به گزارش گروه اجتماعی خبرگزاری برنا؛ امروز روز خبرنگار است، روز کسانی که با همه سختی‌ها و فراز و نشیب ها و بی‌مهری‌ها عشق به کار دارند و به آن افتخار می‌کنند، روز کسانی که ساعت‌ها پشت در اتاق مدیران می‌نشینند تا جوابشان را بدهند، ساعت‌ها زنگ می‌زنند تا کسی تلفن شان را جواب بدهد البته اگه به خاطر پیگیری زیاد بلاک نشده باشند، روز کسانی که هرلحظه‌شان قابل برنامه ریزی نیست و هر اتفاقی که می‌افتد باید بلافاصله بالا سر آن حادثه باشند حالا چه روز باشد چه شب چه شنبه باشد چه جمعه، روز کسانی که ساعت کاری ندارند و از صبح تا شب پای کارند، روز کسانی که نه وقت صبحانه نه ناهار نه شام‌شان مشخص نیست روز کسانی که همیشه از درد و مشکلات مردم می‌نویسند اما وقتی نوبت به مشکلات خودشان می‌رسد، چیزی نمی‌گویند در ادامه بناست درد افرادی که سال‌هاست خبرنگاری می‌کنند اما خودشان همیشه چشم‌شان را روی مشکلات‌شان بستند و سکوت کردند را بخوانیم.
خبرنگاری که فکر خیر خود باشد اصلا خبرنگار نمی‌شود/ حقوق‌های پائین دغدغه اصلی خبرنگاران
محمد کاظمی، دبیر تحریریه خبرگزاری برنا با اشاره سال‌های فعالیتش در عرصه خبری گفت: می‌توان گفت من از همان بچگی در کار رسانه بودم چون برادر بزرگ‌ترم رسانه‌ای بود و در روزنامه کیهان کار می‌کرد به همین دلیل وقتی کلاس چهارم و پنجم ابتدایی بودم، همراه او خیلی جاها می‌رفتم و مشغول نوشتن می‌شدم اما اولین بار سال 1367 اسم من به عنوان خبرنگار در هفته‌نامه پهلوان منتشر شد.
او افزود: در آن زمان که فقط چند روزنامه مثل کیهان، اطلاعات، جمهوری اسلامی و ... و چند هفته‌نامه وجود داشتند، برادرم در ورود من به رسانه بسیار موثر بود به طوری که همه فوت و فن این کار را به من آموزش داد و واسطه آشنایی من با نشریات شد.
کاظمی در مورد اینکه اگر به گذشته بازگردد باز هم خبرنگار می‌شود یا خیر؟ گفت: باوجود اینکه در این سال‌ها خیلی سختی کشیدم و فراز و نشیب زیادی دیدم اما اگر به گذشته بازگردم، صد در صد بازهم شغل خبرنگاری را انتخاب می‌کنم چون خبرنگاری برای من عشق است و معتقدم کسی که پا به رسانه می‌گذارد عشق دارد وگرنه در آن از پول و خدماتی که در شغل‌های دیگر وجود دارد، خبری نیست.
او افزود: انتهای هر روزی که خسته می‌شوم به خودم می‌گویم دیگر خبرنگاری را کنار بگذارم اما فردا صبح دوباره این عشق برایم زنده می‌شود و باز هم شروع به نوشتن می‌کنم.
این خبرنگار با سابقه درمورد حوزه‌های خبری که تاکنون تجربه کرده، بیان کرد: در تمام این سال‌ها در همه حوزه‌ها از جمله سیاسی، فرهنگ و هنر، اجتماعی، ورزشی و... کار کردم اما بنابر دلایلی در این سه دهه که کار خبر می‌کنم، بیشتر فعالیتم در حوزه ورزشی بوده اما در این میان سردبیر یکی، دو نشریه اجتماعی، سردبیر یک نشریه سینمایی و سردبیر چند روزنامه ورزشی بودم و در همه حوزه‌ها قلم زدم و همه حوزه‌ها را هم دوست دارم.
