دولت تدبیر و امید به پایان هفتمین سال خود و آغاز سال هشتم رسید و حسن روحانی ۳۶۵ روز دیگر، امانتی که مردم در خرداد ماه سال ۹۲ به او سپردند را به دست نفر بعدی خواهد سپرد.
هفت سال پیش و دقیقا در ۱۲ مردادماه سال ۱۳۹۲، حسن روحانی در حالی دولت را تحویل گرفت که در همه ابعاد، کشور دچار مشکل بود. دولت قبل علیرغم درآمد کلان ارزی، رشد اقتصادی منفی و تورم سنگین داشت، تولید داخل در اثر واردات بی رویه در حال نابودی بود اشتغال خالص کشور عدد صفر را نشان می داد و با بحران سنگین جمعیت جوان بیکار دست و پنجه نرم می کرد. کشور در روابط خارجی تقریبا فشل بود کمتر دولت و سرمایه گذار خارجی تمایل داشت در ایران سرمایه گذاری کند. دست بردن در اموال عمومی تقریبا به یک روال تبدیل شده بود و عده ای به نام دور زدن تحریم ها، جیب مردم را دور می زدند. قوای داخلی در شرایط نزاع با یکدیگر قرار داشتند و روابط دولت وقت با مجلس و قوه قضائیه تیره و تار بود.
دولت در چنین حالتی تحویل حسن روحانی شد و البته توقعات از دولت جدید هم روزبروز افزایش می یافت. حسن روحانی در چهار سال اول توقعات را برآورده کرد، تورم کاهش یافت، تراز اقتصادی مثبت شد، کشور به رشد اقتصادی رسید، روابط خارجی گسترش یافت و همکاری، جای نزاع در روابط قوا را گرفت.
این شرایط هم بود که باعث شد مردم سال ۹۶ مجددا به روحانی اعتماد کنند و او را برای چهار سال دیگر به پاستور بفرستند اما چهار سال دوم روال مثل چهار سال اول پیش نرفت. موسسات ورشکسته اعتباری، میراثی بود که از دولت احمدی نژاد به روحانی رسیده بود و مالباختگان این موسسات که خود حکایت عجیبی داشتند هر روز در گوشه ای از کشور دست به تجمعات ساختارشکن می زدند و کار به جایی رسید که روزهای اول دیماه سال ۹۶ و تنها پس از چند ماه از آغاز به کار دولت روحانی، این افراد در بازار تهران علیه رئیس جمهور زشت ترین شعارها را سردادند. چند روز بعد، مخالفان سیاسی دولت با بهره برداری از این جماعت غائله مشهد را پدید آوردند با این نیت که حسن روحانی را از ریاست جمهوری خلع کنند و تنها چند ساعت بعد این روند از دست مخالفان سیاسی روحانی خارج و تحت هدایت مخالفان نظام قرار گرفت. همین اقدام به ظاهر کوچک مقدمه ای شد بر تحریک اقتصاد و بازار و در نتیجه افزایش عجیب قیمت ارز!
دیماه ۹۶ آغاز دوره جدید دولت روحانی بود، همین ماه هم باعث شد رییس جمهور آمریکا به این تحلیل غلط برسد که با خروج از برجام می تواند باعث فروپاشی جمهوری اسلامی شود. ترامپ در اردیبهشت ۹۷ از برجام خارج شد، برجامی که حدود یک سال و نیم به دولت فرصت داده بود رشد اقتصادی را به ۱۲ درصد برساند، حالا توسط آمریکا نقض شده بود و دولت روحانی باید استراتژی خود را از توسعه به مقاومت تغییر می داد.
روحانی از یک طرف با دولت سرکش خارجی طرف بود و از طرف دیگر با تریبون های پرسر و صدای داخلی! روزنامه کیهان و رسانه های ریز و درشت و البته پولدار در کنار رفتارهای عجیب صداوسیما، در ناامید کردن مردم از روحانی و دولتش لحظه ای غفلت نمی کردند، تحریم ها پشت سرهم می آمدند و توپخانه رسانه های مخالف دولت پی در پی دولت را می کوبیدند. اگر در دوران برجامِ کامل، این رسانه ها دائم از ناکارآمدی آن و بقای تحریم ها سخن می گفتند، پس از برجامِ بدون آمریکا، دولت روحانی را مورد خطاب قرار می دادند؛ چرا سرمایه گذاران خارجی که پس از برجام به ایران آمده بودند، از ترس تحریم های آمریکا از ایران می روند، انگار نه انگار که این جماعت تا پیش از آن از ریشه منکر حضور سرمایه گذاران خارجی بودند.
