مریم کاظمی کارگردان تئاتر در گفت‌وگو با خبرنگار برنا، اظهار داشت: تئاتر یک هنر وابسته به مخاطب است، بدون تماشاچی نمایشی وجود نخواهد داشت. خیلی از تئاترها که در دوران قبل از کرونا اجرا شده بود ضبط تصویری هم شده بود ولی شاید هدف تهیه آرشیو و به یادگار ماندن اجراهای صحنه ای بوده است. بعضی از تئاترها به صورت دقیق تر و با هدف فروش فیلم تئاتر به صورت دی وی دی یا وی او دی تهیه شده اند.
کاظمی خاطرنشان کرد: اپیدمی کرونا شروع شد و ایده استفاده از فیلم تئاترها برای انتشار در شبکه های اینترنتی به سرعت همه گیر شد و به عنوان یک مسکن مقطعی برای درآمد تلقی گردید ولی واقعیت این است که سود حاصل از فروش مجازی بسیار اندک است و یک بازی باخت باخت است. سود واقعی متعلق به درصدی است که شبکه های پخش از انبوهی تعداد فیلم تئاتر ها خواهند برد.
او افزود: تئاتر همیشه زنده است و وابسته به من و شما و افراد دیگر نیست. تئاتر از دل رویدادهای جامعه می اید. جامعه زنده است و تئاتر پویا در دل آن جاری است. این ما هستیم که افسرده و مرده ایم. رویدادها را نمی بینیم و نمی توانیم مسیر پویایی آن را دنبال کنیم. فیلم تئاتر ها خاطره بازی است. یاد روزهای قبل از کرونا و دورهمی ها خوش باشد. از دیدن فیلم ها حسرت می خوریم. نه بازار متمرکز و حمایت کننده ای برای پخش فیلم تئاتر ها وجود دارد و نه مخاطبان تئاتر هنوز به دیدن نمایش از قاب تصویر عادت دارند. بنابراین نه مشکلی را حل کرده و نه حل خواهد کرد. زیرا یک بستر پشتیبانی و تبلیغات متمرکز و حامی می خواهد که یارانه آن را بپردازد و در غیر این صورت به باز نمایی خاطرات اجراهای گذشته می پردازد.
این کارگردان در ادامه اظهاراتش تأکید کرد: شکی نیست که آینده تئاتر دگرگون شده است. خیلی از نمایش ها از بدو تولید به منظور پخش در شبکه های مجازی هم برنامه ریزی می شوند . منسجم تر و حرفه ای تر به فیلم تئاتر ها فکر می شود . پخش فیلم تئاتر ها در کنار اجراهای زنده نمایش ها رو ی صحنه می تواند به قوام و آشتی طیف بیشتری از مخاطبان با تئاتر کمک کند. و این اتفاق فرهنگی -هنری را همه گیر تر کند ولی مسئله اصلی ما تولید است. مهم این است که تا کی و کجا می توان از فیلم های آرشیوی استفاده کرد.
کاظمی خاطرنشان کرد: یادمان باشد همان هزینه ای که برای اجراهای زنده محاسبه می شود برای تهیه فیلم تئاتر هم یکسان است. بنابراین بودجه نمایش باید با انصاف و دلسوزی برای تولید نمایش ها هزینه شود و هزینه تهیه فیلم تئاتر قابل قبول و آبرومند و قابل ارائه را هم بپردازند. تا وقتی که سیاست همه چیز را به دوش گروه اجرایی بیندازیم دنبال می شود هیچ مدیری و هیچ ارگانی نمی تواند امیدوار باشد که قدم درستی در راه ارتقای هنر تئاتر و متعاقبا فرهنگ تئاتری ، برداشته است. حذف جشنواره ها و ترکیب و تجمیع بودجه های همیشگی که به تولید اختصاص دارد کمک کند تا نمایش ها با بودجه مناسب اجرا تولید شوند و از روی آنها قیلم تئاترهای مناسب تهیه شود.
این کارگردان تأکید کرد: مهم این است که سهم سازنده و هنرمند باید لحاظ شود و حقوق او به طور فراگیر و همه جانبه پرداخت گردد . تا وقتی بستر مناسبی برای پرداخت دستمزدها وجود ندارد و قوانین درست و اصولی تبدیل به مشورت های شحصی و سلیقه های دورمیزی شده است و تصمیم ها نه براساس نیاز واقعی بلکه با هدف پاسخگو نبودن و سرگرم شدن عده ای اندک گرفته می شود.
او در پایان تصریح کرد: ایده فیلم تئاتر یک ایده فرعی است. نباید انقدر روی آن متمرکز شد که موضوع اصلی فراموش شود. یادمان باشد فیلم تئاتر یک مسکن کوتاه مدت بوده است. و شکل فراگیرو همیشگی آن کاملا وابسته به تولیدات جدید و تصمیمات درست است . بنابراین فیلم تئاتر باید براساس اجراهای تئاتر با برنامه ریزی مدون ساخته شود و طبیعی است که برا ی سیستم نظارت آن درست مثل تئاترها روش و راهکار پیدا خواهد شد . باید نظارت هردو به هم وابسته باشد و تایید یه آن همزمان صادر شود نه اینکه تصور کنیم مشکل جدید و خلق الساعه پدیدار شده و ای وای چه کنیم را فریاد بزنیم. موضوع این است که اگر نظارت هم نباشد مشکل درآمد حل نخواهد شد بنابراین تمرکز روی این بخش ، به معنای نشناختن ماهیت اصلی اقتصاد تئاتر است.