به گزارش گروه ورزشی خبرگزاری برنا، دوچرخه‌سواری یکی از رشته‌های پرطرفدار بین مردم است که قهرمانان ما در این رشته تا به حال توانستند مدال‌های رنگارنگی در سطح آسیا به دست بیاورند. اما طی ۲ سال اخیر شاهد یک روند نزولی در این ورزش بودیم که البته شرایط اقتصادی کشور و قیمت ارز تاثیر بسیار زیادی روی این رشته تجهیزات محور داشته است. دوچرخه‌سواری یکی از رشته‌های ورزشی بود که بیشترین آسیب را از سیر صعودی نرخ ارز خورده است و بسیاری از باشگاه‌ها و تیم‌های این رشته نیز تعطیل شدند.
علاوه بر تمام این مسائل حدود ۱۰ سال می‌شود که تیم ملی دوچرخه‌سواری ایران به خصوص در بخش کورسی با مربیان متعددی اداره شده است. مربیان خارجی و داخلی زیادی آمدند که هر کدام از آن‌ها توانستند نسبت به توانایی‌های خود کمک شایانی به تیم ملی کشورمان داشته باشند. اما باتوجه به ماهیت استراتژیک این رشته، هیچ یک از این مربیان زمان طولانی هدایت تیم ملی را برعهده نداشتند تا بتوانند تاثیرات بلند مدتی در دوچرخه‌سواری داشته باشند.
محمد ابوحیدری، مربی اسبق تیم ملی دوچرخه‌سواری کشورمان در این خصوص طی گفتگو با خبرنگار برنا بیان کرد: من پس از بازی‌های جاکارتا که از مربیگری تیم ملی استعفا دادم، همچنان به عنوان مدرس در کلا‌س‌های آموزشی حضور داشتم و در این زمینه فعالیت کردم. پس از این که من استعفا کردم، محمود پراش هدایت تیم ملی برعهده گرفت، من هم گفتم باید به پراش هم 4 تا 5 سال مهلت داده شود اما همان موقع یک طرح به فدراسیون ارائه دادم که می‌توانستیم با آن مثل تیم‌های بزرگ کار کنیم. یعنی کمیته مربیان تشکیل دهیم که همه اعضا طراحی تمرین بلد هستند و یک طراحی کلی برای سال نسبت به مسابقات مهم انجام می‌دهند.
وی افزود: این برنامه‌ها را به مربیان شهرستانی می‌دهند تا بحث خصوصی‌سازی را در شهرستان‌ها انجام دهیم. یعنی مربیان خودشان باشگاه داشته باشند و کار کنند، مانند تمام تیم‌های بزرگ. در ایران فکر می‌کنم فقط کشتی و دوومیدانی براساس این سیستم کار می‌کنند. یعنی یک برنامه کلی توسط کمیته مربیان به مربیان شهرستان‌ها داده می‌شود.
ابوحیدری اظهار داشت: در این صورت مربیان در شهرستان با شاگردان خود شروع به کار می‌کنند، پس از آن در رقابت‌های انتخابی، عده‌ای به اردو تیم ملی دعوت می‌شوند که هر کدام از آن‌ها همراه مربیان خود می‌آیند. مثلا الان در اردوهای تیم ملی کشتی، فقط یک مربی نداریم و حدود 10 مربی در اردو حضور دارند. جمعیت زیادی نمی‌شوند چون اصولا تعداد زیادی از شاگردان یک مربی به اردو دعوت می‌شوند.
مربی سابق تیم ملی دوچرخه‌سواری گفت: این موضوع باعث می‌شود مربیان شهرستان‌ها انگیزه داشته باشند تا پیشرفت کنند. چون می‌دانند اگر اصولی و علمی کار کنند و تعدادی از شاگردانش وارد تیم ملی شوند، در اردو حضور خواهند داشت و پیشرفت می‌کنند. کمیته مربیان باید یک طرح کلی دهد و به مربیان شهرستان اجرای آن طرح را آموزش می‌دهند. این روند ادامه پیدا می‌کند و افراد غربال می‌شوند تا به یک تیم ملی برسیم. در تیم‌های کشوری مانند انگلیس سرمربی به عنوان یک هماهنگ کننده حضور دارد اما کمیته مربیان فعالیت دارند. اگر برنامه اجرا شود، می‌توانیم پیشرفت خوبی داشته باشیم، همانطور که کشتی هم روز به روز پیشرفت می‌کند. همچنین شهرستان‌های ما فعال می‌شوند و در شرایط اقتصادی که فدراسیون نمی‌تواند اردو بگذارد، خود شهرستان‌ها فعالیت می‌کنند. وقتی با مربیان شهرستانی صحبت می‌کنم، همه می‌گویند که انگیزه نداریم.
