امروز روز ماست .روز من و رفقای خبرنگارم که بعضی هایشان مانند عذرا انگیزه ای برای نوشتن در موردش ندارند و بعضی ها مثل آمنه در غم مادر دل و دماغی ندارند . اما امروز روز ما خبرنگاران و روزنامه نگاران و گزارشگران است که با تمام وجود سعی میکنیم درست ببینیم و درست بنویسیم و حقوق مردم کشورمان را مطالبه کنیم. تمام تلاشمان این است که واژه ها را درست بهم بدوزیم تا صادقانه ترین و تاثیرگذارترین کلام را در راستای حل مشکلات جامعه بنگاریم. حالا من به جای همه دوستانم می نویسم تا بدانید خبرنگاری شغل نیست، رسالت است. آنجا که پرچم کشورت در مسابقات بین المللی و در پس تمام فشارهای سیاسی بالا می رود و غرور ملی سراپای وجودت را فرامی گیرد ، تو در میان اشکهایت باید رسالتت را انجام دهی و کارخانه عقل و عشق را پیوند دهی و طوری پیام را مخابره کنی تا به گوش تمام جهان برسد و بخشی از تبلیغات منفی دشمن بر علیه مردمان کشورت خنثی شود . اتهام تروریست سالهاست قلب این مردم را آزار می دهد.
خبرنگاری مسئولیتی است که در زمان حوادث تلخ و بلایا و سوانح پذیرفته ای که اینبار از غم هموطنت اشک بریزی و در عین حال بهترین اطلاع رسانی را برای کمک رسانی داشته باشی .
گزارش فقر و بیماری مادری که مجبور است فرزندانش را به تنهایی بزرگ کند قلبت را مجروح می کند اما باید حرفه ای رفتار کنی تا بتوانی کمک موثری داشته باشی.
وقتی خبرنگاری بیش از هر نویسنده دیگری در انتخاب کلمات و بار معنای آنها دقت میکنی. کلمات را با احساست انتخاب میکنی و با عقلت مینویسی.
سرتان را درد نمی آورم ، امروز اما رسالت ما روزنامه نگاران چرخش عجیبی داشته و دیگر فقط اطلاع رسانی نیست. ما امروز تبدیل به کارآگاهانی شده ایم که در کنار مردم باید از حق آنان دفاع کنیم. در برابر دشمنان خارجی و خائنین وطن، دزدان و اختلاس گران و.. امروز وقت سکوت نیست. عذرا جان قلمت را بردار خواهر ...انگیزه ما مردم هستند . خون ما که از برادر شهیدت رنگین تر نیست. از جوانان مدافع حرم مان که هنوز اولین بابا گفتن کودک یک ساله اش حضیض نشده هم ناکام تر نیستیم. شاید درد مردم را بیشتر از بقیه می بینیم و بیشتر میدانیم . همین هم رسالتمان را سنگین تر میکند مردم بیش از هر زمان دیگری به کمک ما روزنامه نگاران نیاز دارند. گاهی حس می کنم انگار فقط ما برایشان مانده ایم . امروز سلاح ما امید آنان برای مبارزه با فساد و رسالت ما مطالبه حقوق مردم است. انگیزه ما وطن است. آنکه پرچمش خونمان را به جوشش می آورد و شکوه البرزش افتخار ماست. اینجا که بوی خاکش مستی طعم شیر مادر دارد و نامش ایمان و اصالت خانوادگی پدر، من برای این خاک همیشه ایستاده ام ، برای احقاق حقوق و آرامش مردمش تا پای جان می جنگم . به دشمنان بگویید به فاسدان بگویید ، ایران پر است از سرباز روزنامه نگاران عاشق وطن. بهراسید و بلرزید . این عرق هنوز و تا همیشه بوی تازگی می دهد تا شهادت در راه حقیقت.
*سمیه کرمانی
روزنامه نگار و فعال رسانه