گفتی که یک دیار

هرگز به ظلم و جور

نمی ماند بر پا استوار !

آن گاه تمثیل وار

کشیدی عبای وحدت

بر سرپاکان روزگار!

درتنگ بر تبرک آن نازنین عبا،

دیرینه ! ای محمد !

جا هست بیش و کم ،

آزاده را

که تیغ کشیده ست بر ستم ؟

 

شعر: سیاوش کسرائی