در این روزهای سخت، انگار مرگ دیگر رویدادی غریب و دور از ذهن نیست. خیلی ها با ابتلا به کرونا، از دنیا می روند گویا از دست دادن ها، عادی شده است اما با وجود این هم، هنوز رفتن برخی‌ها، سخت شگفت‌زده‌ات می‌کند و وقتی اسمشان می‌آید، کسی نمی تواند بهت و غمش را پنهان کند؛ علی اکرمی از این جنس بود...
امروز صبح زود جلسه رسانه‌ای با همکاران مطبوعاتی بود. وقتی خبر رسید، همه بهت‌زده شدند و بعد، هر کسی وجهی از علی را توصیف کرد.
علی روزنامه نگار بود، رفیق بود، معتقد به تفکر و صاحب اندیشه بود. اهل تعامل بود. از بچه هایی بود که به رغم داشتن خط مشی سیاسی خاص خودش، اهل تعامل با همه گرایش‌های سیاسی بود.
چندی قبل او را در جلسه‌ای دیدم. آمده بود و از میانجی گری نسلی سخن می‌گفت. برخلاف خیلی ها، او برای آینده، فکر داشت.
او از جوانان خوش فکر، پرانگیزه و با امیدی بود که زندگی خود را بر ستون رفاقت بنا گذاشته بود.
هم مطالبه گری نسل جوان را داشت و هم دغدغه‌های بین نسلی و به دنبال میانجی و راهی برای فهم بیشتر و درک بهتر نسل امروز و دیروز.
علی اکرمی واقع گرایی عمیق داشت؛ علی حیف شد....
این رفتن تلخ و ناگهانی را به خانواده، همسر، فرزندان، جامعه مطبوعاتی و دوستان او تسلیت می گویم و برای بازماندگان صبر و آرامش را از خدای متعال خواستارم.