برای رفتن به صربستان از دستیار کولاکوویچ کمک گرفتم/ همه مسابقاتی که حضور داشتم رسمی بود/ برای گرفتن لقب ورزش نمی‌کنم/ بعضی‌ها از برد یک نفر خوشحال نمی‌شوند!

به گزارش گروه ورزشی خبرگزاری برنا، اگر به چند سال گذشته نگاه کنیم بانوان ورزشکار در بسیاری از رشته‌های ورزشی توانستند افتخارات خوبی را برای کشور به دست آورند. یکی از این رشته‌ها دوومیدانی است و با وجود اینکه زیرساخت ها در این رشته به عنوان رشته مادر در کشور ضعیف است ولی بانوان توانستند به درستی استعدادهای خود را نشان دهند. فرزانه فصیحی یکی از ورزشکاران رشته دوومیدانی است که توانسته رکوردشکنی‌های مختلفی را در این چند سال رقم بزند. گفتگویی را با این بانوی ورزشکار انجام دادیم که متن آن را در زیر می‌خوانید.

*شرایط شما در این روزهای کرونایی چطور است؟

شرایط مقداری سخت است، اما این وضعیت برای همه وجود دارد و تمام سالن‌های بدنسازی و ورزشی تعطیل هستند، همینطور پیست آفتاب انقلاب که پیست تخصصی دوومیدانی است. من در کردان کرج تمریناتم را دنبال می کردم و دو هفته است که به تهران آمدم، در پارک یا جاهایی که بتوانم تمرین می‌کنم.

*با این نوع تمرینات، سطح آمادگی خودتان را چطور ارزیابی می‌کنید؟

در حال حاضر به دلیل این که تاریخ رویدادهای ورزشی مشخص نیست و برای مسابقات هیچ برنامه خاصی در کل دنیا وجود ندارد، فشار تمرینی هم قطعا پایین می‌آید. به همین دلیل فشار تمرینی را پایین آوردیم و هر طور که توانستیم تمرینات را حفظ می‌کنیم. امیدوارم که زودتر کرونا از بین برود و بتوانیم زودتر تمرینات را شروع کنیم، چون امسال سال خوبی است و خواهد بود. همین که توانستیم خیلی از آن فضا دور نشویم و خیلی فاصله نگیریم باز هم خوب است.

*افت و خیز دوومیدانی در 4/5 سال گذشته را چطور ارزیابی می‌کنید؟

من امسال به این نتیجه رسیدم که هر ورزشکاری هر کاری برای خودش انجام می‌دهد، همان است. یعنی اگر ورزشکاری توانست با خودش کنار بیاید و از کسی توقع نداشته باشد، واقعا راه پیشرفتش راحت‌تر می‌شود. ما در این مدت یاد گرفتیم روی پای خودمان بایستیم و برای هدفمان تلاش کنیم چون به نظرم آدم باید همیشه از خودش شروع کند. این تغییر و تحولی که الان در فدراسیون دوومیدانی رخ می‌دهد، خیلی به ضرر دوومیدانی است به این خاطر که الان چند ماه می‌شود که نه رئیس فدراسیون مشخص شده است و دو سرپرست تغییر کرده، عرب بود و بعد از او مبینی آمده است. هنوز مجمع برگزار نشده و این به ضرر دوومیدانی است. امیدوارم هرچه زودتر تکلیف مشخص شود چون بچه‌ها دارند از این موضوع آسیب می‌بینند. فرقی نمی‌کند به نظر من رئیس چه کسی باشد و چه اتفاقی بیفتد فقط فردی باید بیاید که واقعا دلسوز باشد و دلش برای بچه‌های دوومیدانی بسوزد، چون این ورزش واقعا مظلوم واقع شده است. من واقعا آرزوی موفقیت می‌کنم چون می دانم شرایط برای رییس آینده خیلی سخت است هم از لحاظ مالی و هم از این لحاظ که استعدادهای قبلی سن‌شان بالاتر رفته و زیرساختی باید برقرار شود، این قطعا کار مشکلی است و من آرزوی موفقیت می‌کنم چون واقعا موفق شدن یک مدیر به موفق شدن جامعه دوومیدانی تبدیل می‌شود.