کاظمی در پاسخ به این سوال که آیا تا کنون تغییری درنتیجه انتشار خبر توانسته‌ای رقم بزنی یا نه؟ گفت: بسیار پیش آمده با اخبار، گزارش و مطالبی که نوشتم و منتشر کردم اتفاقات و تغییراتی رخ داده برای مثال سال 1377 در نتیجه مستقیم مطالبی که منتشر کردم یک سری تغییرات و تحولات در باشگاه استقلال رخ داد. در همه این سال‌ها در خیلی حوزه‌ها مطالبی نوشتم که پیگیری‌های بعدی سبب اتفاقاتی شد که البته بیشتر آن در سال‌های اخیر در حوزه ورزش بوده است.
او افزود: در این 32 سال که مشغول فعالیت رسانه‌ای هستم اتفاقات بسیاری در نتیجه اخبار و مطالبی که نوشتم رخ داده که در مورد برخی از آنها شاید نتوانم بگویم تاثیر صددرصدی مطالب من بوده است چون سلسله اتفاقاتی می‌افتد که باعث می‌شود تغییراتی رخ دهد.
این خبرنگار با اشاره به اتفاقات تلخی که در این سال‌ها شاهد بوده، گفت: نمی‌توانم بگویم در این سال‌ها خاطره بدی داشتم چون همیشه سعی می‌کنم از زاویه مثبت به مسائل نگاه کنم اما شکایت‌های بی‌ربط و بی‌دلیلی که در برخی موارد از من شد که البته در نهایت تبرئه شدم، به دلیل استرس و فشاری که نسبت به خود و خانواده‌ام ایجاد کرد، می‌تواند خاطره بدی محسوب شود که البته بازهم به عنوان خاطره بد نگاه نمی‌کنم بلکه می‌گویم اتفاقاتی بود که در روند کاری من پیش آمد.
این فوتبال‌نویس روزنامه خبر ورزشی با اشاره به مظلومیت خبرنگاران در دفاع از حق خود، گفت: واقعیت این است که خبرنگار معمولا همیشه دنبال خیر و خوبی برای دیگران است نه خودش و اگر دنبال خیر خودش بود اصلا خبرنگار نمی‌شد.
او افزود: باوجود اینکه در همه این سال‌ها اکثر همکارانم در تحریریه مدرک لیسانس، فوق لیسانس و حتی دکتری داشته و دارند اما کمترین حقوق را در بین مشاغل دریافت می‌کنند تا جایی که حتی حقوق یک آموزش و پرورشی، که جزو کمترین حقوق‌های جامعه است، از یک خبرنگار فوق لیسانس بیشتر بوده و به همین دلیل یک خبرنگار اگر دنبال منافع شخصی خودش بود، هیچ وقت این شغل را انتخاب نمی‌کرد و وارد کار دیگری می‌شد تا هم موقعیت بهتری داشته باشد و هم پول بیشتری کسب کند پس یک خبرنگار بیشتر از هرچیز به دنبال دوا کردن درد مملکت و مردمش است.
کاظمی با انتقاد از تفکیک جنسیتی در حوزه خبرنگاری گفت: به نظر من خبرنگاری دختر و پسر ندارد چون خیلی از خانم‌ها به مراتب فعال‌تر و جسورتر از مردان هستند و قلم بهتری هم دارند.
او افزود: نه تنها به تقسیم‌بندی جنسیتی اعتقادی ندارم بلکه به طبقه‌بندی مدرکی هم اعتقاد ندارم، به نظر من نویسندگی و خبرنگاری یک امر ذاتی است و دلیلی وجود ندارد کسی که مدرک بالاتری دارد حتما خبرنگار بهتری است. طی این سال‌ها هم مرد، هم زن، هم سنین پایین، هم سنین بالا، هم با مدرک تحصیلی بالا و هم پائین را دیده‌ام و این گفته‌ها نتیجه سال‌ها تجربه‌ام در این حوزه است.
