شیوع کرونا و همه گیر شدن آن در 14- 15 ماه اخیر بسیاری از مشاغل را تحت الشعاع قرار داد. برخی کامل تعطیل شدند، برخی تغییر کاربری دادند، برخی تغییر مسیر در بیزینس را تجربه کردند، بعضی تغییر شغل را به اجبار پذیرفتند اما سیستم هنری و مشاغل مرتبط با رشته های مختلف هنری و به خصوص هنر نمایش دچار صدمات جبران ناپذیری شد جوری که زندگی خانواده تئاتر و خیلی از رشته های هنری دیگر عرصه نمایش از جمله تلویزیون و سینما با خلل مواجه شد.
پاندمی کرونا مشاغل مختلف را به فکر برد که چگونه می توانند میز بیزینس شان را با وضعیت فعلی متناسب پیش ببرند. گروه های فیلمسازی با رعایت پروتکل های بهداشتی کار تصویر برداری را از سر گرفتند، اکران آنلاین تا حدودی جایگزین سینما شد، حضور بیش از بیش مردم در منازل باعث شد سریال های شبکه نمایش خانگی رونق بگیرد و حتی در سال 1399 و 1400 پیش رو ما رکورد تولیدات شبکه نمایش خانگی را تجربه خواهیم کرد و این وضعیت با رعایت فاصله گزاری ها و مراقبت های توصیه شده در مورد بسیاری از مشاغل تجربه شد و درواقع مردم این اتفاق منحوس را با روزگار خود عجین کردند و سعی کرند به یک عادت مشخص از زندگی در شرایط فعلی دست پیدا کنند. برخی مانند حافظان سلامت جامعه پر کار تر از قبل بودند و برخی کم کار تر اما تئاتر به دلیل شرایط ویژه اش موقعیتی اسفناک را تجربه کرد.
تئاتر با توجه به فاصله نزدیک و نفس به نفسش با مخاطب در روزگار کرونایی به بن بست رسید و این هنر مادر چالش های عجیب و غریبی را در سال گذشته تجربه کرد و امسال نیز مشخصا سال سختی پیش روی خانواده تئاتر است اگر چه برخی از اهالی تئاتر به خصوص بازیگران در حوزه های مختلف هنری از جمله سینما و تلویزیون هم فعال هستند اما کم نیستند افرادی که تنها از طریق اجرای نمایش امرار معاش می کنند و تنها شغل حرفه ای و منبع درآمد آن ها تئاتر است.
شرایط پیچیده فعلی و مشخص نبودن وضعیت ، دنیای پر تلاطمی را برای این خانواده هنری که سعی دارند تحت هر شرایطی چراغ هنر متبوعشان را روشن نگاه دارند ایجاد کرده است.
تصور کنید برای اجرای نمایشی که در حالت عادی هم به سختی از پس هزینه های خود بر می آید پیش از اجرا، هزینه های سالن تمرین، تبلیغات، عوامل، بازیگران، نمایشنامه و غیره پرداخت شود و در آغازین روز اجرا شرایط طوری رقم می خورد که اجرای نمایش به دلیل پروتکل های بهداشتی و تعطیلی سالن ها منتفی می شود. در این شرایط گروه نمایش همه جوره متضرر می شوند و جدا از ضرر های مالی لطمات روحی غیر قابل جبرانی به گروه خسته از چند ماه تمرین که دیدار با تماشاگر تنها نسخه درمانشان است وارد می شود به نظرتان این وضعیت چگونه قابل تحمل می شود وقتی که نه هیچ تاریخ مشخصی برای پایانش وجود دارد و نه راه حلی برای نجات از آن.
بسیاری از اهالی تئاتر که تنها محل درآمدشان سالن های نمایش است این روز ها در شرایط بغرنجی روزگار سپری می کنند اوضاع به هیچ وجه قابل تحمل نیست و تنها بخشی از آن ها بر خلاف میل باطنی شان توانسته اند در مشاغل دیگر فعالیت کنند بخش عمده ای از این افراد که خاک خورده ها و پیشکسوتان عرصه نمایش هستند و سال ها غم این هنر مادر را به جان خریده اند برای چرخاندن جزیی ترین بخش های زندگی شان دچار چالش اند و به رغم سرخ نگاه داشتن صورت با سیلی در سال های فعالیت شان امروز رمق ایستادن پای عشق ماندگارشان را ندارند هزینه های بالای زندگی و از جیب خوردن های مستمر در 14 -15 ماه اخیر کار را به جایی رسانده است که برخی از بازیگران و حتی کارگردانان تئاتر امروز برای معمولی ترین شرایط امرار معاش دست به شغل هایی می زنند که در خور شان شان نیست اما این حقیقت که کار عار نیست بیش از همیشه نمود پیدا می کند که برای گذران زندگی باید با امید زندگی کرد و با امید در انتظار روز های بهتر بود.
در گپ و گفت های اخیرمان با خانواده تئاتر به خصوص مو سفیدان و سابقه دار مطالبی غمگین کننده می شنویم و باید هر کسی در هر جایگاهی هر کاری در توان دارد انجام دهد تا این دوران عجیب و غریب بر این خانواده آبرومند به سلامت گذر کند.