*چرا مردم استقبال خوبی از این رشته نمی‌کنند؟

من فکر می‌کنم شاید رسانه‌ها هم در این موضوع دخیل باشد، آن قدر که همیشه به فوتبال بها داده می‌شود و پخش زنده از تلویزیون دارد، هیچ وقت دوومیدانی پوشش داده نمی‌شود. این خیلی مهم است، حتی از نظر تبلیغاتی هیچ وقت نمی‌بینیم برای مسابقات دوومیدانی بنری زده شود یا از ارگان‌هایی دعوت به عمل بیاید. باید در این زمینه تبلیغات بیشتری صورت بگیرد، در بخش بانوان هم حجاب کامل دارند، مسابقات طوری است که قابل پخش خواهد بود و می‌تواند تماشاچی داشته باشد. من واقعا امیدوارم هرچه زودتر این اتفاق بیفتد چون همین که تماشاچی در ورزشگاه باشد خیلی انگیزه بچه‌ها را بالا می‌برد و سطح رقابت بهتر می‌شود.

*تعویق یک ساله المپیک را چطور می‌بینید و شانس کسب سهمیه در بخش بانوان چقدر است؟

همیشه بانوان دست کم گرفته می‌شوند در صورتی که قابلیت و استعدادهای فوق‌العاده‌ای دارند. همیشه می‌گویند بانوان که نمی‌توانند، یعنی قبل از اینکه اتفاقی رخ دهد این را می‌گویند. ولی واقعیت این است که ما پر از استعدادیم و چه چیزی وجود دارد که ما نتوانیم این کار را انجام دهیم. فکر می‌کنم که هیچ محدودیتی برای گرفتن سهمیه توسط بانوان وجود ندارد. من امسال توانستم ورودی قهرمانی جهان بگیرم دقیقا همین طرز فکر برای ورودی قهرمانی جهان هم وجود داشت و می‌گفتند تو که نمی‌توانی و این غیرممکن است. اما ما تلاش و تمرین دیدیم که چقدر راحت شد. فکر می‌کنم المپیک هم همین طور باشد و اصلا برای بانوان دور از دسترس نیست.

*چطور به عنوان لژیونر به صربستان رفتید؟

من بعد از این که مدتی دوومیدانی را کنار گذاشتم، دوباره تصمیم گرفتم ورزش قهرمانی را از سر بگیرم، می‌خواستم تغییر و تحولی در نحوه تمریناتم ایجاد کنم. پرسجو کردیم و در صربستان یک مربی پیدا کردم، وقتی با مربی صحبت کردم گفت رزومه‌ات را بفرست، وقتی رزومه‌ام را فرستادم او این رزومه را تحویل باشگاهی دادند که از ما دعوت کرد تا برای آن باشگاه شرکت کنیم. در آن شرایط به غلط ویزایی را گرفتیم که نتوانستیم قرارداد مالی یا کار رسمی انجام دهیم، چون ویزای تایپ سه داشتیم. به همین علت شرایط سختی ایجاد شد ولی با این حال که نتوانستم امتیازی برای این باشگاه بیاورم، آن‌ها از من دعوت کرده بودند و در تمام مسابقات مربی، تجهیزات پزشکی و خیلی چیزهای دیگر را در اختیار من قرار دادند و از من دریغ نکردند.

*نقش کولاکوویچ در رفتن شما به صربستان چه بود؟

او دوست صمیمی ما است و دستیارش قهرمان پرش طول جوانان جهان بود، ما از دستیار او کمک خواستیم و او به ما مربی معرفی کرد. از آن جا خودمان با مربی صحبت کردیم و اصلا نمی‌دانستیم قبول می‌کند یا نه که همه چیز خیلی عالی پیشرفت و خود باشگاه ما را خواست. اگر کولاکوویچ باعث شد یا هر کسی دیگر، من از او تشکر می‌کنم و این راهی بود که تجربه‌های جدیدی به ما یاد داد.