این خبرنگار باسابقه با اشاره به اینکه شغل خبرنگاری را به دیگران توصیه می‌کند یا خیر؟ گفت: من یک دختر دارم اگر او بخواهد وارد این شغل شود جلویش را نمی‌‌گیرم حتی وقتی با او در مورد انتخاب شغلش صحبت می‌کنم و می‌گویم خیلی به این چیزها فکر نکن، تو در نهایت وارد کار خودمان می‌شوی چون کار خبرنگاری در خانواده ما تقریبا موروثی است. (با خنده)
او افزود: به دلیل سختی‌هایی که این شغل دارد دوست ندارم آن را به دیگران توصیه کنم ولی اگر کسی بپرسد سعی می‌کنم سختی‌ها و مشکلات را هم بگویم و در آخر اگر فرد عشق داشته باشد خودش می‌آید اما اگر کسی عشق نداشته باشد و صرفا با نگاه یک شغل بیاید دوام نمی‌آورد به همین دلیل توصیه من این است که همیشه با چشم باز باید وارد این شغل شد.
کاظمی تصریح کرد: برای مثال دخترم زندگی من را می‌بیند، می‌داند من به خاطر شغلم در روز یک ساعت هم نمی‌توانم برای او وقت بگذارم و نه شب دارم، نه روز، نه جمعه، نه تعطیلات، پس با تمام سختی‌ها و مشکلات آن آشناست حال اگر عشق داشته باشد سختی‌ها را به دوش می‌کشد و وارد این عرصه می‌شود.
او در مورد روز خبرنگار گفت: به نظر من هر روز، روز خبرنگار است و روز خبرنگار را نباید در قالب یک روز تعریف کرد چون این قشر هر روز یک چیزی را خلق می‌کند و اثرگذاری خبرنگاران در جامعه مربوط به یک روز نمی‌شود.
او افزود: امیدوارم کسانی که با خبرنگاران سر و کار دارند حداقل در همین یک روز به جامعه خبری احترام بگذارند و باری از دوش خبرنگاران بردارند.
عدم امنیت شغلی مهم‌ترین مشکل خبرنگاران است/ خبرنگاران انجمن صنفی کارآمدی ندارند
سید اسد رجبی، دبیر سابق سرویس حقوقی و قضایی خبرگزاری فارس، با اشاره به نحوه آغاز فعالیتش در رسانه، گفت: دی ماه سال 1382 یعنی 16 سال پیش اولین مصاحبه من در ضمیمه روزنامه جوان چاپ شد و از آن سال به بعد کار خبر را شروع کردم.
او با اشاره به تاثیر تحصیلات آکادمیک در حوزه خبرنگاری تصریح کرد: همیشه خبرنگاری را به پرنده دوبال تشبیه کردم که یک بال آن تخصص نگارش و نوشتن به سبک‌های مختلف است و یک بال دیگر تخصص درباره آن حوزه‌ای است که قرار است درباره آن نوشته شود.
او افزود: یک خبرنگار همانقدر که باید در مورد شیوه‌های نوین نگارشی اطلاعات داشته باشد، باید درباره اصطلاحات حوزه‌های تخصصی که درمورد آن می‌نویسد مانند سینما، تئاتر، موسیقی، نفت، انرژی، بورس، آسیب‌های اجتماعی و... اطلاعات داشته باشد در واقع یک خبرنگار نمی‌تواند خبرنگار حوزه بورس و بانک باشد اما فقط هنر نوشتن داشته باشد و از اصطلاحات این حوزه بی خبر باشد.
دبیر سرویس شهری خبرگزاری فارس بیان کرد: خبرنگاران دو دسته هستند، یک عده کسانی هستند که تحصیلات آکادمیک در حوزه رسانه دارند و باتوجه به علاقه خود در یک حوزه تخصصی به صورت تجربی شروع به کار می‌کنند تا با حوزه آشنا شوند اما یک عده کسانی هستند که تحصیلات آکادمیک در حوزه رسانه ندارند اما باتوجه به سوادشان دستی به قلم می‌زنند برای مثال فردی که حقوق خوانده، خبرنگار حوزه حقوقی می‌شود.
