در خاطره‌بازی آبادانی‌ها با"سینما" یک جایی به کباب شدن همشهریانشان در"سینما رکس" پیوند می‌خورد، فاجعه زنده سوزی آدم های مظلومی که با شور و شوق برای تماشای گوزن ها رفته بودند و شاید قصدشان این بود که دیگران را نیز برای تماشای فیلم تشویق کنند، اما غافل از سرنوشتی که برایشان رقم خورده بود. روز بیست وهشتم آن مرداد جهنمی در سال ۱۳۵۷ بزرگترین جنایت سینمایی رخ داد وقتی ۶۰۰ نفر در شعله های آتش زنده زنده سوختند وتنها جرمشان آن بود که برای تماشای گوزن های مسعود کیمیایی به سینما رکس رفته بودند. مردم آبادان هر ساله برای بزرگداشت شهدای سینما رکس بر سر مزار شهدای رکس می روند و پس از گلباران، شستشوی قبور و قرایت فاتحه به ارواح طیبه آنها به محل ساختمان سینما رکس که دیگر سینما نیست و چیزی از آن باقی نمانده جز یک پاساژ جایگزین و یک یادمان چند در چند در فرعی پشتی، می روند و به یاد شهدا شمع روشن می کنند و خاطره بازی می کنند و تنها خواسته شان اینست که"رکس باید به تقویم ملی باز گردد".