سولماز صدقی، در گفت‌وگو با خبرنگار گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری برنا، دلیل میل به سمت ناهنجاری‌های حوزه کودکان را علاقه زیادش به آنها دانست و گفت: «مستند «فرشته‌ای در خانه من» اولین تجربه من بود و دلیل ساخته شدنش دوستی با خانواده لادن طباطبایی و عشق بین من و دختر ایشان بود. ما باهم رشد کردیم و کنار هم بودیم و عاطفه‌ای میان‌مان بود که دستمایه ساخت این مستند شد.»
صدقی در مورد توجه‌اش به کودکان در مستندهایش هم گفت: «علاقه زیاد من به بچه‌‌ها دلیل اصلی گرایش من به ساخت مستند در مورد آسیب‌هایی است که آنها در جامعه متحمل هستند. از طرفی معتقدم آنها بیشتر از بقیه آسیب می‌بینند و در واقع قربانیان سوءتصمیم‌ها هستند.»
این مستندساز در مورد سوژه‌‌هایی که سراغ‌شان رفته و تاثیر آنها گفت: «بزخورد کارهایم قابل قبول است و این موضوع را دوست دارم چراکه تا پیش از ساخت مستند در مورد کودکان زباله‌گرد کسی به زندگی آنها توجهی نمی‌کرد و ممکن بود مردم بارها این کودکان را در خیابان دیده باشند اما نمی‌دانستند آنها چطور زندگی می‌گذرانند و در چه وضعیتی هستند.»
سولماز صدقی افزود: «معمولا برای ساخت هر مستند حدود هشت ماه زمان می‌گذارم تا تحقیق پیرامون سوژه‌ام را تکمیل کنم و سپس وارد فاز بعدی می‌شوم. البته موضوع دیگری هم وجود دارد و آن رعایت خطوط قرمز است که باید به آنها توجه داشت و من هم مقرراتی را مد نظر داشته‌ام که در طول ساخت کارهایم به آنها پایبند بوده‌ام.»
صدقی در مورد کار تازه خود که درمورد اعتیاد است هم گفت: «مستندی درمورد اعتیاد ساخته‌ام که مراحل صداگذاری آن هم انجام شده و به زودی آماده نمایش خواهد شد. این مستند «به کدامین گناه من» نام دارد و داستان دو رفیق است که در جست‌وجوی دوست معتاد خود هستند. در واقع نقش اصلی این کار برعهده خودم است و دوربینی هم همراه من این جستوجو را پی می‌گیرد. در این مستند ما با قطعه عکسی از آدمی که وجود ندارد، در میان معتادان می‌گردیم و از آنها وسال می‌کنیم که آیا این شخص را می‌شناسند؟ توجه‌ام در این مستند بر توهمی است اعتیاد به آدم‌‌‌ها تحمیل می‌کند...»
او در آخر گفت: «به امید روزی هستم که بتوانم اولین فیلم سینمایی‌ام را جلوی دوربین ببرم. تصمیمی که فعلا در مرحله فیلمنامه است و امیدوارم در آینده نزدیک به مرحله تولید آن برسیم.»