شب قدر، شب شناخت قدر خویشتن است، قدر"صدف" گوهر"سرنوشت" آدمی است. امشب از نوزاد دختر هفت ماهه که اشک چشمان مادرش بند نمی شد و پرستاری که پروانه وار دورش می چرخید، تا پیرمردی که از تحمل درد تاب نیاورده و به خواب رفته بود را دیدم. امشب زینب ها دیدم که برای غافله زخم دیده از ویروس منحوس، دعا می خواندند و تیمارشان می کردند. اینجا شنیدم که بیماران برای پزشکان و پرستاران دعا می کردند. امشب فضای بیمارستان طالقانی آبادان معنوی تر شده بود، مسجد شده بود، زیارتگاه بود و پزشک و پرستار و بیمار همصدا الغوث الغوث و اشفی یا شافی را به آسمان مخابره می کردند. امشب دیدم همه قدر همدیگر را خوب می دانند.
