به گزارش خبرگزاری برنا خراسان جنوبی، عشایر در ساختار اجتماعی کشور بخشی خرد اما موثر و با ارزش به شمار می آیند. امروزه ضرورت توجه به روستانشینان و عشایران مسئله ای اساسی و مهم است و جدیت در رفع مشکلات و کاستی های آنان در الویت اخلاقی و وجدانی قرار دارد. یکی از مباحث مهم در کانون های عشایری وضعیت اسکان عشایران می باشد که با از بین رفتن مراتع و ایلراه ها مورد تهدید قرار می گیرد. پر واضح است انچه میتواند امنیت مرزها را تضمین نماید استراتژی توسعه پایدار مناطق مرزی که راهبردی اساسی در حفظ امنیت مرزها است. کانون های عشایری تداعی کننده جریان زندگی می باشد خصوصا انجا که با خلوص و پاک نیتی، تمام توانشان را به کار می برند و دست بر زانو گذاشته و کمر همت را بسته و الله گویان در پی رزق اند. چه کسی می تواند صمیمت ذاتی زندگی آنان را درک کند؟ چه کسی رنج نبرده از تکاپو و دلهره ی دام رها شده در صحرا و نبود تسهیلات و خدمات و به نظاره ننشستن تشویش مورچگان زیر باران، قادر است اقبال آنان را لمس کند؟
عشایران، حیاتِ حیاط را درک می کنند و به گمانم چه اندازه قدرتمند اند که بصیرتشان با طبیعت عجین گشته و خردمندانه مومن بر آن اند که جهان، آبستن فردای دیگری است.
گام بر می دارند در دل طبیعت و قطعا زیر لب آهسته، سهراب را فریاد می زنند و می خوانند:
زندگی خالی نیست،
مهربانی هست،
سیب هست.
آری تا شقایق هست زندگی باید کرد...
در دل من چیزی است مثل یک بیشه نور،
مثل خواب دم صبح
و چنان بی تابم،
که دلم می خواهد بدوم تا ته دشت،
بروم تا سر کوه، دورها آوایی است که مرا می خواند....
مهدیس غلاسی