به گزارش برنا؛ آیین و آداب و رسوم سنتی مردم لر در ماه رمضان در استانهای مختلف لرنشین عبارت است از :
جارچی خبر از آمدن سحر می‌دهد
مانند بسیاری از اقوام دیگر، لرستانی‌ها هم مراسم برای بیدار کردن روزه داران در سحر دارند. هنوز هم در شهرهای کوچک و روستاهای این منطقه، کسانی با نام جارچی هستند که هنگام سحر بیدار می‌شوند و با گشت و گذار در کوچه‌ها، سحری خوانی می‌کنند و به همسایگان خود خبر آمدن سحر را می‌دهند.
حلوای مقدس می‌پزند
یکی از رسوم سنتی دیرینه مردم لر پخت حلوایی با نام حلوای مقدس است. لرها در روزهای عزاداری و شب‌های قدر، حلوای نذری می‌پزند و بخشی از آن را برای عید فطر کنار می‌گذارند. به باور آنها، این حلوا مقدس است و خوردن آن در صبحانه روز عید فطر پس از یک ماه عبادت و بندگی، شگون دارد.
بروجردی‌ها در شب ۲۱ ماه رمضان رسم بر پخت چند نوع حلوا از جمله حلوا ارده، ارده شیره، حلوا مغزی، حلوا شکری و ترحلوا دارند که از بین آنها مراسم پخت ترحلوا از معروف‌ترین آنهاست که هنوز هم این رسم اجرا می‌شود.
حیدری خوانی می‌کنند
یکی از زیباترین و ارزشمندترین آیین مردم لر در ماه مبارک رمضان، رسم حیدری خوانی است. طبق این رسم، یکی یا چندتن از متدین‌ترین مردم منطقه در شب‌های رمضان به خصوص شب‌های قدر بعد از قرائت قرآن، مجموعه اشعاری را که درباره زندگی پیامبر(ص) و نبردهای علی(ع) از اواخر قرن نهم تا اوایل قرن چهاردهم هجری قمری در کتاب حمله حیدری است را می‌خوانند و آیین حیدری خوانی را به جا می‌آورند.
«حیدری خوانی» به عنوان یکی از برترین، اثربخش ترین و متفاوت ترین رفتارهای آیینی - نمایشی مردمان لر، هنوز هم در استان لرستان توسط متخصصان و هنرمندان این امر اجرا می‌شود و به عنوان یکی از میراث ناملموس ایران به ثبت رسیده است.
صداقت را در کسب و کار می‌بینند
فرهنگی که در حال حاضر در بازارهای لرستان در ماه رمضان وجود دارد، فرهنگ بازاری پر از صداقت، ثبات و بخشش است. به عقیده آنها کاسبان در ماه مبارک، با انصاف و مدارا با مشتریان برخورد می‌کنند و قیمت‌ها ثابت است. آنچه در پس این تصویر وجود دارد، باور مردم لر از ایام دور است که اعتقاد داشتند، در ماه مبارک نباید معاملات سنگین و بزرگی انجام داد. باید از توجه به مال و کسب درآمد پرهیز کرد و به عبادت و بندگی پرداخت.
مستمندان فطریه می‌گیرند
لرستانی‌ها طبق رسم و آیینی که دارند، هر ساله با رسیدن عید فطر، فطریه‌های خود را جمع می‌کنند و به افراد مستمندی که از نزدیکان، اقوام و خویشان‌شان محسوب می‌شود، اهدا می‌کنند.