به گزارش خبرگزاری برنا، عطار نیشابوری(530 - 627) محمد ملقب به فریدالدین و مکنى به ابو حامد از عرفاى نامدار و شاعر سده ششم هجرى است و در عرفان اسلامى از چهره‏‌هاى شاخص و ماندگار مى‏‌باشد. در قریه کدکن از توابع نیشابور به دنیا آمد، و پس از پدر شغل ‏او را در پیش گرفت و دارو فروش شد و به امر طبابت نیز مى‏‌پرداخت. در همین ایام به تألیف دو منظومه مصیبت ‏نامه و الهى ‏نامه همت گماشت، و سپس به سیر و سلوک روى آورد و به مصر، دمشق، حجاز، ماورا النهر و هند سفر کرد و صحبت بسیارى از عرفاى زمانه خود را دریافت1.

عطار نیشابورى یکی از سه ضلع مثلثى را تشکیل مى‏‌داد که قلمرو وسیع شعر و عرفان در سده‌‏هاى ششم و هفتم در اختیار وی بود. او به نوبه خود، در این قلمرو کران ناپیدا به آفرینش آثار منظومى در عرصه زبان فارسى توفیق یافت، که جلوه‏‌هاى بدیعى از اندیشه‏‌هاى عرفانى را در آیینه شعر پارسى در معرض تماشا قرار داده است که هنوز از مشتاقان شعر و عرفان دل مى‏‌رباید و در کار آنان دلبری‌ها مى‏‌کند2. وی با تحولى که در برخورد با یکى از اولیاى خدا در او پیدا شد، مسیر زندگى خود را تغییر داد و به سیر و سلوک پرداخت و از محضر عارف بزرگ آن روزگار ابو یوسف همدانى استفاده‏‌هاى بسیار برد و در ضمن با مسافرت به شهرهاى مختلف از محضر عرفاى بزرگ دیگر نیز بهره‏‌مند شد و به مقام والایى در عرفان دست یافت که جلال‏‌الدین مولوى خود را از پیروان سلوکی معرفی می کند.

شیخ فریدالدّین محمّد (عطّار) نیشابورى، شاعر ­و عارف پرآوازه در جای جاى آثار منظوم خود به تکریم خاندان عصمت و طهارت (علیهم السلام) کوشیده و در شعر آیینى به منزلت خاصّى دست یافته است4. آثاری که قطعاً از آن عطار نیشابورى است، عبارت از: تذکره الاولیاء، اسرارنامه، الهى‏‌نامه، پندنامه، خسرو نامه، مختارنامه، مصیبت‌‏نامه، مفتاح‌الفتوح، منطق‌الطیر، نزهه الاحباب، ­یا دیوان اشعار است5.

عطار پس از عمرى طولانى و پر فراز و نشیب به سال (618 هجری قمری) در نیشابور به دست یکى از سپاهیان مغول کشته شد و اینک آرامگاه او در این شهر، زیارتگاه اهل معرفت و بصیرت است.

از این شاعر گران مایه می‌توان درس‌های فراوان از جمله عشق به اهل بیت (علیهم السلام)، تدین، پشت کار، تحول گرایی، استفاده از فرصت‌ها و.... آموخت.