متاسفانه پس از هر رویداد بین المللی در رشته دوچرخه‌سواری، بدون توجه به شرایط نامطلوب موجود در این رشته از نظر اقتصادی و زیرساختی، از همان ابتدا هجمه‌های زیادی به سوی مربیان تیم ملی وارد شده است. درحالی که مربیان تیم ملی ما باوجود امکانات کمی که در اختیار آن‌ها قرار داده شده، همیشه برای موفقیت تیم ملی تلاش کردند. این هجمه‌ها همیشه از سوی افرادی وارد می‌شود که خودشان کارنامه درخشانی در این زمینه ندارند. این موضوع علاوه بر مشکلات اقتصادی و اساسی که در این رشته وجود دارد، حواشی و اختلافات را چند برابر کرده است.
محمود پراش، سرمربی تیم ملی دوچرخه‌سواری دررابطه با مربیگری در رشته دوچرخه‌سواری طی گفتگو با خبرنگار برنا عنوان کرد: مربیان تأثیرگذار خارجی زیادی داشتیم، برخی از آن‌ها بیشترین تأثیرگزاری و کمک را نسبت به تیم ملی ایران داشتند اما مربیان خارجی دیگری که آوردند توانایی این که بخواهند کار بزرگی انجام دهند نداشتند. شرایط در آن سال‌ها نسبت به الان خیلی متفاوت بود. الان شرایط اقتصادی روی دوچرخه‌سواری خیلی تأثیرگذار بوده، مخصوصا در این 2 سال اخیر همه چیز رو به زوال رفته است. دلاری که 10 سال پیش هزار تومان بوده الان شده 17 هزار تومان، هزینه‌ها متفاوت شده اما دید وزارت ورزش و کمیته المپیک متفاوت نشده است.
وی ادامه داد: این که فکر کنیم با سرمایه‌گذاری قبلی می‌توانیم نتیجه بگیریم خیال باطل است و اصلا امکان پذیر نیست، هزینه‌ها در چند سال گذشته چند برابر شده، نباید توقع داشته باشیم مثل سابق نتیجه بگیریم. الان ضعف کار ما مربی نیست این است که نمی‌توانیم سرمایه‌گذاری کافی در این زمینه داشته باشیم.
پراش تصریح کرد: الان بهترین مربی دنیا هم بیاوریم وقتی نتوانیم امکانات در اختیارش بگذاریم، هیچ کاری نمی‌تواند انجام دهد. نه سخت افزارهای مورد نیاز و نه تجهیزات به روز داریم، ضمن این که در این سال‌ها همه کشورهای آسیایی برای رقابت در جهان سرمایه‌گذاری زیادی کردند. در این وضعیت اقتصادی 2/3 باشگاهی هم که داشتیم از بین رفتند. مهم‌ترین چیز در ورزش سرمایه‌گذاری است، یعنی واقعا پول حرف اول را می‌زند. هر کسی پول داشته باشد و با برنامه هزینه کند، مربی داخلی ما هم توان این را دارند که بخواهند در سطح بین‌المللی کاری ارائه کنند.
سرمربی تیم ملی دوچرخه‌سواری ایران تاکید کرد: وقتی نتوانیم هزینه تجهیزات و سخت افزار را فراهم کنیم و نتوانیم تیم را به مسابقه بفرستیم، قطعا فایده ندارد. اگر یک صدم پولی که می‌خواهند به مربی خارجی بدهند، در اختیار مربی ایرانی می‌گذاشتند می‌شد نتیجه گرفت اما متأسفانه دید ما برون گراست. امسال سال جهش تولید است اما باز هم منافع یک سری در این است که از بیرون کمک بگیرند چون به خودمان اطمینان نداریم. آن‌هایی که می‌گویند مربی داخلی خوب نیست نسبت به توانایی خودشان صحبت می‌کنند. اگر شرایط فراهم باشد مربیان داخلی خوب کار می‌کنند اما ما بسترش را فراهم نمی‌کنیم. نمی‌خواهم از خودم بگویم اما افراد بزرگ‌تر از من هستند که می‌توانند به دوچرخه‌سواری کمک کنند و متأسفانه شرایط اقتصادی خیلی بهم ریخته است.
*سخن آخر
دوچرخه‌سواری یکی از رشته‌های پرهیجان و پرطرفدار بقن مردم است که علاوه بر نقش پررنگی که می‌تواند در بعد همگانی داشته باشد، در بعد قهرمانی پتانسیل رسیدن به افتخارات بسیار زیادی را نیز دارد. ورزشکاران و قهرمانان ما در این رشته، استعدادهای بسیار درخشانی هستند که با سرمایه‌گذاری و برنامه‌ریزی دقیق، می‌توانند به بالاترین درجات نه فقط در آسیا بلکه در سطح جهانی نیز برسند. بانوان هم در این رشته طی چند سال اخیر رشد بسیار چشمگیری داشتند که این موضوع نشان دهنده پتانسیل بالای بانوان کشور ما در این زمینه است. اما برای رسیدن به موفقیت در دوچرخه‌سواری علاوه بر سرمایه‌گذاری و فراهم آوردن زیرساخت‌ها و تجهیزات، باید برنامه‌ریزی طولانی مدت دقیق‌تری وجود داشته باشد.