به گزارش خبرگزاری برنا؛ محققان کالج سلطنتی انگلیس که رهبری این مطالعه جدید را بر عهده داشته، هشدار دادند: افرادی که از آلودگی به بدترین موارد ویروس کرونا جان سالم به در می‌برند در معرض خطر ابتلا به یک آسیب پایدار روانی قرار دارند که با افت ۸.۵ امتیازی ضریب هوشی یا پیر شدن یک دهه‌ای مغز برابر است.
این «مه مغزی» را هم اکنون بیماران کرونایی هفته‌ها یا حتی ماه‌ها پس از بهبودی از کووید ۱۹ گزارش می‌دهند. این موضوع این نگرانی را ایجاد کرده است که این بیماری می‌تواند تاثیرات شناختی طولانی مدتی مشابه اثرات پایدار «سکته مغزی» یا «میکرو خون ریزی‌های مغزی» بر این ارگان داشته باشد.
اکنون نتایج این مطالعه جدید نشان می‌دهد که کرونا می‌تواند «عواقب شناختی مزمن» واقعی داشته باشد. پژوهشگران در این مطالعه پاسخ نامه‌های تقریبا ۸۵ هزار نفر را که از آلودگی تایید شده و یا مشکوک به کووید ۱۹ بهبود یافته بودند، تجزیه و تحلیل کردند.
آنها متوجه شدند که این آسیب مغزی بسته به میزان شدت بیماری در سطوح مختلفی رخ داده است. از افرادی که در این مطالعه شرکت کرده بودند، ۶۰ بیمار مبتلا به ویروس کرونا از دستگاه‌های کمک تنفسی استفاده می‌کردند، ۱۴۷ نفر بدون استفاده از دستگاه کمک تنفسی در بیمارستان بستری شده بودند، ۱۷۶ نفر به دلیل مشکلات تنفسی در خانه تحت مراقبت قرار داشتند.
همچنین سه هزار و ۴۶۶ نفر مشکلات تنفسی داشتند اما تحت مراقبت‌های پزشکی قرار نداشتند و ۹ هزار ۲۰۱ نفر هم اعلام کردند که کرونا داشتند اما هیچ مشکلی در تنفس نداشتند.
بیمارانی که تحت مراقبت‌های ویژه قرار داشتند یا به دستگاه کمک تنفسی نیاز داشتند، افتی معادل ۸.۵ امتیاز را در ضریب هوشی خود ثبت کردند. پژوهشگران هشدار می‌دهند این افت ضریب هوشی به اندازه کافی بزرگ است که فرد متوجه تاثیر آن در زندگی روزمره و یا شغل خود شود.
آدام هامپشایر نویسنده اصلی این مطالعه از کالج لندن گفت: این یافته‌های تکان دهنده تنها در مورد بیماران کرونایی که در بیمارستان بستری می‌شوند، صادق نیست.
وی افزود: برخی از بیمارانی که نتیجه آزمایش کرونای آنها مثبت بود اما مشکلات تنفسی نداشتند نیز پس از بهبودی، درجاتی از کاهش شناختی را ثبت کردند. افرادی که در خانه بهبود یافته بودند یک افت چهار امتیازی ضریب هوشی را که که معادل با پنج سال پیری مغز است، تجربه کردند.
محققان همچنین تایید کردند که تفاوت در سایر عوامل از جمله سن، بیماری‌های زمینه‌ای یا سطح تحصیلات نمی‌توانست عامل این افت ضریب هوشی باشد.