به گزارش خبرگزاری برنا از استان کهگیلویه و بویراحمد؛ هادی خورشیدیان اظهار داشت:وقف به عنوان یک عمل صالح و باقی و عاری از منت می باشد که مثل یک چشمه همیشه جاری بوده و از ثمرات آن در طول سالیان میتوان بهره مند بود.
خورشیدیان افزود:وقف به دسته وقف عام و وقف خاص تقسیم می شود که وقف عام به موقوفه های اطلاق می شود که مصرف عمومی دارد و به تعبیر دیگر، ابعاد مختلفی از امور اجتماعی را مد نظر قرار می دهد نظیر آنچه که در رابطه با ازدواج جوانان، اشتغال، ساخت مسجد و حسینیه، حوزه سلامت و درمان، قرآن و کمک به مستمندان و... هزینه می شود و «وقف خاص» که مال یا ملک به افراد خاصی وقف می شود.
وی عنوان کرد: واقف کسی است که عمل وقف را با توجه به شرایط آن انجام می دهد.
خورشیدیان در ادامه افزود: در توصیف وقف می توان گفت عملی است صالح و باقی و مصداق روشنی است از تعاون و تعاضد، اتفاقی است عاری از منت و احسانی است خالی از اذیت و به دور از تحقیر شخصیت دیگران، تصدقی است دائمی، مستمر و بی ریا، وامی است بدون اضطراب بازپرداخت، تعدیل ثروتی است با رضا و رغبت که از این طریق با کنز اموال و تکاثر و همچنین بروز اختلافات طبقاتی فاحش مبارزه می شود.
وی بیان کرد:خداوند متعال در قرآن کریم سوره نحل آیه ۹۶۰می فرماید:
«مَا عِنْدَکُمْ ینْفَدُ وَمَا عِنْدَ اللَّهِ بَاقٍ وَلَنَجْزِینَّ الَّذِینَ صَبَرُوا أَجْرَهُمْ بِأَحْسَنِ مَا کَانُوا یعْمَلُونَ»
«آنچه نزد شماست همه نابود خواهد شد و آنچه نزد خداست تا ابد باقی خواهد بود و البته اجری که به صابران بدهیم اجری است بسیار بهتر از عملی که به جا آورند.»
رئیس اداره اوقاف و امور خیریه شهرستان بویراحمد ابراز داشت: وقف مشارکتی یکی از بهترین راه کارها برای حل مشکلات روز جامعه می باشد.که میتوان با آن مشکلات بسیاری را حل کرد. برای مثال با همکاری جمعی از مردم یک دهستان با طایفه یا چند دهستان و طایفه میتوان بیمارستانی ساخت که برای همیشه نیازهای بخش سلامت آن منطقه را حل کند یا ساختمانی ساخت جهت اسکان افراد مستمند بی سرپرست یا بد سرپرست فاقد مسکن و یا ساختن موقوفه ای جهت اشتغال و یا ازدواج جوانان.
خورشیدیان در پایان گفت: امام جعفرصادق علیه السلام می فرمایند: آنچه پس از مرگ برای انسان مفید است سه چیز است، صدقه جاریه ای که در زندگی خویش برقرار سازد و تا پس از مرگ او همچنان ادامه داشته باشد ملکی را وقف کند، رسم و روش خوبی در اجتماع رواج دهد که حتی پس از مرگ وی هم به آن عمل نمائی.