به گزارش خبرگزاری برنا در اصفهان؛ زهرا ابراهیمی در گفت و گویی، با بیان اینکه معلولیت در نگاه دین، نوعی نقص در کمال محسوب نمی‌شود، اظهار داشت: انسان در نگاه دین، موجودی است که خداوند به او قدرت و توان رسیدن به کمال را بخشیده است، اظهار داشت: آنچه در این دیدگاه، ارزشمندی انسان را اثبات می‌کند، میزان تلاش انسان در راستای رسیدن به کمال است، بنابراین معیار ارزش، نه تفاوت‌های فردی و اجتماعی و نه امتیازات جسمی و مادی، بلکه تعبد و تسلیم انسان در برابر خداوند است.
وی با اشاره به اینکه از سوی دیگر، انسان موجودی دوبعدی است که بعد روحی او بر بعد جسمی‌اش اولویت دارد و جسم، تنها مَرکب و ابزاری در خدمت روح است، بیان داشت: بر این اساس آنچه اصالت دارد و باید موردسنجش قرار گیرد ویژگی‌های روحی انسان و نه خصوصیات جسمی اوست؛ با توجه به این دو مقدمه، هدف آفرینش این است که همه انسانها با امکان تکامل اختیاری که دارند این مسیر را بپیمایند و رسیدن به این هدف برای فرد سالم و معلول امکان‌پذیر است.
مبلغ تخصصی دفتر تبلیغات اسلامی اصفهان تاکید کرد: وقتی خداوند مهربان تبعیضی میان بندگانش قائل نیست و همه را به یک‌چشم می‌نگرد ما نیز باید در روابط اجتماعی خویش افراد دارای معلولیت را نیز همچون افراد سالم تلقی کرده و با همان دید به آن‌ها بنگریم، بدین ترتیب اولین گام برای تصحیح رفتار با معلولان، تصحیح و ترمیم نگرش ما نسبت به آن‌هاست.
وی با بیان اینکه اگر دیدگاه ما نسبت به نقص ظاهری آن‌ها تغییر کند رفتار ما نیز سنجیده‌تر خواهد شد، گفت: در وهله نخست باید بپذیریم که افراد معلول جزئی از جامعه ما هستند و از نگاه حداقلی به آن‌ها بپرهیزیم، درواقع مشکل اصلی معلولان، معلولیت آن‌ها نیست بلکه روش برخورد اجتماع با آن‌هاست.
ابراهیمی گفت: پیش‌فرض ذهنی اکثر افراد در رابطه با معلولان، پیش‌فرض‌های صحیحی نیست. بنابراین در ارتباط با افراد معلول باید پیش‌فرض‌های نامناسب ذهنی را حذف نمود.
وی یکی از ویژگی‌های غلط و نهادینه‌شده در میان مردم ما را ویژگی تجسس برشمرد و ابراز داشت: اکثر ما به‌محض برخورد با افراد معلول فقط ذهنمان حول این موضوع می‌چرخد که علت معلولیت او چیست؟! و گاهی این پرسش ذهنی را به سوال لفظی تبدیل کرده و در رابطه با علت معلولیتش از او می‌پرسیم. این‌گونه رفتارها از نگاه دین مذموم است علاوه بر اینکه این نوع تجسس منجر به ایذای مؤمن نیز می‌شود و گناهش مضاعف خواهد بود.
کارشناس اخلاق و تربیت و مبلغ تخصصی دفتر تبلیغات اسلامی اصفهان اضافه کرد: اگرچه وجود احساسات و عواطف برای انسان نعمتی زیبا از ناحیه خداوند مهربان است اما گاهی روش به‌کارگیری این احساسات نادرست است بارها برخی از افراد به دلیل شدت احساسات در برابر افراد معلول چشمشان از اشک، تَر شده و این مسئله منجر به ترحم بر معلول گشده است.
وی تاکید کرد: معلولان نیاز به ترحم ما ندارند و درک شرایط آن‌ها لزوماً به معنی دلسوزی بیجا برای آن‌ها نیست بلکه هنگام مواجهه با معلولان اگر بنای کمک هم داریم باید این کمک با کمال ادب و احترام و با اجازه گرفتن از خود آن‌ها باشد.
ابراهیمی با تاکید بر اینکه هنگام صحبت با معلولان باید در گزینش کلمات و واژه‌ها دقت کنیم، گفت: به برخی از نقص‌های ظاهری در عرف و ادبیات گفتاری مردم عناوین زشتی اطلاق می‌شود، اما انسان مؤمن در برخورد با افراد معلول هرگز از این عناوین استفاده نمی‌کند. چراکه استفاده از الفاظ تحقیرآمیز آثار بشدت مخرب روانی در پی خواهد داشت و برای خود شخص هم گناه و مجازاتی ثبت خواهد شد.
وی ادامه داد: پرهیز از زل زدن و نگاه‌های تکراری، دوری از اشاره کردن به آن‌ها هنگام صحبت با دیگران، عادی برخورد کردن با آن‌ها، حفظ عزت‌نفس و کرامت آن‌ها، تغییر نگرش‌های منفی نسبت به ازدواج آن‌ها، پرهیز از نگاه‌های تبعیض‌آمیز، مشارکت دادن معلولان در فعالیت‌های گوناگون، تحویل گرفتن آن‌ها در جمع، مشورت با معلولان و بهره بردن از دیدگاه‌ها و نظرات آن‌ها از دیگر بایدها و نبایدهای لازم در این مسئله است.
کارشناس اخلاق و تربیت و مبلغ تخصصی دفتر تبلیغات اسلامی اصفهان تاکید کرد: در روایتی آمده است که حضرت عیسی (ع) از خداوند درخواست کرد که هم‌نشین او را در بهشت نشانش دهد؛ خداوند این خواسته او را مستجاب کرد و به او گفته شد که زنی در جزیره‌ای زندگی می‌کند که هم‌نشین تو در بهشت است. حضرت عیسی با سختی زیاد خود را به آن جزیره رساند و دید آنجا زنی فلج تنها در کلبه‌ای خرابه زندگی می‌کند. حضرت عیسی جریان را برای آن زن تعریف کرد و گفت علت اینکه تو در بهشت هم‌نشین من هستی چیست؟ آن زن شروع کرد به شکرگزاری از خداوند و بیان این نکات که خداوند مرا خلق کرده و به من حیات و روزی رسانده و هرگز مرا رها نکرده و الآن هم پیامبر خودش را به‌سوی من فرستاده است.
وی گفت: حضرت عیسی (ع) وقتی با این حجم از شکرگزاری آن زن مواجه شد گفت همین ایمان و عبادت و رضایت به تقدیر خداوند منجر به هم‌نشینی تو با من در بهشت شده است؛ بنابراین در نگاه دین اگر سلامتی نعمت الهی است اما خودبه‌خود فضیلت محسوب نمی‌شود همان‌گونه که معلولیت و نقص نمی‌تواند رذیلت تلقی شود پس دیدگاه سالم سالاری در جامعه باید تصحیح شود.