روزبه حسینی کارگردان و نویسنده تئاتر در این خصوص که با توجه به شرایط ایجاد شده توسط کرونا اگر تمرین و هزینه ای در سالن های تئاتر صورت بگیرد مردم به دلیل هراس به تئاتر نمی آیند در این شرایط برای اینکه هنرمند ضرر نبیند و مردم بتوانند نمایش ببینند چه پیشنهادی دارید به خبرنگار سرویس فرهنگ و هنر خبرگزاری برنا گفت: اواخر سال ۹۹ مصوبه ای در خصوص پخش تئاتر در پلتفرم های مجازی و ضبط کارها برای پخش مجازی انجام گرفت که به نظر من این ایده اساسش خوب است.
او در ادامه بیان کرد: یک ایده دیگر می‌تواند این باشد که گروه های تئاتری در زمان نزدیک به نوبت اجرای خود، تمرین های نمایش خود را بر اساس مجوزی که دریافت می کنند انجام بدهند و نمایش بازبینی شود و در این میان مرکز هنرهای نمایشی موظف شود تا مصوبه مالی را که قرار بوده در زمان اجرا یا بعد از اجرا به آن ها تعلق دهد را پرداخت کند، و این ایده برای تمام سالن ها اتفاق بیفتد و مختص تئاتر شهر یا یکی دو سالن خاص نباشد. درواقع بهتر است به تیم گروه نمایش که قرار است اجرای عموم خود را به مدت ۱۵ تا ۳۰ شب روی صحنه ببرند حداقل یک مبلغ حمایتی تعلق بگیرد تا آن ها در نوبت انتظار بمانند تا زمانی که سالن ها باز شوند و مابقی درآمد خود را مانند گذشته از راه فروش بلیط به دست بیاورند.
هنرهای نمایشی تقریبا ۱۰ سال است که نمی‌تواند قرارداد کامل، یا همان قراردادهای تیپ را اجرا کند. و صرفا حمایت آن به شکل محدود و در چهارچوب داشته‌های اداره کل است.
این کارگردان بیان کرد: از سوی دیگر، کاری که خانه تئاتر انجام داده و به فرجام خود نیز نزدیک است این است که انجمن ها و کانون های مختلف تخصصی در خانه تئاتر با تلاش هیت مدیره و در راس آن ها شهرام گیل آبادی تبدیل به صنف می شوند. زمانی که این اصناف به رسمیت شناخته می شوند وزارت کار باید با معادلات و گفت و گو ها به این نتیجه برسد که برای هر صنف و رده ای از نویسندگان، بازیگران، کارگردانان و... حقوق و مستمری دوران بیکاری در نظر بگیرد که اوج آن بیکاری مانند همین پاندمی کروناست که عموما اهالی تئاتر نمی توانند کار کنند.
مساله‌ای دیگر، بلاخره اعلام شد تئاتر و سینما از گروه سه مشاغل به گروه دو منتقل شدند، البته در هیچکدام از جدول ها و بسته‌های اعلام شده در خصوص گروه‌بندی ها از سوی ستاد کرونا، چنین تصمیمی دیده نشده و روال طبق گذشته همان گروه سومی‌ها برای تئاتر است که بادی از کرونا بوزد، باید پنجره‌اش بسته و درش تخته شود. زمانی که وضعیت شهرها تا حدودی بهتر شد و رنگ ها به نارنجی و زرد گرایش پیدا کرد با باز شدن سالن های تئاتر و سینما بسیاری از هنرمندان سینمایی دچار کرونا شدند و از دنیا رفتند، مثل کریم اکبری مبارکه که در اتاق گریم، مبتلا شد و شوربختانه از میان ما رفت. و بسیاری دیگر از عزیزان نویسنده و هنرمندان عرصه‌های مختلف، که از دست دادیمشان.
خوشبختانه اما، ما در تئاتر به هیچ عنوان گزارشی مبنی بر این ماجرا نداشتیم اگر هم در این میان کرونای مثبتی گزارش شد، آن نمایش به طور کل تعطیل شد تا زمانی که نتیجه منفی آن بازیگر بیاید.
اگر یک تماشاگر از دل سالن تئاتر کرونا گرفته بود و خدایی ناکرده خسارت جانی به آن فرد وارد می شد کل تئاتر کشور، شاید برای همیشه تعطیل می شد. درواقع بر سر این هنر زور زیادی وارد است و به راحتی و با یک بهانه می توانند کلا درش را پلمپ کنند.
حال در شرایط ایده‌آل، اگر فاصله گذاری اجتماعی و پروتکل ها رعایت شود و نمایش برای مردم روی صحنه رود، و گروه ها کار خود را انجام دهند و دستمزد حمایتی اولیه به آن ها داده شود ولی اگر قرار باشد با صندلی خالی و نصف ظرفیت نمایش ها روی صحنه بروند قطعا بردن نمایش ها روی صحنه بازگشت یا توجیه اقتصادی ندارد. تا یک اندازه‌ای می‌توان بلیط ها را گران کرد و ذوق تماشاگران را به سالن ها بر انگیخته کرد. اما مردم در شرایطی قرار ندارند که ما بخواهیم اصرار داشته باشیم و آن ها را وادار کنیم به سالن ها بیایند چراکه امروزه معیشت مردم مهم تر از تئاتر و دیدن نمایش است. تئاتر اگر به قول استاد من پیتر شومان، چون «نان» برای انسان باشد، وقتی نان نیست، تئاتر را چه ضرورت به بودن است؟!.