به گزارش برنا و به نقل از روابط عمومی فدراسیون کشتی، محمدرضا طالقانی در مورد ورودش به کشتی گفت: قشنگ ترین صدایی که از بچگی در گوشم بودم صدای ضرب زورخانه بود چراکه در محل ما 4 تا زورخانه بود و پدرم نیز ورزشکار زورخانه ای بود.
وی ادامه داد: در سنین کودکی چون پدرم اسم قشنگ پهلوانی را به یدک می کشید، به سمت کشتی کشیده شدم و بعدها شگردم در در خاک سگک و کنده و در سرپا هم یه خم دوخم بود.
طالقانی تصریح کرد: در سال 1355 و در حالی که سرباز بودم در جام جهانی آمریکا دوم شدم و پس از قهرمانی در تیم ملی در لوزان سوئیس دستم شکست و در عین حالی که داشتم کشتی گیر خوبی می شدم یک مرتبه انقلاب شد و راه من رفت به سمت انقلاب و امام (ره).
رئیس اسبق فدراسیون کشتی در مورد چگونگی گره خوردن زندگی اش با انقلاب گفت: در جام آریامهر که 17 تیم خارجی هم برای حضور در آن آمده بودند، شرکت نکردم و تعدادی از کشتی گیران دیگر هم به تأسی از من در این رقابت ها شرکت نکردند و من شب پنج شنبه در منزل حاج مهدی عراقی که رئیس هیأت و از بچه محل های من بودند حضور یافتم و ایشان به من گفتند که پهلوان کاری کردید کارستان و در آخر هیئت هم حاج آقا امامی کاشانی واعظ هیأت ما به من گفت پهلوان با ما به پاریس می آیی که من فقط یک یا علی گفتم.
وی در مورد اینکه چرا در جام آریامهر شرکت نکرد گفت: آن زمان که در بحبوحه ی اعتراضات بودی، همه ی مردم از ما می خواستند که الان تظاهرات است و مردم را می کشند و شما هم کشتی نگیرید و من نوکر مردم هستم و این مسائل را به هم تیمی هایم منتقل کردم و آن ها هم یک متن نوشتند که کشتی نمی گیرند و اسم من را زیر آن نوشتند و بعد از آن هم کشتی نگرفتیم.
طالقانی در مورد اینکه پس از این کار با وی برخورد نشد، گفت: اولین تبعات این کار این بود که من را از اردو بیرون کردند و به تبع من 37 نفر از 42 نفر از اردو آمدند بیرون و من در آنجا درس مشتی گری و مرام را از بچه های کشتی آموختم.
وی ادامه داد: آن زمان مثل الان نبود که ورزشکاران خودروی مدل بالا داشته باشند، همه ی ما سوار 2 تا پیکان، 2 تا هیلمند و 2 تا ژیان شدیم و با حضور در یک امامزاده دست روی هم گذاشتیم و بعد از آن هم رفتیم مجله ی دنیای ورزش و اعلام کردیم که ما در کاپ آریامهر کشتی نمی گیریم و این خبر مانند توپ در شهر ترکید و روزنامه ها نوشتند که کشتی گیران به صف مردم پیوستند و عکس من را هم چاپ کرده بودند و این موضوع باعث شد همان روز بعد از ظهر در کاخ شاه جلسه گذاشتند و مسابقات را لغو کردند و تیم های خارجی هم برگشتند و بعد گفتند که جو بخوابد بلدیم که با طالقانی چه کار کنیم اما من از آن آدم هایی نبودم که اگر خربزه بخورم پای لرزش ننشینم و همیشه آماده این بودم که هرچی سرم بیاید حقم است.
پیشکسوت کشتی کشور در مورد زندانی شدنش گفت: یک روز بعد از آن که با آقای کاشانی قرار گذاشته بودیم به پاریس برویم، مأموران آمدند جلوی درب خانه ی ما و مرا خواستند و وقتی رفتم دم درب خانه یک کشیده در گوش من زدند و مرا دستبند زده به باغ شاه سابق بردند و 29 روز در آنجا زندانی بودم.
وی در خصوص رفتنش به پاریس گفت: وقتی زندانی شدم آقایان رفتند پاریس و من بعد از سپری کردن زندان، با چند نفر از دوستان به پاریس رفتیم و من در محضر حضرت امام خمینی (ره) و سایر یاران انقلاب بودم.
طالقانی در مورد خصوصیات امام (ره) گفت: امام خمینی دنیای خیلی بزرگی داشت و دیدش در سطح جهانی بود و من از ایشان درس های زیادی یاد گرفتم ولی دوست ندارم در مورد سفرم به نوفل لوشاتو زیاد صحبت کنم.
وی ادامه داد: من در مورد امام خمینی (ره) یک چیز را درک کردم و آن را در یک کلمه می گویم که آیه ی قرآن کریم است که هر کس خدا را در نظر بگیرد همیشه یک قلب مطمئن دارد و این موضوع در من یک اثر بسیار زیاد گذاشت و حتی پس از سخنرانی ایشان در هلی کوپتری که با امام (ره) در راه بیمارستان هزار تخت خوابی بودیم، دیدم ایشان محاسن خود را شانه می کرد و آرامش بسیار عجیبی داشت.
طالقانی در مورد اینکه چه شد که محافظ امام (ره) شد، گفت: چند روزی که در نوفل لوشاتو بودم حاج احمد آقای خمینی به من گفتند که شما بادیگارد خصوصی حاج آقا هستید اما من متوجه نمی شدم و فقط می گفتم یا علی و ترسی نداشتم.
وی در مورد اینکه انقلاب روی کشتی ایران تأثیری داشت گفت: کشتی گیران به مسابقات آسیایی، المپیک مسکو و المپیک لس آنجلس اعزام نشدند و در این چندین سال که کشتی گیران اعزام نشدند، می توانستند مدال های خوبی را بگیرند.
این پیشکسوت کشتی در مورد اینکه اگر کار سیاسی می کرد می توانست اثرگذارتر باشد گفت: به من پیشنهاد دادند که قائم مقام سازمان تربیت بدنی و یا استاندار شوم اما من گفتم من ورزشکارم و فقط می خواهم کشتی بگیرم و به ورزش بپردازم.
طالقانی در پایان در مورد اینکه 42 سال از گذشتن انقلاب اسلامی می گذرد و در حال حاضر ایران را چگونه می بیند گفت: ما احتیاجی نداریم به شعار دادن و تظاهر کردن، من عشقم به این مملکت است و اگر هرکاری بخواهند حاضرم انجام بدهم تا مملکت من به جایی برسد که همه نگاهش کنند و من می گویم چو ایران نباشد تن من مباد. همه باید کنار هم بایستیم و باید کار کنیم تا در همه چیز از جلمه دانش، ورزش، اقتصاد و فرهنگ سرآمد باشیم.