امیر عربی در گفت‌وگو با خبرنگار گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری برنا؛ در مورد استفاده از الگوهای شناخته‌شده در ساخت کمدی که شخصیتی در موقعیتی اشتباهی گرفتار و موجب شکل‌گیری غافلگیری و تضاد می‌شود، گفت: «اینها الگوهای کمدی‌نویسی است که تضاد ایجاد می‌کند. هر دوی این موقعیت‌ها (گرفتار شدن آدمی جدی در جای اشتباه و یا حضور شخصی ساده در موقعیتی جدی) شوخی به وجود می‌آورند و از الگوهای روتین هستند.»
عربی با تاکید بر استفاده درست از الگو، گفت: «هیچ الگویی دم‌دستی نیست و در فیلمنامه‌نویسی و برای طراحی موقعیتی که می‌تواند کمیک باشد، از آنها استفاده می‌شود. چیزی که دم‌دستی و پیش‌پا افتاده است الگو نیست بلکه شوخی و موقعیت است. در حالی که می‌توان با استفاده از همان الگو موقعیت و شوخی‌های هوشمند طراحی کرد. الگوها همیشه جواب می‌دهند و به توانایی کمدی‌نویس بستگی دارد که چطور از آنها استفاده کند.»
این نویسنده درمورد ساده‌گرفتن سیر قصه در کارهای کمدی و سهل و ممتنع بودن اتفاق‌ها هم گفت: «هر فیلمنامهای در هر ژانر، از شروع با مخاطبش قواعدی می‌گذارد که داستان با همان قواعد پیش می‌رود. ممکن است قواعدی که برای داستان گذاشته می‌شود موجب پس زد شدن تماشاگر شود و یا موجب شکست قصه شود. در این مورد اما نظرها متفاوت است: بعضی معتقدند برای ساخت کمدی و خنداندن تماشاگر باید از پیچیدگی داستانی پرهیز کرد و داستان‌تان سرراست باشد چون پیچیدگی ذهن بیننده را درگیر می‌کند و ممکن به شوخی‌های داستان نخندد. البته من این موضوع اعتقادی ندارم ولی این نگاه وجود دارد.»
امیر عربی با اشاره به اینکه این‌روزها فرصتی برای تماشای مجموعه‌های تلویزیونی ندارد، درمورد دیالوگ‌نویسی و ضعف در این زمینه گفت: «گفت‌وگونویسی همان‌قدر که مهم است، بی‌اهمیت هم هست و در واقع آخرین چیزیست که در فیلمنامه به آن می‌پردازیم. دو موقوع وجود دارد: اگر در فیلمنامهای پیرنگ و شخصیت‌پردازی ضعیف باشد، هرچقدر هم گفت‌وگونویسی خوب باشد، فیلمنامه شکست می‌خورد اما اگر پیرنگ و شخصیت‌پردازی درست باشد و گفت‌وگوهای فیلنامه در جهت پیش‌برد قصه باشد، شما فیلمنامه خوبی دارید. گفت‌وگو به تنهایی فیلنامه را قوی نمی‌کند.»
او در ادامه گفت: «به دلایل سبک‌های مختلف در سینما، گفت‌وگونویسی هم متفاوت است. کارگردان‌های شاخص گفت‌وگونویسی متفاوتی نسبت به یکدیگر دارند. دیالوگ‌های فیلم‌های عباس کیارستمی و بهرام بیضایی متفاوت است چون جنس سینما و نگاه آنها به شخصیت‌‌های‌شان فرق دارد. تاکید می‌کنم که گفت‌وگونویسی مرحله آخر کار است و در وهله اول موقعیت دراماتیک، ساختار پیرنگ و شخصیت‌پردازی مهم است و بعد از اینها می‌رسیم به گفت‌وگونویسی...»/2