رجبی در پاسخ به این سوال که اگر به عقب بازگردد بازهم شغل خبرنگاری را انتخاب می‌کند یا خیر؟ گفت: اگر به گذشته برمی‌گشتم کار دیگری را انتخاب می‌کردم و حتما خبرنگار نمی‌شدم اما اگر خبرنگار بودم و در انتخاب حوزه خود مختار، حتما حوزه حقوقی و قضائی را انتخاب می‌کردم هرچند که 11 سال خبرنگار حوزه حقوقی قضائی، 2 سال خبرنگاری حوزه آموزش عالی، 2 سال خبرنگار حوزه پلیس و حوادث، یک سال و نیم خبرنگار حوزه شهری بودم اما قطعا اگر قدرت انتخاب داشتم بار دیگر حوزه حقوقی و قضائی را انتخاب می‌کردم.
این خبرنگار در مورد تاثیری که یک گزارش او در تغییر رای قاضی داشته است، گفت: سال 1392 در قوه قضائیه یک پرونده مهمی به نام شکارچی زنان در غرب تهران تشکیل شد. 30 خانمی که توسط این مرد مورد تعرض قرار گرفته بودند، شاکی پرونده بودند اما متاسفانه کارشکنی‌ها باعث شد این پرونده به مرحله تبرئه متهم برسد که در نهایت گزارشی که در مورد آن نوشتم باعث شد شخص رئیس قوه قضائیه (صادق آملی لاریجانی) ورود پیدا کند و شخصا پرونده را مطالعه کند در نتیجه این مطالعه، حکم تبرئه باطل و این فرد به اعدام محکوم شد که شاکیان آن بسیار از ما تشکر کردند که فرد به سزای عمل خود رسید و حکم تبرئه اجرا نشد.
رجبی افزود: چند سال پیش کودکی در سیستان و بلوچستان نیاز به یک دستگاه پزشکی داشت، با گزارشی که ما نوشتیم 500 میلیون تومان توسط خیرین جمع آوری شد و این دستگاه را برای او خریدیم.
این خبرنگار در مورد مظلومیت قشر خبرنگاری در احقاق حق‌شان گفت: یکی از مشکلات ما خبرنگاران این است که انجمن صنفی روزنامه نگاران که درجهت منافع خبرنگاران کار کند را نداریم و همه انجمن‌هایی که تاکنون تشکیل شدند، کارآمدی مناسبی نداشتند نتیجه آن هم این شده است که خیلی از خبرنگاران به حق و حقوق قانونی خود نرسیدند برای مثال نتوانستند از بیمه خود دفاع کنند و درخصوص بازنشستگی آنها همچنان مشکلاتی وجود دارد.
رجبی درخصوص مشکلات و دغدغه‌های اصلی خبرنگاران گفت: به نظر من امروز مهم ترین مشکل خبرنگاران عدم امنیت شغلی است. اینکه شما شغلی داشته باشی و هر روز استرس از دست دادن آن را داشتی باشی روح و روان تو را بهم می‌ریزد.
او درپاسخ به این سوال که آیا توصیه می‌کند کسی خبرنگار شود؟ گفت: به نظر من خبرنگاری باید بخش سرگرمی زندگی باشد؛ یعنی افراد شغل دیگری داشته باشند و وقت اضافه خود را صرف شغل خبرنگاری کنند چون برای آقایان حتما نمی‌تواند منبع درآمد و شغل خوبی محسوب شود.
او افزود: شاید خانم‌ها به این دلیل دغدغه معاش کمتری دارند، با حقوق خبرنگاری سر کنند اما برای آقایان اصلا کافی نیست و به نظر من باید در کنار کار خود به یادداشت نویسی، مقاله نویسی، مصاحبه و... بپردازند.
