آتش تقی پور،بازیگر تئاتر،سینما و تلویزیون در خصوص لهجه و زبان های محلی در آثار تلویزیون و نحوه ارتباط برقرار نکردن مردم آن خطه با لهجه ها به خبرنگار سرویس فرهنگ و هنر خبرگزاری برنا گفت: لهجه در سریال ها در واقع جزو حیثیت، شخصیت و شناسنامه یک قوم است. بنابراین ما با به کارگیری لهجه در سریال‌سازی نباید باعث توهین یا اهانت به زبان یک قومیت یا ملیت باشیم، زیرا این موضوع از انسانیت به دور است. در برخی از سریال ها که باید با لهجه جنوبی و گیلانی نقش‌آفرینی می کردم سعی کردم با احترام این زبان ها را ادا کنم تا هیچ توهین و اهانتی از جانب منِ بازیگر بیان نشود.
در برخی از سریال ها نیز با زبان مادری خود که آذری است، ایفای نقش می کنم البته نه برای خنداندن بلکه برای بهتر شدن بازی و افزایش سطح سریال در تلویزیون روی خود و زبان و لهجه به شدت تمرین می‌کنم تا بهترین اثر را ارائه دهم.
او در ادامه افزود: امروزه اغلب در بسیاری از تئاتر ها از زبان و لهجه های مختلف استفاده می شود و هنرمندان برای خنداندن مردم از لهجه ها استفاده می کنند و این فقط مختص تلویزیون نیست، در واقع اقوامی که در شهرستان‌ها زندگی می‌کنند نوعی سادگی و بی شیله پیلگی دارند که این سادگی می تواند خنده دار باشد؛ اما به طور کلی شخصیت افراد نباید زیر سوال برود.
فی النفسه کار کردن با لهجه های مختلف قومیت‌ها بسیار خوب است، اما جدا از اینها اگر ابتکار آمیز و عمقی باشد خیلی بهتر است.
تقی پور با اشاره به این سوال که آیا به لهجه ها در سریال ها توجه شده یا اینکه قرار است توجه شود در پایان خاطرنشان کرد: توجه به لهجه ها نه تنها در حال حاضر بلکه در گذشته نیز امکان پذیر نبوده است. متاسفانه در برخی از سریال ها که لهجه و زبان نقش مهمی داشتند توجهی نشد و بازیگران گاهی با زبان فارسی ایفای نقش می کردند در واقع این مسئله فی النفسه اهانتی را به دنبال داشت. به نظر من اگر بازیگر نتواند لهجه ای را درست و دقیق بیان کند کارگردان یا عوامل پشت صحنه می‌توانند با دوبله کردن سکانس‌ها کار را به جلو ببرند.
زیرا زمانی که سریال ستایش روی آنتن رفت بعد از اتمام این سریال تقریباً در مدت زمان کوتاهی آن را دوبله ترکی کردند. در واقع نه تنها ارزش کار کم نشد بلکه بهتر هم شد. پس عوامل مربوطه می‌توانند جهت بهتر شدن کار سریال هایی که بازیگر توان به‌کارگیری لهجه را ندارد دوبله کنند.
روی هم رفته و به طور کل ما از جهت سیاست فرهنگی آن طور که باید نتوانستیم به لهجه های محلی اهمیت بدهیم و ارزش و مقامی برایشان قائل نشدیم. در صورتی که اگر ما برای این نوع زبان و لهجه ها اهمیت قائل شویم و به آنها بها دهیم در واقع به شخصیت انسان ها و افرادی که در خارج از شهر تهران و شهرستان ها زندگی می کند و با لهجه های متفاوت صحبت می کنند احترام می گذاریم و این مسئله باعث شکوفایی استعداد آنها می شود.
در نتیجه همه زبان ها در هر جای دنیا دوست داشتنی هستند و قشنگی و احساسات لطیفی دارند که اهمیت به آنها باعث رشد بیشتر می شود.