پس از پیروزی دونالد ترامپ در انتخابات ریاست‌جمهوری، دوره جدیدی از سیاست فشار حداکثری علیه ایران آغاز شد. همان‌طور که به خاطر دارید، او با امضای یادداشت ریاست‌جمهوری، دستوراتی برای تشدید فشارها بر ایران صادر کرد و تهدیدهایی را مطرح نمود. سپس، با وجود این تهدیدها، درخواست مذاکره داد و نامه‌ای در این خصوص نوشت که پیش‌تر درباره آن توضیح داده‌ام. این نامه ترکیبی از تهدید و پیشنهاد دیپلماتیک بود. در آن مقطع، ما با یک دوراهی دشوار روبه‌رو بودیم که اگر تحت این فشارها به مذاکره تن می‌دادیم، مذاکره‌ای واقعی شکل نمی‌گرفت؛ اما اگر مذاکره را رد می‌کردیم، در افکار عمومی متهم به مخالفت با دیپلماسی و راه‌حل‌های مسالمت‌آمیز می‌شدیم. سیاست اتخاذشده در آن زمان، سیاستی دقیق، حساب‌شده و هوشمندانه بود. ما اعلام کردیم که با دیپلماسی و مذاکره مخالف نیستیم، اما در زمینی که طرف مقابل تعریف کرده بازی نمی‌کنیم. به‌جای مذاکره مستقیم، مذاکره غیرمستقیم را پیشنهاد دادیم و شرایط مذاکره را به نفع خود تغییر دادیم. با این رویکرد، وارد مذاکراتی شدیم که قواعد آن را خودمان تعیین کرده بودیم. نشانه موفقیت این سیاست آن بود که دولت آمریکا حدود دو هفته طول کشید تا پیشنهاد ما برای مذاکره غیرمستقیم را بپذیرد. به عبارت دیگر، دوراهی که آن‌ها قصد داشتند ما را در آن قرار دهند، ما آن‌ها را در آن قرار دادیم و آن‌ها ناچار شدند در چارچوب پیشنهادی ما وارد مذاکره شوند. در مذاکرات، آن‌ها خواسته‌های خود را با زبانی دیگر مطرح کردند، اما ما همان‌گونه که در برابر تهدیدها مقاومت کرده بودیم، در مذاکرات نیز از حقوق ملت ایران قاطعانه دفاع کردیم. طبیعی است مردمی که در برابر تحریم‌ها و فشارها مقاومت کرده‌اند، برای حفظ حقوق خود در صحنه مذاکره نیز از آن‌ها دست نکشند. وقتی طرف مقابل ناامید شد که از طریق مذاکره به اهداف خود برسد، مسیر دیگری را برگزید. دست رژیم جعلی و جنایتکار صهیونیستی را باز گذاشتند تا حملاتی را انجام دهد. ما در تمامی مکاتبات و اظهارات خود این اقدام را خیانت به دیپلماسی و مذاکره توصیف کردیم. بااین‌حال، خوشحالیم که این مسیر را طی کردیم، زیرا با جهانیان اتمام حجت کردیم که ایران از هیچ تلاشی برای یافتن راه‌حل مسالمت‌آمیز فروگذار نکرده است. اگر این مسیر مذاکره را امتحان نکرده بودیم، شاید این پرسش مطرح می‌شد که چرا مذاکره نکردید و شاید این اتفاقات رخ نمی‌داد. اما اکنون کاملاً روشن است که ما دیپلماسی و مذاکره را آزمودیم و این طرف مقابل بود که مسیر مذاکره را به مسیر جنگ تبدیل کرد. یکی از دلایل همبستگی بی‌نظیر مردم ایران در این دوره، صداقتی است که در عملکرد دولت خود مشاهده کردند. آن‌ها دیدند که دولت هر راه ممکنی را برای رسیدن به راه‌حل مسالمت‌آمیز امتحان کرده، از مذاکره فرار نکرده و در عین حال، حقوق ملت را با قاطعیت حفظ کرده است. این طرف مقابل بود که مسیر مذاکره را به مسیر جنگ تبدیل کرد .