به گزارش برنا؛ ایده اصلی مقاله اخیر این است که یک سیاه‌چاله در حال چرخش، دارای میزان مشخصی انرژی است و اگر بتوانیم این میدان انرژی را به وسیله یک منبع جاذبه خارجی پوشش دهیم، می‌توانیم با اجبار تکینگی، انرژی منفی تولید کنیم. این انرژی منفی از نظر تئوری، مکان‌ها را به گونه‌ای تغییر می‌دهد که امکان فرار انرژی‌های مثبت فراهم می‌شود. این موضوع باعث آزادی انرژی مثبت شده و می‌توان از آن به عنوان یک منبع انرژی و توان استفاده کرد.
به بیان ساده‌تر، ما می‌توانیم یک سیاه‌چاله را به یک باتری دائمی تبدیل کنیم که کارایی بسیار زیادی خواهد داشت. برای مثال اگر بخواهیم شروع به زندگی در سیاره یا ایستگاه فضایی دیگری کنیم، می‌توانیم انرژی موردنیازمان را از سیاه‌چاله‌ها تامین کنیم. ما در این حال حاضر برای چنین کاری به روش قابل اطمینانی دسترسی نداریم.
در مقاله جدید پژوهشگران نوشته شده:
«سیاه‌چاله‌های در حال چرخش، انرژی دورانی و چرخشی قابل استخراج ذخیره می‌کنند. زمانی که یک سیاه‌چاله درون یک میدان مغناطیسی خارجی غوطه‌ور شود، ارتباط مجدد خطوط میدان مغناطیسی درون «کارکره» می‌تواند منجر به تولید انرژی منفی از ذراتی شود که در «افق رویداد» سیاه‌چاله سقوط می‌کنند. در این هنگام برخی ذرات با برداشت انرژی از سیاه‌چاله فرار می‌کنند. ما بطور تئوری نشان می‌دهیم که استخراج انرژی با اتصال مجدد مغناطیسی زمانی که سیاه‌چاله با سرعت بالایی در حال چرخش است و پلاسما به شدت مغناطیسی شده، ممکن می‌شود.»
با یک ایده جذاب روبه‌رو هستیم اما از نظر مهندسی و علوم رایانه، دریافت انرژی از یک تکینگی شبیه به کابوس است. برای دسترسی به این هدف به الگوریتم‌های محاسباتی کوانتومی قدرتمندتر نسبت به امروزه نیاز داریم. علاوه بر این نحوه مقابله با انرژی که از میزان آن اطلاع دقیقی نداریم، از نظر فیزیکی و علم مواد یک چالش باورنکردنی است.
با وجود تمام مشکلات، انسان از هر زمان دیگری به زندگی در سیاره دیگر نزدیکتر شده و می‌خواهد به مریخ سفر کند. اگر بتوانیم سفرهای فضایی بیشتری داشته باشیم، احتمالا به داده‌های بیشتری درباره سیاه‌چاله‌ها دست پیدا می‌کنیم و شاید با پیشرفت فناوری، هوش مصنوعی قدرتمندتر و مواد مقاوم‌تر، روزی بتوانیم آن‌ها را به یک باتری دائمی و نامحدود تبدیل کنیم.