*نظر شما درخصوص رقابتی که بین دوومیدانی‌کاران وجود دارد چیست؟

به نظرم رقابت خیلی پاک و صادقانه است، این نمی‌تواند رقابت باشد و می‌تواند طرز فکرهای پوچ و منفی است. متأسفانه در جایی قرار گرفتیم که از برد یک نفر خوشحال نمی‌شوند و سعی می‌کنند برد طرف را پایین بیاورند و ضربه بزنند. به جای این که از او حمایت کنند و سعی دارند طرف را پایین بکشند، به نظر من فقط حسادت می‌تواند باشد. می‌توانم اینطور بگویم مسابقاتی که شرکت کردیم رسمی بود و تمام سند و مدارک موجود است، نیازی نیست من به کسی توضیح بدهم. چون وقتی مسابقه‌ای آفیشیال است نیاز به توضیح من یا کسی دیگر نیست چون، مسابقات فوتوفینیش، تست دوپینگ و ناظر از فدراسیون جهانی دارد و خود فدراسیون جهانی ثبت می‌کند. همه چیز از زیر هزار فیلتر رد شود، مگر رکورد، کرنومتر و فوتوفینیش چیزی است که انسان در آن دخیل باشد؟ وقتی من از صربستان برگشتم، با این که فکر می‌کردم وقتی برمی‌گردم چقدر با روی خوش از من استقبال می‌شود، ولی یک سری چیزها پیش آمد که انگیزه‌ام را بیشتر کرد. من تصمیم گرفتم در یک کشور دیگر در یک مسابقه دیگر شرکت کنم و تمام این حرف‌ها و حدیث‌ها را تمام کنم. بعد از صربستان در مسابقات ترکیه شرکت کردیم، با این که پر از بغض و حرص بودم ولی واقعا تشکر می‌کنم از آن آدم‌هایی که باعث شدند من در این مسابقه شرکت کنم و رکوردم را بهبود بخشم. رکورد 7.25 فوق‌العاده بود، توانستم قهرمان آسیا را شکست دهم که از 2015 تا الان طلای 100 درصد آسیا و نفر دوم قهرمان اروپا بود. وقتی داریم کاری را صادقانه انجام می‌دهیم، خدا هم خیلی کمک می‌کند. تمام این حرف‌ها و حدیث‌ها پایان داده شد و فهمیدن و نفهمیدن دیگران برایم اصلا مهم نیست، مهم این است که من خودم می‌دانم چه کار کردم و چقدر زحمت کشیدم. نیازی ندارم ثابت کنم، حرف‌هایی که پیش آمد خیلی سطح پایین و پوچ بود اما باعث پیشرفت ما شد.

*لقب دختر باد را چطور به شما دادند؟

فقط لقب دختر باد نبود به من تنبد باد، طوفان و غزال تیزپا هم گفتند، این‌ها لقب‌هایی بود که مردم و رسانه لطف داشتند و به من دادند. واقعیت این است که القاب چیزی را پیش نمی‌برد و آن کار فرد است که باعث می‌شود رشد و رکوردی را ثبت کند. القاب می‌آید و می‌رود و از قدیم بوده و هنوز هم وجود دارد و خواهد بود. به نظر من القاب آدم را بالا می‌برد، فرقی نمی‌کند این لقب را به من بدهند و برای چه کسی باشد، اگر برای کسی انگیزه ایجاد می‌کند استفاده شود اما به شخصه برای من خیلی فرقی نمی‌کند. برخی دوست دارند به آن‌ها لقب داده شود اما من فکر و شخصیتم طوری است که این حرف‌ها خیلی برایم اهمیت ندارد.