همین جماعت مخالف خوان، هفت سال تمام دولت روحانی را متهم کردند که نگاهش به خارج است و همه تخم مرغ هایش را در سبد برجام گذاشته و غربگراست و...! حالا پس از هفت سال اما تابلویی که مقابل دیدگان آنهاست با آن تابلویی که آنها برای مردم ترسیم کرده اند تفاوت بنیادین دارد.
هفت سال پیش وقتی حسن روحانی دولت را تحویل گرفت، کارخانجات تولیدی کشور یا ورشکسته شده بودند یا در شرف ورشکستگی بودند، امروز این کارخانه ها در تولید انبوه قرار دارند، از شرکت های تولیدی محصولات خانگی تا بسیاری دیگر که نه تنها ایجاد شغل می کنند بلکه در روزگاری که حتی شرکت های کره ای و ژاپنی هم محصولاتشان را به ایران نمی دهند، این شرکتها با تولیدات خود بازار را تامین می کنند.
در ایام سخت تحریم، کرونا هم آمد، کشورهای تحریم نشده با اقتصاد پویا، دچار مشکل و کمبود شدند ولی در ایران تحریمی هیچ کمبودی احساس نشد و با وجودیکه در هفته دوم ورود کرونا در اثر شایعه قرنطینه سراسری، فروش فروشگاه ها به بیش از سه برابر افزایش یافت حتی یک قلم جنس هم نایاب شد نکته مهم اینکه اجناس بازار همه تولید داخل بودند.
خودکفایی در تولید بنزین، خودکفایی در تولید لاستیک خودرو، خودکفایی در گندم، افزایش تولید پتروشیمی ها، رونق تولید لوازم خانگی، رونق تولید مواد غذایی، کاهش ۱.۲ درصدی بیکاری، بیمه تامین اجتماعی گسترده، بیمه سلامت همگانی، تولید بیش از ۹۰ درصدی دارو، افزایش خطوط ریلی، افزایش راههای جاده ای، ساخت نزدیک به دو هزار مکان ورزشی استاندارد، ساخت دو هزار زمین چمن روستایی، افزایش گستره و سرعت اینترنت و خدمات ارتباطی، رونق بازار تجارت الکترونیکی، گاز کشی و برق کشی گسترده روستایی و... اتفاقاتی بودند که در این دولت رخ دادند و همه آنها در اثر نگاه به توان داخلی به دست آمد.
دولت روحانی تنها به غربگرایی متهم نمی شد بلکه مخالفان دولت مدعی بودند که پیرمردها سرکار هستند و جوانان نادیده گرفته شده اند، اما واقعیت در این مورد هم چیز دیگری بود، دولت روحانی در بدنه، جوانترین دولت، پس از دولت جنگ بود. بسیاری از مدیران این دولت را جوانان زیر ۴۵ سالی تشکیل می دهند که در آینده نه چندان دور هر کدام بر پست های کلان مدیریتی تکیه خواهند زد. سمن های جوانان که محل اصلی پرورش مدیران جوان هستند، در حالیکه در آغاز دولت روحانی تعدادشان به ۱۰عدد هم نمی رسید حالا به ۳۱۰۰ سمن فعال رسیده اند. شرکت های دانش بنیان و استارت آپ ها در این دولت رونق گرفته اند، مهارت آفرینی جوانان در دولت روحانی توسعه یافته و جوانان میدان بزرگی برای پرورش استعدادهای خود یافته اند. دولت روحانی، تنها دولتی است که برای مبارزه با فساد سامانه شفافیت ایجاد کرده و به ترمیم ساختارهای اداری پرداخته و تنها دولتی است که در مبارزه با فساد هیچ خط قرمزی نداشته و ندارد.
حسن روحانی تنها با تحریم های سنگین و کرونا مواجه نبود، این دولت فاجعه منا، زلزله های ویرانگر، سیلی که نصف ایران را با خود برد، داعش، درگیری های گاه و بیگاه نظامی با آمریکا، ترور سردار سلیمانی، سقوط هواپیما و اتفاقات طبیعی و انسانی بسیاری را پشت سر گذاشته، این دولت، تنها دولتی است که صادرات نفتش تقریبا به صفر رسیده و برای اولین بار بودجه را بدون نفت بسته و کشور را بدون درآمدهای ارزی ناشی از نفت اداره کرده، با این حال نه تولید متوقف شده و نه پروژه های عمرانی، بورس در دولت روحانی به رونق چشم نواز و اقتصادی رسیده و چرخ های صنعت در این دولت به چرخش درآمده است.
سختی های این روزهای مردم که ناشی از سنگین ترین تحریم های اقتصادی تاریخ و یک ویروس مهلک است بر هیچ کسی پوشیده نیست ولی نه کسی می تواند خدمات دولت روحانی را انکار کند و نه تاریخ دستاوردهای این دولت را فراموش خواهد کرد.