به گزارش برنا، کاوه صباغ‌زاده کارگردان جوان سینما در همین دو اثرش ثابت کرده که در دغدغه‌های اجتماعی که دنبال می‌کند بیش از هر چیز روابط روابط عاطفی انسان‌ها، درگیری‌های عاشقانه و در نهایت مسیری که این روابط طی می‌کنند دغدغه‌ای است که صباغ‌زاده در این دو اثرش دنبال کرده است.
کارگردان «رمانتیسم عماد و طوبا» با دومین اثرش مخاطب را به این یقین می‌رساند که او در خلق فضاهای عاشقانه و تعریف قصه‌هایی اینچنین درباره شکل‌گیری روابط در فضایی امروزی می‌تواند موفق باشد؛ صباغ‌زاده در اثر جدیدش نسبت به گذشته درباره آنچه که تعریف می‌کند درک بیشتری دارد و به نوعی پستی و بلندی‌هایی که ممکن است در روابط ناشی از درونیات متناقض انسان‌ها رخ دهد را به خوبی با جزئیاتی نسبتاً دقیق‌تر از «ایتالیا ایتالیا» دنبال کرده است اما در ساختار سینمایی فیلم جدید صباغ‌زاده چند قدم عقب‌تر از فیلم اولش است.
«رمانتیسم عماد و طوبا» با بازی نسبتاً خوب و دلنشین دو بازیگر اصلی‌اش آغاز می‌شود که همین بازی خوب حاصل شناخت کارگردان از آنچه در ذهن دارد، است و الناز حبیبی مثل سارا بهرامی در «ایتالیا ایتالیا» بازی خوب و دلنشینی دارد و نشان می‌دهد که صباغ‌زاده کاراکترهای زنش را بهتر می‌شناسد و می‌داند که از بازیگرش چه می‌خواهد و در نتیجه از بازیگران زن بازی بهتری می‌گیرد اما در ادامه «رمانتیسم عماد و طوبا» ریتم خوب و ضرباهنگ دلنشین خود را از دست می‌دهد و به فیلمی یکنواخت، قابل پیش‌بینی و البته تکراری تبدیل می‌شود.
علی ناصری