خبرنگار خبرگزاری فارس در پایان گفت: این روز را به همه همکاران و هم صنفی‌های خود تبریک می‌گویم و امیدوارم شاهد این باشیم که این حرفه به جایگاه اصلی خود برگردد و هیچ خبرنگاری دغدغه شغل و معاش نداشته باشد.
همه حوزه‌های خبری باید انجمن صنفی حمایت از خبرنگار داشته باشند/ روز خبرنگار جز تلخی و دردخندی برای خبرنگاران نیست
مسعود بربر، خبرنگار سابق حوزه محیط زیست خبرگزاری مهر و نویسنده امروز با اشاره به شروع کارش در حوزه خبرنگاری گفت: از بچگی به خبرنگاری علاقه داشتم حتی وقتی 10 سالم بود در یک دفتر 40 برگ، با خط‌کشی مجله درست می‌کردم و در آن مطلب می‌نوشتم تا اینکه برای اولین بار برای مجله گل آقا یک مطلب فرستادم و منتشر شد. در سن 18 و 19 سالگی تقریبا به طور مداوم مطالبم در روزنامه‌ها و مجلات منتشر می‌شد حتی در دوران دانشجویی حدود 27 نشریه با دوستانم منتشر کردم.
او افزود: با وجود اینکه رشته مهندسی دانشگاه تهران خواندم اما کلاس‌های رشته علوم ارتباطات و روزنامه نگاری دانشگاه تهران را دنبال می‌کردم تا جایی که نگهبانان آن دانشکده اگر کسی را راه نمی دادند می‌گفتم با من است؛ بگذارید بیاید چون آنها فکر می‌کردند من دانشجوی آنجا هستم.
بربر تصریح کرد: درواقع همکاری پراکنده با رسانه‌ها را بیش از 20 سال پیش شروع کردم اما به عنوان شغل ثابت حدود 15 سال است که خبرنگار هستم و سال 1383 اولین گفتگوی رسمی‌ام را در ماهنامه‌ای متعلق به نجف دریابندری منتشر کردم.
این خبرنگار درمورد تاثیر تحصیلات آکادمیک در خبرنگاری گفت: به نظر من خبرنگاری ترکیبی از آکادمیک و تجربه است اما متاسفانه در کشور ما ارتباط این دو کم است یعنی ما تعداد زیادی فارغ التحصیل در رشته روزنامه نگاری داریم که متاسفانه بیشتر در حوزه تدریس مشغول هستند و به حوزه رسانه‌ها کمتر ورود پیدا کردند از طرفی خیلی از روزنامه نگاران قدیمی حتی خود من هستند که دانش آکادمیک ندارند و صرفا بر اساس تجربه کار می‌کنند.
او افزود: البته من همیشه تلاش کردم با کلاس‌های روزنامه نگاری دانشگاه تهران، کلاس‌هایی که در فرهنگسراها برگزار می‌شد، دوره‌های آموزش روزنامه نگاری آنلاین را بگذرانم و کتاب‌های مختلفی در این خصوص مطالعه کنم اما خیلی‌ها تصورشان این است که اگر می‌خواهند فعال محیط زیست باشند، خبرنگار این حوزه بودن کافی است درحالی که اصلا اینگونه نیست و تصور غلطی است.
بربر در پاسخ به این سوال که اگر به گذشته برمی‌گشت خبرنگار می‌شد یا خیر؟ گفت: چند ماهی است که دیگر در هیچ رسانه‌ای کار نمی‌کنم و فقط داستان نویسی می‌کنم اما اگر از آغاز شروع کنم حتما بخشی از کارم را به خبرنگاری می‌گذرانم فقط با این تفاوت که سهم بیشتری را به داستان نویسی اختصاص می‌دهم.
