امیر برادران فیلمنامه نویس و طنز پرداز است که در کارنامه هنری اش آثاری چون «هزارپا»، «هیولا»، «دراکولا»، «ساختمان پزشکان»، «سه بیگانه» و «سیگنال موجود است» و... دیده می شود. او تولیدات طنز شبکه خانگی و تلویزیون را از چند لحاظ «ساختار»، «نزدیک شدن به خطوط قرمز»، «هزینه در تولید» و «جنس و نوع بازی و فیلمنامه ها» مقایسه کرد و به خبرنگار سرویس فرهنگ و هنر خبرگزاری برنا گفت: از لحاظ ساختاری تفاوت بین این دو رسانه بیشتر در تابوهایی است که در تلویزیون وجود دارد و عملا مسیرهای داستانی را از بین می برد! مثلا مثلث عشقی که یکی از مدل های مهم شکل گیری درام است مدت ها در تلویزیون ممنوع بود ولی در شبکه ی خانگی داستان های مهمی مثل «شهرزاد» و این اواخر «میخواهم زنده بمانم» ساخته شد و مورد توجه قرار گرفت! یا در تلویزیون به محض اینکه دختر و پسری به هم سلام می کردند به هر شکل ممکن باید در همان قسمت یا نهایتا قسمت بعد به عقد همدیگر در میامدند که عملا اتفاقات مسیر آشنایی از بین می رفت!! البته این اواخر حرکات خوبی برای کمرنگ کردن این تابوها در تلویزیون آغاز شده و امیدوارم ادامه داشته باشد.
این نویسنده ادامه داد: در گذشته نزدیک شدن به خطوط قرمز در شبکه ی خانگی آسانتر بود و کمک می کرد داستان های هیجان انگیزتر و ملتهب تری شکل بگیرد و حتی در گونه ی طنز هم امکان نوشتن سوژه ها و شوخی های جسورانه تر وجود داشت! البته در حال حاضر نوشتن در شبکه خانگی به مراتب سخت تر شده چون علاوه بر نظارت همیشگی وزارت ارشاد، ساتراپ هم نظرات خود را دارد و عملا محصولات از دو فیلتر می گذرد!! در این بین اگر فیلمنامه ای بر اساس ذهنیتی که در مورد سختگیری کمتر در شبکه ی خانگی وجود داشت نوشته شده باشد، در ممیزی های جدید بیشتر لطمه خواهد خورد.
برادران بیان کرد: محصولات شبکه ی خانگی با بودجه هایی بسیار بالاتر از تلویزیون تولید می شود و علت اصلی کوچ عوامل سریال ها به شبکه خانگی همین است!! در شبکه خانگی دغدغه ی بیشتری برای دیده شدن وجود دارد و برای رسیدن به این مهم هزینه ی بیشتری میشود.
امیر برادران در پایان گفت: جنس و نوع بازی ها و فیلمنامه ها متاثر از جنس و نوع بازیگران و فیلمنامه نویسان است که تا کنون شبکه خانگی در جذب آنها موفق تر ظاهر شده و با ایجاد حاشیه ی امنیت مالی برای آن ها کمک می کند که در کار خود تمرکز و تلاش بیشتری داشته باشند.