آرش دادگر بازیگر و کارگردان تئاتر که از اساتید دانشگاه در حوزه بازیگری است در گفت‌وگو با خبرنگار برنا، اظهار داشت: با شیوع ویروس کرونا شرایطی در کشور ما به وجود آمده که با گذشت یک سال دیگر نمی‌توان آن را شرایطی تازه و جدید دانست. ما در روزهای ابتدایی نمی‌دانستیم که باید چه کاری انجام دهیم و در همه مشاغل نوعی سردرگمی به وجود آمده بود که همه به نوعی به دنبال یک راهکار برای حفظ بقای شغلشان بودند.
دادگر خاطرنشان کرد: در آن شرایط که همه از شیوع ویروس کرونا وحشت‌زده بودند و خطر بزرگی مشاغل مختلف را تهدید می‌کرد هر کس در حرفه‌ای که داشت فکری برای نجات کارش در نظر گرفت. کسانی مثل راننده‌های تاکسی به این فکر کردند که یک پوششی دور خود قرار دهند تا بتوانند با خیال راحت در شرایطی ایمن کارشان را ادامه دهند. وقتی به طور کل تفکر حاکم بر ما به فکر ما نیست باید خودمان فکری کنیم و راه‌های مختلف را باید مورد امتحان قرار دهیم. در همه جای دنیا دیدیم که دولت‌ها با شیوع ویروس کرونا به حمایت از مشاغل و حرفه‌های مختلف پرداختند و از اقشار ضعیف حمایت کردند و در کشور ما اگر حمایتی وجود داشت به صورت قطره‌چکانی بود و چندان کارکردی نداشت.
او افزود: در این شرایط خیلی از اساتید و دوستان و همکاران دل را به دریا زدند و خطر کردند و حتی با بازگشایی تماشاخانه‌ها تصمیم گرفتند که نمایشی روی صحنه ببرند که من یکی از این افراد بودم و نمایشی در تئاتر شهر روی صحنه بردم اما باز هم شاهد تعطیلی بودیم و شغل و حرفه‌مان در خطر قرار داشت. در حوزه تدریس هم به کلاس‌های آنلاین رسیدیم و در حالیکه همه می‌دانیم کلاس‌های آنلاین به هیچ‌وجه کارکرد کلاس‌های حضوری و عملی را ندارد مجبور بودیم برای جلوگیری از رکود به این ایده توجه کنیم.
این کارگردان در ادامه اظهاراتش تأکید کرد: کلاس‌های آنلاین برای حفظ بقای شغل تدریس گزینه بسیار خوبی بود. قطعاً حضور شاگردان در کلاس‌ها و تدریس حضوری نتیجه‌ای خواهد داشت که این امکان برای کلاس‌های آنلاین فراهم نیست. در شرایطی که وضعیت در همه جای دنیا بدتر می‌شد ما هم باید به ایده‌ای می‌رسیدیم که کلاس‌های آنلاین بهترین ایده ممکن بود اما امروز که در همه جای دنیا شرایط رو به بهبودی است واقعاً ناراحت‌کننده است که ما باید به همان شکل قبل راه‌های جایگزین را ادامه دهیم تا بتوانیم امرار معاش کنیم.
دادگر تصریح کرد: کارهای عملی را به هیچ وجه نمی‌توان از طریق آموزش آنلاین به هنرجو منتقل کرد و تنها در صورتی می‌توان به انتقال دانش و مهارت در این شرایط امیدوار بود که زیرساخت‌های مختلف فراهم باشد. توانایی و مهارت اساتید، وجود استودیو، اینترنت مناسب و پرسرعت و وجود امکانات تصویربرداری می‌تواند بازدهی کلاس‌های آنلاین را دوچندان کند اما متأسفانه این امکانات یا در کشور ما وجود ندارد و یا هزینه انجام آن بسیار بالا است و صرفه اقتصادی ندارد. در حال حاضر یکی از بزرگ‌ترین مشکلات ما عدم وجود پهنای باند کافی است که مدام باعث می‌شود اینترنت قطع شود و هنرجوها از برنامه به صورت ناخواسته خارج شوند. در کلاس‌های آنلاین سعی من بر این است که به سمت مباحثی بروم که با بحث و گفت‌وگو دنبال می‌شوند و آموزششان به این شکل صورت می‌گیرد. اموزش مسائلی چون درک نقش، درک نمایشنامه، تحلیل و... می‌تواند به صورت آنلاین آموزش داده شوند.
این بازیگر در ادامه اظهار داشت: اوایل دهه 90 میلادی هیچکس فکر نمی‌کرد فکس به وجود آید و بتواند راه ارتباطی مهمی شود اما ما همچنان از این امکان استفاده می‌کنیم و همینطور 30 سال پیش کسی فکر نمی‌کرد گوشی‌های موبایل بتوانند به ابزاری چنین مهم در برقراری ارتباط تبدیل شود و تکنولوژی مدام برای ما محصولی جدید دارد که سبک زندگی ما را هم تحت تأثیر خود قرار می‌دهد اما تئاتر تعریفی دارد که این تعریف هیچ‌گاه از بین نمی‌رود. تئاتر حضور تماشاگر در سالن نمایش و دیدن نمایشی است که یک موجود زنده به نام بازیگر آن را اجرا می‌کند و این بازیگر مخاطب را دچار تلاطم روحی، درگیری اندیشه و احساسات می‌کند و این تجربه‌ای است که در هیچ‌جای دیگری به دست نمی‌آید. در قرون وسطا حدود 5 یا 6 قرن به دستور کلیسا، تئاتر نابود شد اما پس از آن باز هم تئاتر جوانه زد و شکوفا شد و به مسیر خود ادامه داد. تئاتر به هیچ‌وجه نابود نمی‌شود و این ساز و کار تئاتر است که در کشور ما رو به نابودی است. اگر همین مدیریت، سرمایه‌گذاری و این شرایط را شاهد باشیم قطعاً ساز و کار تئاتر در کشور ما نابود خواهد شد.