در سکوت گرمای طاقت فرسای ۵۰ درجه ظهر، تنه‌های سیاه شده نفر به نفر نخل‌ها، چون شمع‌های سوخته‌ای بر خاکستر زمین ایستاده یا خوابیده‌اند. اینجا آبادان است؛ شهری که روزی تاج نخل‌هایش تاج‌دار باد‌های جنوب بود و امروز، سایه‌سار‌های سوخته‌اش روایتگر درد بی‌آبی و بی‌توجهی است. نخل برای عرب‌های خوزستان تنها یک درخت نیست، "نخیل" نماد مقاومت است. همدم است، فرزند است که با او صحبت می‌کنند. در قرآن، سوره مریم آیه ۲۳، "نخل" نشانه‌ای از رزق الهی و تکیه گاهی و سایه ساری برای این بانوی صدیقه عذرا بود و در فرهنگ عربی، سمبل حیات، پایداری و برکت است. نخل در فرهنگ عامه، ترانه‌ها و هنر‌های مختلف مردم عرب خوزستان تاثیر به سزایی داشته و به عنوان یک موضوع اصلی در آثار هنری و ادبی این منطقه مطرح است. نخل، منبع اصلی درآمد و تامین معاش بسیاری از خانواده‌ها در مناطق جنوبی خوزستان است. از خرما به عنوان یک محصول غذایی و تجاری استفاده می‌شود و برگ‌های نخل نیز برای ساخت صنایع دستی و وسایل کاربردی به کار می‌روند. همین نخل‌ها در دفاع مقدس، پناهگاه رزمندگان بودند و برای این مرز و بوم شهید دادند و امروز، قربانی شور آبی و بی‌آبی شده و در نهایت در آتش بی مسوولیتی ها، در کربلای خوزستان زنده زنده به"شهادت" رسیدند. به عکس‌ها نگاه کنید، به بهت و سوالی که آن گاومیش زول زده به من، می‌گوید"به کدامین گناه؟ " یا  نخل‌های ماده بارداری که ایستاده در غبار بی توجهی مردند، چه پاسخی باید داد؟!. اینبار نخلستان‌ها غرق در آب شدند، اما آبی که برای خاموشی تنه‌های سوخته یشان سر ریز شد، آبی که بوی سوختن و انعکاس مرگ می‌دهد، نوشدارویی پس از مرگ سهراب. اینجا روستای کوت شنوف آبادان است، جایی که چند روز پیش حدودا ۲۰ هزار نفر نخل شهید شدند و خانواده‌های بی شماری به سوگ فزرندانشان (نخل ها) نشستند.