به گزارش گروه ورزشی خبرگزاری برنا؛ نسرین حیدرنژاد، مربی کاراته کشورمان که با بانوان آسیب‌دیده اجتماعی کار می‌کند، در خصوص فعالیت‌های خود با این گروه گفت: 12 شهریور 98 کار خود را با بچه‌های آسیب‌های اجتماعی آغاز کردیم، یکسری از این بانوان اعتیاد داشتند، یکسری دیگر هم مادرانشان اعتیاد داشتند و خودشان بچه‌های آسیب بودند. فعالیت‌مان را دقیقا از سه نفر شروع کردیم بعد توانستند اعتماد کنند و تعداد بیشتر شد. شرایط کار کردن با این گروه بسیار سخت است، حوصله و صبوری می‌خواهد که باید آن را از قبل در خودم پرورش می‌دادم. من از سن 18 سالگی کار مربیگری می‌کنم اما اولین بار است که در حوزه آسیب‌های اجتماعی مشغول فعالیت هستم.
وی ادامه داد: کار کردن با بچه‌های آسیب بسیار سخت و متفاوت است، شاگردان دیگر خودشان خواستند، آمدند و برای کلاس پول می‌دهند اما اینجا ما از بچه‌های آسیب‌دیده خواسته‌ایم که ورزش کنند. در این کلاس‌ها چیزی به اسم فشار نداریم و باید طوری با آنها رفتار کنیم که خوش‌شان بیاید و باور کنند که حال‌شان را خوب می‌کنیم. بعد از مدت‌ها کار کردن، به این نتیجه رسیدند که میتوانند خودشان را باور داشته باشم. من دوماه با آنها کار کردم، پس از آن مسابقاتی در تهران داشتیم که به آنها کمربند دادیم. خداراشکر در مسابقات عالی ظاهر شدند خصوصا در بخش کاتا عالی بودند. در مبارزه هم خوب بودند ولی چون فقط دو ماه بود که کار می‌کردند، آن چیزی که من می‌خواستم نشد.
حیدرنژاد اظهار داشت: آنها نمی‌توانند آن خشمی که درون‌شان است را روی کیسه یا در مبارزات‌شان انجام دهند، آنها تازه دارند به این باور می‌رسند، خشمی که در درون و از بدی‌های روزگار داشتند را میتوانند با مبارزه کردن و حتی کاتا رفتن تخلیه کنند. اوایل اصلا به دروس توجه نمی‌کردند، الان هم که 22 شاگرد دارم، چند نفری از آنها سیگار می‌کشند و باعث می‌شود نفس کم بیاورند. دو شاگرد خواهر دارم که در مسابقات مبارزه عنوان اول و دومم را به دست آوردند، همیشه گفتم میتوانند مثل خواهریان منصوریان باشند فقط باید به این خودباوری برسند که میتوانند بهترین باشند.
مربی کاراته اضافه کرد: تا قبل از شیوع ویروس کرونا، وقتی که به مسابقات رفتند و کمربند گرفتند، انگیزشان کاهش پیدا کرد، من هم نیامدم آنها را امر و نهی کنم. وقتی کرونا آمد یک تلنگر به آنها وارد شد و به این فکر افتادند که ممکن است من دیگر نباشم یا این کاراته نباشد. با شروع دوباره تمرینات خصوصا از نظر روحی تغییر کردند و قوی شدند. آنها یاد گرفتند که چگونه با وسوسه‌های‌شان مقابله کنند، این خیلی برای من مهم است. ما در سبک کیوکوشین اروپا کار می‌کنیم، چند نفر از این بچه‌ها تا 13 خرداد 99 کمربند دومشان را به رنگ آبی گرفتند، همچنین یکی از آنها که دو ماه و نیم بود کار می‌کرد، کمربند قرمز خود را گرفت. باقی بچه‌ها که 6 نفر هستند ان‌شاءالله تا یک ماه دیگر کمربند قرمز می‌گیرند.
به استحضار میرساند موسسه خیریه طلوع بی نام و نشان‌ها سازمانی است که بیش از یک دهه در حوزه آسیب های اجتماعی به خصوص اعتیاد و کارتن خوابی فعالیت می کند. این موسسه با رویکرد درک و همدلی، کارتن‌خواب ها را جذب کرده و پس از درمان برای آنها سرپناه، آموزش و اشتغال ایجاد کرده و در نهایت این افراد را به آغوش خانواده و بدنۀ اجتماع باز می‌گرداند.
خدمات موسسه طلوع بی‌نشان‌ها در 7مرکز اقامتی، آموزشی، درمانی؛ سرای امید (مردان)، گمرک(آقایان با پاکی بیش از یکسال)، سرای مهر (مادر و کودک) سرای نور (پسران نوجوان زیر 18 سال) ، سرای فرشته‌ها (دختران 13تا18سال)، خونه مادری (مرکز گذری حمایتی، آموزشی مادران، کودکان و دختران نوجوان منطقه آسیب خیز دروازه غار)، خونه پدری (مرکز اشتغال برای زنان سرپرست خانوار) صورت می‌پذیرد؛ که در حال حاضر بالغ بر 500 نفر در این مراکز اقامت دارند و علاوه بر این عزیزان بیش از 500 نفر نیز تحت پوشش این مجموعه هستند. 3