این خبرنگار ادامه داد: اگر قدرت انتخاب حوزه داشتم حتما اجتماعی را انتخاب می‌کردم و در حوزه‌هایی مانند محیط زیست، حوادث، آسیب‌های اجتماعی به فعالیت می‌پرداختم.
او بیان کرد: البته یک کار دیگر هم که می‌کردم این بود وقت بیشتری را برای نوشتن گزارش‌هایی که پژوهشی بودند، اختصاص می‌دادم؛ یعنی سعی می‌کردم به جای اینکه فقط تعداد خبر برسانم و پُر کنم فقط یک گزارش اما تاثیرگذار بنویسم.
بربر با اشاره به اتفاق تاثیرگذاری که درنتیجه گزارشش افتاده است، گفت: چندسال پیش به یک دختر عقب مانده ذهنی در یک مرکز وابسته به بهزیستی تعرض شده بود و من موضوع را پیگیری کردم و متوجه شدم برای اولین بار نبوده و این مرکز به جای اینکه فرد متعرض را به سزای اعمالش برساند، جای دختران را عوض می‌کرده در نتیجه گزارشی نوشتم که باعث شد از ما شکایت شود اما ما تبرئه شدیم فرد خاطی محاکمه و زندانی شد.
خبرنگار سابق خبرگزاری مهر با اشاره به مظلومیت خبرنگاران در دفاع از حق خود گفت: خبرنگار با توجه به اینکه یاد گرفته مدافع حقوق مردم باشد باید بتواند از حق خود هم دفاع کند اما ما به خبرنگارانی نیاز داریم که به حقوق خبرنگاران بیش از یک خبرنگار عادی مسلط و آشنا باشند و همچنین به یک مجموعه‌ای از کانون‌های صنفی مانند انجمن خبرنگاران محیط زیست ایران، انجمن خبرنگاران حوادث ایران، انجمن خبرنگاران بحران و.... نیازمندیم تا اگر نهادهایی مثل نهاد مرتبط با آن حوزه خواستند استقلال یک خبرنگار و رسانه را زیر سوال ببرند، آن انجمن‌ها جلوی آنها را بگیرند.
او با اشاره به دیگر مشکلات و دغدغه های خبرنگاران گفت: اگرچه موضوع حقوق کم خبرنگاران یک موضوع جدی است اما از آن مهمتر این است که مدیران رسانه‌های ما اغلب مراحل خبرنگاری را طی نکردند.
بربر افزود: اکثر سردبیران و به ویژه مدیران رسانه هیچ گاه خبرنگار نبودند به همین خاطر با اصول اولیه خبرنویسی آشنا نیستند به نظر من این مشکلات برای خبرنگاران جدی‌تر هستند.
این خبرنگار بیان کرد: یک مشکل مهم دیگر این است که ما در ایران رسانه خصوصی مستقل نداریم و همه رسانه‌ها به نحوی وابستگی‌های سیاسی و نهادی دارند که طبیعتا باعث می‌شود از موازین حرفه‌ای فاصله بگیرند و تبدیل به یک ابزار تبلیغاتی برای یک نهاد حاکمیتی یا اقتصادی یا یک گروه سیاسی شوند و اگر خبرنگاری بخواهد واقعا براساس اصول حرفه ای کار کنند ممکن است در رسانه‌های ما ماندگار نباشد.
بربر ادامه داد: در بسیاری از رسانه‌های حرفه‌ای دنیا، خبرنگاری که خوب کار می‌کند خبرنگار باقی می‌ماند نه اینکه دبیر یا سردبیر شود حتی ممکن است حقوقی بالاتر از دبیر یا سردبیر دریافت کند.
او افزود: در رسانه‌های ایران برای اینکه حقوق بیشتر دریافت کنی و جایگاه بهتری داشته باشی مثلا به جای ماهی 4 میلیون تومان، 5 میلیون تومان دریافت کنی راهی جز دبیر یا سردبیر شدن نداری طبیعتا در این شرایط دیگر یک خبرنگار خوب در سطح رسانه‌هایمان نخواهیم داشت.
