سید امیر سیدزاده، تهیه‌کننده و بازیگر سینما و تلویزیون، در گفت‌وگو با خبرنگار گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری برنا، اظهار داشت: همانطور که نقاط مشترکی بین کشور ما و ترکیه وجود دارد، فرهنگ سریال‌سازی در کشور ترکیه با ایران تفاوت‌های بسیاری دارد اما شاید برای بسیاری سوال پیش آمده باشد که با وجود همه اشتراکاتی که وجود دارد چرا ترکیه توانسته پس از هالیوود دومین قطب سریال‌سازی در جهان باشد ولی ما در این زمینه هیچ حرفی برای گفتن نداریم؟
سیدزاده تصریح کرد: شاید اصلیترین دلیل این باشد که در کشور ترکیه بخش خصوصی دستش برای پرداختن به موضوعات مختلف باز است و دچار ممیزی‌های سخت‌گیرانه و بی‌مورد نمی‌شود. در سریال‌های ترکیه‌ای برخی مسائل و موضوعات مطرح می‌شود که در کشور ما بنا به مسائل اعتقادی و دینی‌مان نمی‌توانیم به آن‌ها بپردازیم.
او افزود: مسئله بعدی درباره عدم موفقیت سریال‌های ایرانی و موفقیت سریال‌های ترکیه‌ای در عرصه بین‌الملل به این مسأله برمی‌گردد که سریالسازهای ترکیه مجبور نیستند سنجاق فکری دیگران باشند؛ در کشور ما مشکل اول به ضعف فیلمنامه‌ها برمی‌گردد و بعد نبود کارگردان خوب است که آثار ما را ضعیف کرده است. متأسفانه کارگردان‌های ما با این نگرش که ساخت یک فیلم و سریال را به پایان برسانند و به سراغ کار بعدی بروند پروژه‌ها را دست می‌گیرند و همه چیز با هدف سر هم بندی کردن و تمام کردن کار انجام می‌شود.
این تهیه‌کننده در ادامه تأکید کرد: مشکل بعدی که به نظر من اصلیترین مشکل در این مورد به حساب می‌آید عدم توجه به خانواده، حفظ ارزش‌های اخلاقی، فرهنگی و دینی جامعه است. با آثار ضعیفی که تولید می‌شود سطح سلیقه مخاطب به شدت کاهش پیدا کرده و از آنجا که هیچ محصول دیگری در دسترس نیست مخاطب مجبور است یکی از سریال‌ها را انتخاب کرده و ببیند. اگر شرایط برای تولید اثر خوب فراهم شود قطعاً با رشد سلیقه مخاطب و بالا رفتن کیفیت آثار می‌توان به شکل‌گیری صنعتی قدرتمند در سریال‌سازی فکر کرد.
بازیگر مجموعه تلویزیونی «پایتخت 5» در ادامه اظهاراتش گفت: ما هیچ دغدغه‌ای برای بیان درست مسائل فرهنگی، تاریخی و اجتماعی نداریم. همه چیز سر هم بندی شده بدون تحقیق و تفحص لازم برای نگارش فیلمنامه، ساخته می‌شود. در حوزه روایت قصه‌های تاریخی در این سال‌ها تنها می‌توان فصل اول سریال «شهرزاد» را اثری قابل قبول دانست. حسن فتحی در سریال «شب دهم» هم قصه‌ای عاشقانه را روایت می‌کند که در فضا و موقعیت درستی به لحاظ تاریخی قرار گرفته است؛ «شب دهم» نمونه یک اثر موفق است که به ما نشان می‌دهد اگر در متن و نگارش تحقیق و جدیت داشته باشیم حتی اگر یک اثر مذهبی بسازیم می‌توانیم نظر مخاطبان عام را به خود جلب کنیم.
او افزود: متأسفانه در کشور ما سازندگان یک سریال یا فیلم سینمایی باید نظر مثبت همه جناح‌های فکری و سیاسی را جلب کنند و این غیرممکن است و نمی‌شود همه را راضی نگاه داشت. متأسفانه تنگ نظری، کج سلیقگی و کم تحملی در کشور ما بین مسئولان و جناح‌های فکری مختلف نهادینه شده و هیچکس نمی‌گذارد نویسنده آزاد باشد و قصه‌اش را روایت کند و این در حالی است که برای سریالسازهای ترکیه این شرایط وجود ندارد و همه جناح‌ها یکدیگر را می‌پذیرد و قرار نیست کسی سنجاق فکری دیگران باشد. در ترکیه بخش خصوصی هم تجارت و هم گیشه دارد و سرگرمی‌سازی می‌کند و سریال‌سازی‌اش به یک صنعت تجاری تبدیل شده است.
این تهیه‌کننده در پایان اظهار داشت: در بحث تجاری‌سازی بخش عظیمی از پیشرفت‌ها به پول و سپس تکنولوژی و بعد آیتم‌های دیگر مربوط می‌شود. برای اینکه ساز و کار تولید سریال‌ها صنعتی شود در ابتدای راه باید به ساختار نمایش خانگی سر و سامان داده شود؛ از زمانی که دی‌وی‌دی جای خود را به نمایش آنلاین داده است باید امنیت پخش آثار نیز حفظ شود. از آنجا که ما از قانون کپی‌رایت پیروی نمی‌کنیم آثارمان به راحتی قاچاق می‌شود و هیچ تضمینی برای پخش وجود ندارد. باید زیرساخت‌های سالن‌های سینما را اصلاح کنیم و باید متناسب با شهرها سالن‌سازی داشته باشیم که متأسفانه به درستی این سالن‌سازی صورت نمی‌گیرد. فیلم و سریال باید یک خوراک دائمی برای پویایی اندیشه، فکر و ذهن باشد و متأسفانه ما حدود 25 سال است که هیچ حرفی در این زمینه برای گفتن نداریم.