*برای بازی‌های جاکارتا اسم شما از تیم ملی خط خورد، ناراحت شدید؟

بازی‌های آسیایی کمیته فنی تصمیم گرفت من را اعزام نکند طبق رکوردها یا هر چیز دیگری، ولی بازی‌های آسیایی باعث شد من به خودم بیایم. من مدتی ورزش را کنار گذاشتم، 3 ماه مربی‌گری کردم، تمریناتم را خیلی کم کرده بودم چون واقعا دلم نمی‌خواست 4 سال دیگر تمرین کنم و دوباره اعزام نشوم. به صورت دوره‌ای ورزشم را کنار گذاشتم اما تصمیم گرفتم دوباره ادامه دهم. این که چرا بازی‌های آسیایی خط خوردم و اعزام نشدم مربوط به قبل است و شاید کمیته فنی این تصمیم را گرفته است. الان دیگر گذشته من هم برای گذشته نمی‌توانم کاری انجام دهم، اما من دوست داشتم در آن بازی‌ها حضور داشته باشم چون رکورد 100 مترم بسیار خوب بود و می‌توانست نتیجه بهتری به همراه داشته باشد. من نمی‌گویم مدال ولی می‌توانست به فینال راه پیدا کنم. کمیته فنی تصمیم گرفت و کاری از دست من برنمی‌آمد.

*با توجه به برگشت‌تان به قهرمانی هدفتان چیست؟

من وقتی رکورد 60 متر را جابه‌جا کردم، همیشه مربی‌ام می‌گفت واقع‌بین باشم. قبل از این که مسابقات را شروع کنم می‌گفت من نمی‌توانم بگویم ورودی المپیک می‌گیری و باید واقع‌بین باشیم وقتی برای دومین بار رکورد 7 ثانیه و 29 صدم ثانیه را جابه‌جا کردم، چون اولین رکوردم 7 ثانیه و 32 بود، به من گفت می‌توانی مقداری به المپیک فکر کنی چون به آن نزدیک هستی. وقتی من رکورد 7 ثانیه و 25 را  ثبت کردم گفت الان کامل می‌توانی به ورودی المپیک فکر کنی و این قابل دسترس است و می‌تواند واقعیت داشته باشد. طبق برنامه‌ریزی که داشتیم، قرار بود از 20 اسفند ماه اردوهای مختلفی در نقاط مختلف داشته باشیم، ولی به خاطر کرونا تمام اردوها لغو شد. 3 ماه برای ورودی المپیک وقت داشتم ولی الان 1 سال وقت دارم و این شرایط به نفع من شد. می‌توانم 1 سال دیگر تمرین خیلی بهتری داشته باشم، بنابراین تعویق المپیک را به فال نیک گرفتیم. این شرایط برای من خیلی  خوب شد. می‌دانم رکورد ورودی  المپیک خیلی سختی است و آدم باید منطقی باشد. اما همانطور که می‌گفتند نمی‌توانی ورودی قهرمانی جهان را بگیری و گرفتم، الان هم می‌توانم. هیچ کاری نشدنی نیست، ذهنیت خودم هم تغییر پیدا کرده است.

*تا به حال با مربی خارجی کار کردید و حضور مربی  خارجی چقدر می‌تواند مفید باشد؟

من اولین بار بود که با مربی خارجی کار می‌کردم البته در ایران با بهترین مربیان سرعت ایران کار کردم احمدپور یا مسعود رحمانی که 5 سال آخر با او کار کردم. واقعیت این است که مربیان  ما هم خیلی عالی هستند و خیلی فرق اساسی بین‌شان نیست، فقط شاید من آرامش ذهنی بیشتری آن‌جا داشتم، وقتی در شرایط یک کشور دیگر قرار می‌گیری آن‌جا نه کسی بر ضدت عمل می‌کند و نه کسی سعی می‌کند تو را پایین بکشد. همه سرشان در کار خودشان است و روی هدفشان تمرکز دارند نه روی هدف دیگران، بنابراین آرامش ذهنی که داشتم باعث این اتفاق شد. فکر می‌کنم مربیان ایران خیلی قوی هستند، در این مورد فقط شرایط مقداری تغییر پیدا کرد وگرنه مربی خارجی هم مثل مربی ایرانی خوب است ولی می‌تواند یک سری تفاوت در شرایط محیطی داشته باشد.

*سخن آخر

از مردم می‌خواهم برای من دعا کنند، من راهم را ادامه می‌دهم، هرچقدر دشمنانم زیادتر باشند من راهم قوی‌تر می‌شود. ممنونم به خاطر همه اتفاقات خوب و از خدا تشکر می‌کنم. برای دختران ایرانی هیچ چیز نشدنی نیست و فقط باید خودمان را بیشتر باور داشته باشیم.