امیر سمواتی تهیه‌کننده سینما در گفت‌وگو با خبرنگار برنا، اظهار داشت: در تعیین میزان دستمزد عوامل سینما هیچ ضابطه‌ای وجود ندارد، ممکن است یک تهیه‌کننده یا کارگردان با برخی از عوامل رابطه دوستانه‌ای داشته باشند و راحت‌تر به نتیجه برسند ولی به طور کل عرفی وجود دارد که قطعی نیست و افراد از شناختی که نسبت به یکدیگر دارند به نتیجه می‌رسند.
سمواتی خاطرنشان کرد: مشکل اصلی ما این است که اصناف سینمایی کار خود را به درستی انجام نمی‌دهند در حالیکه در همه جای دنیا اصناف در یک وب‌سایت اعضای خود را ساماندهی کرده و بر اساس مسائلی چون کیفیت کار، تجربه و جوایزی که فرد دریافت کرده میزان دستمزد او را تعیین می‌کنند؛ به طور کل کمیت و کیفیت بر میزان دستمزد افراد تأثیرگذار است اما در کشور ما چنین برنامه‌ریزی وجود ندارد و دستمزدها بدون هیچ قاعده و قانونی تغییر پیدا می‌کنند در حالیکه رشد افراد نسبت به دستمزد باید از طریق اصناف صورت گیرد.
او افزود: بالا بودن میزان دستمزد بازیگران یک واقعیت در همه دنیا است که در کشور ما هم وجود دارد. به هر حال بازیگران ویترین یک فیلم هستند که برای آن پولسازی می‌کنند، به هر حال هر فیلم برای کسب درآمد به بازیگر نیاز دارد و این اصلی‌ترین عنصر است. در هالیوود هم بین بازیگران مطرح و کارکشته با دیگر بازیگران تفاوت وجود دارد.
این تهیه‌کننده در ادامه گفت: برای ساماندهی میزان دستمزدها در سینما در زمان ریاست حجت‌الله ایوبی در سازمان سینمایی بحث راه‌اندازی کمپانی‌ها مطرح شد اما به نظر من این اتفاق منجر به بیکاری برخی افراد می‌شود و ما به جای راه‌اندازی کمپانی‌های بزرگ به راه‌اندازی شرکت‌های کوچک متشکل از چند نفر نیاز داریم که قطعاً بیشتر می‌تواند کمک‌کننده باشد چرا که سینمای ما صنعتی نیست و در واقع ادای آن را در می‌آورد. سینمای ما سینمای تفکر است و می‌بینیم فیلم‌هایی که در سینمای ما در دنیا مطرح می‌شوند آثاری هستند که جهانبینی و شکل تفکر سازندگان آثار در آن‌ها بیش از هر چیز مطرح است و از ایده‌های فوق‌العاده خلاقانه بهره می‌برد. با توجه به این خاصیت که عامل موفقیت سینمای ما به حساب می‌آید ما نمی‌توانیم به سمت کمپانی‌ها برویم و بهتر است این مسیر را با راه‌اندازی شرکت‌های کوچک شروع کنیم.
تهیه‌کننده فیلم سینمایی «دربند» تأکید کرد: امروز بسیاری از سینماگران بیکار هستند و متأسفانه اصناف ما فقط به دریافت حق عضویت فکر می‌کنند و کاری برای هنرمندان بیکار انجام نمی‌دهند. در چنین بحران‌هایی است که اصناف باید در کنار اعضای خود قرار بگیرند و به همان اندازه که هیچ نرخ‌گذاری از سوی آن‌ها صورت نمی‌گیرد هیچ حمایتی نیز در این شرایط شاهد نیستیم. وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی هم باید فردیت را از حوزه سیاست‌های خود از بین ببرد و با شرکت‌ها در تماس باشد؛ وقتی این شرکت‌ها وجود ندارند هر کس هر قیمتی برای کار مطرح می‌کند و چون دلبستگی به شرکت ندارد لازم نیست درباره دستمزدش و میزان کیفیت کارش پاسخگو باشد.
او افزود: باید در این سیاست‌ها فردیت از بین برود و شرکت‌های کوچک با سازمان سینمایی در ارتباط باشند چرا که در وهله اول باعث می‌شود همه امنیت شغلی داشته باشند و همچنین شرکت‌ها از اعضای خود در مواقع بحرانی حمایت می‌کنند و افراد به صورت منطقی به دستمزدشان می‌رسند اما متأسفانه در وزارت فرهنگ چنین دغدغه و همتی وجود ندارد و به نظرم سیاست‌هایی در نظر گرفته می‌شود که بیش از هر چیز هدف به سرانجام رساندن دوره مدیریت است که قطعاً فاصله طبقاتی شکل گرفته در سینمای ما حاصل عدم برنامه‌ریزی در حوزه فرهنگ است که مربوط به سیاست‌های کلان می‌شود.