این خبرنگار تصریح کرد: بنابراین نیاز اساسی رسانه‌های ما این است که به خبرنگاری که بهتر کار می‌کند ترفیع درآمدی بدهند تا در همان سطح خبرنگار بماند و مجبور نشود دبیر شود.
این خبرنگار در پایان ضمن تبریک روز خبرنگار گفت: من فکر می‌کنم اغلب همکاران من به تبریک روز خبرنگار با یک دردخندی پاسخ می‌دهند. اینکه سالی یک بار می‌شود روز خبرنگار و ما تبریک‌هایی را از جانب نهادها و مسئولانی می شنویم، پیامک‌هایی را از جانب یک مسئول یا مدیر که در حوزه مان هست دریافت می‌کنیم که گاهی برایمان خیلی دردناک‌تر از نبود آن پیام است به این خاطر که همان مسئول نگاهش به خبرنگار صرفا یک ابزار تبلیغاتی بوده و همان مسئول با کوچکترین نقدی برآشفته می‌شود و همه تلاشش را برای از کار بیکار کردن آن خبرنگار یا برای اخراجش از آن رسانه یا حداقل برای تغییر رویه و تحت فشار گذاشتنش استفاده می‌کند.
او بیان کرد: ضمن احترام بیکران به جایگاه خبرنگارانی که در این روز جانشان را از دست دادند و به همین خاطر ما این روز را به نام و به یادشان پاس می‌داریم درحال حاضر تبریک روز خبرنگار به اعتقاد من جز تلخی و دردخندی برای یک خبرنگار به دنبال ندارد.
خبرنگاری اعصاب قوی می‌خواهد/روز خودنمایی مسئولین مبارک!
رضا سلیمان نوری، دبیر سابق تحریریه روزنامه همبستگی و سردبیر شهرآرامحله، گفت: به شکل غیرمستمر از سال 1369 و مستمر از 1376 مشغول کار خبرنگاری شدم به عبارت بهتر حدود 23 سال است که در عرصه خبر فعال هستم.
او افزود: ورود اولیه‌ام به کار رسانه با نوشتن برای صفحه نوجوان یکی از روزنامه‌های محلی خراسان بود و بعدها در دفتر روزنامه کشوری جهان اسلام متعلق به حجت الاسلام و المسلمین سیدهادی خامنه‌ای کار خبر کردم و بعد هم رشته علوم ارتباطات گرایش روزنامه نگاری در دانشگاه علامه طباطبایی قبول شدم و به تهران آمدم.
سلیمان نوری تصریح کرد: در تهران ابتدا با هفته نامه مبین آقای مهندس غریبانی شروع کردم و بعد دبیر سرویس دانشگاه روزنامه جهان اسلام شدم و بعد در رسانه‌های دیگری چون حیات نو، نسیم صبا، صدای عدالت، همبستگی، و...... فعالیت کردم.
او در پاسخ به این سوال که اگر به عقب بازگردد باز هم خبرنگار می‌شود یا خیر؟ گفت: بله من کار خبر را دوست دارم و برای دلم این کار را می کنم. تقریبا به غیر از حوزه اقتصادی به تمام حوزه‌های اصلی خبر سرک کشیده‌ام و اگر قرار باشد از صفر شروع کنم دیگر به خبر سیاسی نخواهم پرداخت و بیشتر در حوزه‌های فرهنگی و اجتماعی خاصه حوزه کنونی خودم یعنی ایران‌شناسی و میراث فرهنگی و مسائل هویتی فعالیت خواهم کرد.
سلیمان نوری در مورد اتفاق مثبتی که درنتیجه خبر او رخ داده است، گفت: این اتفاق تاکنون بسیار رخ داده یکی از آخرین موارد آن جلوگیری از تخریب صددرصدی مهدیه مرحوم عابدزاده در مشهد و قطعی شدن بازسازی عین به عین آن است.
