به گزارش گروه ورزشی خبرگزاری برنا، استقامت عضلانی یکی از فاکتورهای اصلی و مهم آمادگی جسمانی است که به توانایی یک عضله در تکرار حرکات یکسان، مقاومت در برابر فشار یکنواخت و حفظ درجه‌ای از انقباض در زمانی مشخص اطلاق می‌شود. به عبارت دیگر قابلیت عضلات در انجام فعالیت‌های نسبتا شدید و درازمدت را استقامت عضلانی گویند.
استقامت عضلانی بستگی زیادی به توانایی قلب و گردش خون، متابولیسم پایه، توانایی شش‌ها، هماهنگی عصبی–عضلانی و انگیزه افراد دارد. تفاوت این عامل با قدرت آن است که استقامت عضلانی، توانایی انقباض عضلانی را در یک زمان نسبتا طولانی نشان می‌دهد.
عضلات می‌توانند به شکل‌های پویا و ایستا در برابر وزنه از خود مقاومت نشان دهند. با توجه به سه موردی که در بالا به آن‌ها اشاره شد، آزمون‌های استقامت عضلانی در سه گروه جای می‌گیرند. در هر گروه از این آزمون‌ها ممکن است استقامت عضلانی به شکل مطلق یا نسبی مطرح شود. آزمون استقامت نسبی آزمونی است که در آن کار عضله‌ها متناسب با حداکثر قدرت یک گروه عضلانی خاص یا متناسب با وزن فرد ارزشیابی شود، در حالی که آزمون استقامت مطلق، میزان استقامت افراد را بدون درنظر گرفتن حداکثر قدرت، یا وزن بدن تعیین می‌کنند.
سه گروه آزمون‌های استقامت عضلانی عبارتند از:
آزمون‌های استقامت عضلانی پویا
در این روش، آزمون شونده حرکات تکراری و یکسان را در دامنه حرکتی معین و زمانی نامحدود انجام می‌دهد و بر اساس تکرارهای درست امتیاز می‌گیرد. این آزمون‌ها، حرکاتی مانند کار با دمبل با میزان کمتر از حداکثر قدرت، شنا سوئدی، کشش بارفیکس و دراز و نشست را شامل می‌شوند.
آزمون‌های استقامت عضلانی تکراری ایستا
در این آزمون‌ها، آزمون شونده نیروی خود را در برابر یک وسیله اندازه‌گیری ایستا به طور تکراری به کار می‌برد و امتیاز آن بستگی به تعداد دفعاتی دارد که اجرا کننده حرکتی را بر اساس مقدار معینی از قدرت خود و یا وزن بدنش انجام می‌دهد.
آزمون‌های استقامت عضلانی زمانی ایستا
دراین آزمون‌ها، فرد به جای آن که یک دوره حرکات را به طور متوالی انجام دهد در حالت انقباض مداوم عضلانی باقی می‌ماند و میزان امتیاز براساس زمانی است که قادر به نگهداری وزنه یا وزن بدن خود در یک حالت باشد. مثال برای این آزمون‌ها آویزان شدن از بارفیکس با دست‌های خمیده برای دختران است.
آزمون های استقامت عضلانی در اکثر مدارس قابل استفاده بوده و کاربرد وسیعی در برنامه‌های ارزشیابی آمادگی جسمانی دارند. اختلاف عمده این آزمون‌ها با آزمون‌های قدرت در نحوه امتیازگیری آن‌ها است، به این شکل که در آزمون‌های استقامت عضلانی امتیازها براساس دفعات تکرار حرکت به طور صحیح یا مدت زمان حفظ بدن در یک حالت انقباض عضلانی است، در حالی که در آزمون‌های قدرت، امتیاز بیشتر در نتیجه بلند کردن وزنه سنگین‌تر یا ایجاد نیرویی بیشتر حاصل می‌شود.
در ضمن اینکه استقامت عضلانی ارتباط نزدیکی با قدرت دارد، از طرفی نیز بستگی زیادی به عملکرد قلب و عروق خونی دارد. به دلیل این همبستگی آزمون‌های استقامت عضلانی، گاهی با آزمون‌های سیستم قلبی–عروقی–تنفسی اشتباه می‌شوند. در آزمون‌های استقامت عضلانی بیشترین فشار متوجه توده عضلانی درگیر است، در حالی که در آزمون‌های استقامت دستگاه قلبی–عروقی–تنفسی بیشترین فشار به عضله قلب، عروق و شش‌ها وارد می‌شود.
این آزمون‌ها می‌تواند به عنوان یک عامل تعیین کننده پیشرفت و طبقه بندی دانش‌آموزان در کلاس‌‌های تربیت‌بدنی یا ورزشکاران رشته‌های مختلف استفاده شود که هدف آن‌ها توسعه استقامت عضلانی است. البته روش‌های متنوع زیادی نیز برای ارزیابی سطح استقامت عضلانی بخش‌های مختلفی از بدن وجود دارد که هر کدام از آن‌ها به صورت جداگانه به کار می‌روند.