به گزارش برنا،«وقتی پروانه شدم» برنده بهترین فیلم جشنواره فیلم‌های ایرانی زوریخ، اولین ساخته بلند داستانی آرش زارع است که نقش اصلی آن را میترا حجار بازی می‌کند، روایتی از زندگی یک زن است:«یک زن ساده اما مهربان زندگی سخت و نامطبوع خود را با همسرش پشت سر می گذارد.بعد از اینکه ناخواسته باعث مرگ شوهرش شود ، زندگی جدیدی را با بدن شوهر مرده خود آغاز می‌کند». در این فیلم با دغدغه خاص دیگری از زنان مواجه هستیم که شاید در کمتر فیلمی به آن پرداخته شده است. آن هم دغدغه پایمال شدن رویاهای زنی سنتی و خانه‌دار است که می‌خواهد از این پیله رهایی پیدا کند و رویاهای خود را به واقعیت تبدیل کند. فیلم مسیر این رهایی را طی می‌کند و تماشاگر تا انتها شاهد این روایت است.
به گفته کارگردان، میترا حجار بهترین انتخاب برای نقش پروانه بوده چون علاوه بر اینکه بازیگر توانمندی است، چهره‌ای دوگانه دارد که هر در بافت سنتی و هم در بافت مدرن جذابیت خود را دارد.
آرش زارع درباره ساختار فیلم‌نامه این فیلم گفته در ابتدا فیلم‌نامه به شکل ساده، سنتی و خطی دنبال می‌شود از یک جایی به بعد فیلم‌نامه روایت مدرن پیدا می‌کند که شامل سکانس‌های متقاطع و رفت و برگشت زمانی است. او دلیل این امر را محتوای فیلم عنوان می‌کند و معتقد است: «داستان این فیلم تلفیقی از واقعیت و تخیل است به این نحو که «وقتی پروانه شدم» از یک پرونده واقعی برگرفته شده است اما ما هم تخیل خودمان را به آن افزوده‌ایم به همین ترتیب این فیلم قصه متفاوتی دارد. به ویژه پایان‌بندی آنکه مخاطب را غافلگیر می‌کند شاید مخاطبی فیلم را دوست نداشته باشد اما از پایان‌بندی آن خوشش می‌آید و انتهای فیلم مخاطب را تکان می‌دهد».
زارع درباره دلیل نامگذاری این فیلم به «وقتی پروانه شدم» هم عنوان کرده است: «نام قهرمان اصلی فیلم ما پروانه است. در واقع در شروع فیلم قهرمان اصلی مانند کرمی درون یک پیله است و به مرور شروع به شکوفا شدن خود می‌کند و تبدیل به پروانه می‌شود. «وقتی پروانه شدم» در واقع به گذر این شخصیت از پیله دوست نداشتنی خود به جهان مورد علاقه‌اش اشاره دارد. این موضوع کاملا مرتبط با خروج کرم از پیله است و این اتفاقی است که برای قهرمان ما به صورت تمثیلی و استعاری رخ می‌دهد».