او افزود: از مورد بالا مهمتر اجرای فرایند تغییر طرح بازسازی اطراف حرم مطهر رضوی است. طرحی که براساس فعالیت رسانه‌ای بنده و بسیاری دیگر از دوستان موضوع مهم کشوری شد و حتی مقام معظم رهبری هم در این مورد وارد شد تا طرحی جدید تنظیم و جلوی نابودی کلی فضاهای فرهنگی و هویتی اطراف حرم مطهر رضوی گرفته شود.
سردبیر شهرآرامحله با اشاره به خاطراتی که در طول این سال‌ها داشته است، گفت: خبرنگاری همه‌اش خاطره است اما برای من تلخ‌ترین خاطره، صرف نظر از خاطرات مرتبط با توقیف خارج از دلایل مستند نشریاتی که در آنها کار می‌کردم به ویژه نحوه توقیف روزنامه حیات نو در سال 1381 و سقوط هواپیمای c130 حامل خبرنگاران بود که بسیاری از شهدا از دوستان بودند و البته خودم هم قرار بود مسافر آن هواپیما باشم که روز قبل به دلیل تغییر زمان یک کلاس فوق العاده دانشگاهی حضورم در آن سفر را لغو کردم.
او افزود: درباره خاطره شیرین هم باید بگویم به سرانجام رسیدن هر خبری و تولد هر رسانه‌ای شیرین‌ترین وقایع رسانه ایست.
سلیمان نوری درمورد مظلومیت خبرنگاران در احقاق حق خودشان گفت: اگر جامعه خبرنگاری همراه باشد و از بازی‌های سیاسی دوری کند همه خبرنگاران می‌توانند از حق خودشان دفاع کنند اما متاسفانه روزنامه نگاری در ایران به دلیل فعالیت افرادی که نه براساس توانایی شخصی و علم بلکه براساس روابط سیاسی و... بر این عرصه وارد شدند از سلامت لازم برای فعالیت های صنفی بی بهره هستند بنابراین لازم است فضای خبرنگاری و رسانه‌ای کشور از نیروهای بدون توانایی فنی عاری شود تا بتوان کار صنفی سالم انجام داد.
او در خصوص جایگاه فعلی خبرنگاری در ایران گفت: متاسفانه به دلیل همان موردی که پیشتر بدان اشاره کردم خبرنگاری ما دارای شان لازم خود نیست و عملکرد افراد بدون سواد رسانه‌ای وابسته به جریان سیاسی یا فکری و... باعث شده مسولان هم آنگونه که باید شان خبرنگاران را رعایت نکنند و از سوی دیگر محدودیت‌های بالای ناشی از قوانین نانوشته باعث شده خبرنگاران نتوانند حرف مردم را به درستی منعکس کنند که این امر باعث شکاف بین مخاطبان مردمی و اهل رسانه شده است.
این خبرنگار با اشاره به دغدغه و مشکلات خبرنگاران گفت: به نظر من مهترین دغدغه، عدم دسترسی بدون حاشیه به منابع خبری دست اول به دلیل وجود قوانین نانوشته و نوشته بسیار است.
سلیمان نوری افزود: این شغل را فقط به افراد عاشقِ دانستن بیشتر به شرط داشتن توانایی علمی و اعصاب قوی توصیه می‌کنم.
این خبرنگار درباره روز خبرنگار گفت: به نظر من روز خبرنگار، یک اشتباه تقویمی و روزی برای خودنمایی مسئولان است. اگر قرار بود روز خبرنگار داشته باشیم روز دو تیر سالروز شهادت سلطان العلمای خراسانی، میرزا جهانگیرخان صور اسرافیل و ملک المتکلمین در باغ شاه به دستور محمدعلی شاه قاجار بهترین روز بود. این سه روزنامه نگار نخستین شهدای اهل قلم ایران هستند که به خاطر صراحت قلم و نوشتن حرف مردم توسط شاه مستبد وقت به شهادت رسیدند.
انتهای پیام: 5