امیر پور رحمانی تهیه‌کننده تلویزیون در گفت‌وگو با خبرنگار برنا، اظهار داشت: نکته مهم در سریال‌سازی این است که اثر از بطن جامعه و همراه با حال و هوای جامعه و از جنس مردم باشد. سنت‌های خوب ما ایرانیان، احترام به والدین، سبک زندگی ساده و... نشانه‌هایی هستند که در جامعه ما امروز علی‌رغم نیازی که به آن‌ها احساس می‌شود، گم شده‌اند.
پور رحمانی خاطرنشان کرد: مجموعه تلویزیونی «پایتخت» همه این نشانه‌ها را در خود دارد و ما در آن زندگی ساده، احترام به والدین و مسائلی از این دست را به خودبی شاهد هستیم. خانواده برای ما ایرانیان بسیار مهم است و در حدود 27 سالی که در عرصه سریال‌سازی کار می‌کنم تجربه به من ثابت کرده که اگر به خانواده در آثارتان توجه داشته باشید مورد استقبال مخاطب قرار می‌گیرد.
او افزود: متأسفانه «پایتخت» در فصل‌های اخیرش از اهدافی که دارد دور شده و به نظر من یکی از اتفاقاتی که به این مجموعه آسیب زد حذف بابا پنجعلی است. «پایتخت» از حذف این کاراکتر که عاملی برای حفظ احترام بین کاراکترها در خانواده بود لطمه خورد و از هدفش کم‌کم دور شد و عوامل موفقیتش را از دست داد. به نظر من دیگر لزومی به ادامه ساخت این سریال در جامعه احساس نمی‌شود و متأسفانه «پایتخت» درگیری حواشی بی موردی شده که بهتر است تولیدکنندگان آن به سراغ ساخت اثری دیگر بروند چرا که ادامه آن به محبوبیت این مجموعه تلویزیونی لطمه وارد می‌کند.
تهیه‌کننده مجموعه تلویزیونی «آسمان هوای باران دارد» با اشاره به کمبود آثار موفقی چون «پایتخت» در تلویزیون گفت: دلیل این اتفاق این است که ما به مقوله خانواده اهمیت نمی‌دهیم. ما در تولیداتمان از متخصصان و روانشناسان استفاده نمی‌کنیم و بدون شناخت به سراغ مسائل و موضوعات می‌رویم. مثلاً در تولید سریال «آسمان همیشه ابری نیست» به دلیل توجه به این مسئله موفق بودیم اما در فصل بعد که از توجه به تخصص‌ها دور شدیم سریال لطمه خورد.
پور رحمانی در ادامه اظهاراتش گفت: به نظر من رسانه ملی به یک انقلاب فرهنگی نیاز دارد و معضلات و مشکلات خانواده‌ها در این رسانه باید بیشتر از قبل مطرح شود و در ثبت فیلمنامه‌ها باید از کارشناسان و متخصصات نظر گرفت و از تخصص آن‌ها بهره‌مند شد. علاوه بر این کارگردان هم باید خانواده را بشناسد.
این تهیه‌کننده تأکید کرد: گویش‌ها، لوکیشن‌های زیبا و قصه‌های بومی واقعاً جذاب هستند. برخی نشانه‌ها در زندگی ما به نوستالژی تبدیل شده است؛ به عنوان مثال صدای اذان خواندن مرحوم موذن‌زاده برای همه ما حس نوستالژی دارد و جذاب است و برخی آثار هم مثل «پایتخت» چنین ویژگی پیدا کرده‌اند اما چنین آثاری باید بیشتر ساخته شوند تا مردم حق انتخاب داشته باشند و بین آثار آنچه که مورد علاقه‌شان است را پیدا کنند. این مسئله همانطور که تأکید کردم نیاز به یک انقلاب فرهنگی در رسانه ملی دارد و از طرفی باید در کارگردان‌هایی که فعالیت می‌کنند و همچنین تهیه‌کننده‌ها تنوع وجود داشته باشد و از همه مهم‌تر نباید بدون مخاطب‌شناسی به سراغ ساخت آثار رفت.