاج زندگی مردم استفاده می‌شده است. در گذشته به دلیل اینکه شغل اکثر مردم کشاورزی و دامداری بوده و بیشترین ابزار مورد نیاز شغلی آنان از فلزات به‌ صورت سنتی بوده، آهنگری جایگاه خاصی داشته است و از هنرهای بسیار پررونق آن زمان محسوب می‌شده است. داس، وسایل شخم‌زنی، تبر، چکش، ساتور، تیشه، میخ طویله، نعل، ابزار بافت قالی، زنجیر، انواع قیچی، جوالدوز، چفت، حلقه و میخ در، قفل و کلید و سیخ تنور از جمله وسایل پرکاربرد زمان‌های قدیم بود که این هنرمندان چیره‌دست ابزار را تولید و با رونق به فروش می‌رساندند که امروزه به دلیل ورود ابزار و ماشین‌آلات جدید صنعتی این هنر رونق گذشته را ندارد و حتی می‌توان گفت در حال رکود و گوشه‌گیری از جرگه صنایع است. هنر آهنگری با وجود قدمت بسیار، این روزها به دلیل کهولت سن فعالان و عدم استقبال جوانان به این هنر، این عرصه رو به‌ زوال و فراموشی است و در صورت نبود جایگزین نیروی جوان به‌جای استادکاران پیر و خسته، این حرفه به‌زودی از عرصه فعالیت خارج و به تاریخ  صنایع‌دستی می‌پیوندد. دستان پینه بسته و لرزان استاد حسین کاوه نشان از سال‌ها کار، زحمت و تلاش بسیار و بیانگر گذر زمان و عمری تجربه آموزی در این حرفه است.