به گزارش گروه اجتماعی خبرگزاری برنا؛ بر اساس بررسی‌های انجام شده بیش از 40 درصد مبتلایان به کرونا هیچ علائمی ندارند. بسیاری از افراد از ترس انگ‌زنی‌های اجتماعی کرونای خود را مخفی کرده و رغبتی به آزمایش ندارند. تعداد قابل توجهی از افراد هم از ابتلای خود به بیماری آگاهی نداشته و بی‌مهابا در اماکن متعدد حضور داشته و دیگران را به کرونا مبتلا می‌کنند.
امیرهوشنگ مهریار، متخصص حوزه روانشناسی، گفت: اینکه فرد به بیماری مبتلا است یا خیر نیازمند آزمایشات و صرف وقت و هزینه است. در جامعه ما بسیاری از افراد توانایی پرداخت هزینه‌های آزمایش کرونا را ندارند.
او اظهار کرد: تنها راه برای مصونیت جامعه نسبت به این بیماری بر اساس دستورات مسئولان بهداشت و درمان کشور استفاده از ماسک به شکل مناسب و رعایت فاصله‌گذاری اجتماعی است. به عبارت دیگر چنانچه ناقلان بیماری ماسک بزنند احتمال انتقال بیماری به شکل قابل توجهی کاهش می‌یابد و دیگر افراد نیز در معرض بیماری قرار نمی‌گیرند.
مهریار افزود: به جای انگ‌زنی به افراد، باید جامعه را نسبت به اطلاعات روز درباره کرونا آگاه کرد. همچنین می‌توان با اقدامات فرهنگی همچون ساخت برنامه‌های آموزشی درباره کرونا و تمهیدات حمایتی از سوی مسئولان ذی ربط نگرانی‌ها و انگ زنی را کاهش داد. در وضعیت کنونی نه تنها ایران بلکه جهان با پاندمی کرونا مواجه است. پس با این تفاسیر بیم از انگ‌زنی برای مبتلایان وجود ندارد، چون همگان در معرض ابتلا به این بیماری هستند.
این روانشناس درباره چگونگی رهایی از بیم انگ‌زنی‌های اجتماعی برای ناقلان گفت: اگر تمهیدات بهداشتی جنبه اجتماعی به خود گرفته و در عین حال موانع مالی درباره استفاده از ماسک از بین برود می‌توان بیماری را کنترل کرد. دستور کلی استفاده از ماسک و حفظ فاصله اجتماعی می‌تواند نتیجه مناسب به دنبال داشته باشد. در وضعیت کنونی اگر فردی هم به طور آگاهانه یا ناآگاهانه ناقل کرونا باشد به دلیل رعایت نکات بهداشتی از سوی خود و اطرافیان شانس ابتلای دیگر افراد به بیماری کاهش پیدا می‌کند و جای نگرانی برای دیگر افراد نیست.
او با بیان اینکه انسان‌ها به طور کلی قدرت مقابله با شرایط را دارند، اظهار کرد: افراد با گذشت زمان مسائل را فراموش می‌کنند. بنابراین خطرات کرونا از لحاظ روانی در دراز مدت جامعه را تهدید نمی‌کند.
مهریار درباره تاثیرات کرونا در کوتاه مدت گفت: در کوتاه مدت بسیاری از افراد در معرض فشارهای عصبی ناشی از این بیماری هستند که سبب بر هم خوردن نظام اجتماعی، بیکاری، کمبود درآمد، محدودیت‌های اجتماعی و ... می شود . به باور بنده انسان‌ها به طور کلی مقاومت‌شان زیاد است و در صورتی که یک مصیبت گروهی باشد و جمعیت قابل توجهی در معرض قرار بگیرد، طبیعتا تحمل شرایط دشوار نیست.