به گزارش خبرگزاری برنا؛ شرح دعای روز نوزدهم ماه مبارک رمضان به شرح ذیل است :
«اللّهمّ وفّرْ فیهِ حَظّی من بَرَکاتِهِ وسَهّلْ سَبیلی الی خَیراتِهِ ولاتَحْرِمْنی قَبولَ حَسَناتِهِ یا هادیاً الی الحَقّ المُبین»
«خدایا زیاد بگردان در آن بهره مرا از برکاتش و آسان کن راه مرا به سوی خیرهایش و محروم نکن ما را از پذیرفتن نیکی‌هایش، ای راهنمای به سوی حـق آشکار»
برکات ماه خدا
در دعای روز نوزدهم ماه مبارک رمضان از خدا می‌خواهیم که برکات این ماه شامل حال ما بشود و آن، این است که می‌گوییم: «خدایا! حظ و بهره ما را از ماه رمضان فراوان قرار بده» یعنی ما را به حد وافر از برکات ماه رمضان بهره‌مند کن و پیمودن راه به سوی خیرات و اعمال صالحه را بر ما هموار و آسان ساز و از حسنات و کارهای نیکی که در این ماه انجام می‌دهیم، محروم‌مان نکن.
همان طور که واضح است، در این دعا در درجه اول می‌فرماید: خدایا از تو می‌خواهم که من از برکات این ماه محروم نشوم؛ یعنی بتوانم دست و پا بکنم تا آن چیزی که مایه برکت است، در این ماه شامل حال من بشود و مطلب دوم این که آسان بکن برمن عمل صالح را.«و سهل سبیلی الی خیراته». حالا بعد از این که من این اعمال خیر را به جا بیاورم و به راه خیر بروم و حسنات و کارهای صالحی انجام دهم، تازه می‌رسم سر این که آیا خدا این اعمال مرا قبول می‌فرماید یا خیر؟ چون ممکن است که انسان اعمالی به حسب ظاهر، صالح به جا بیاورد ولی خداوند تبارک و تعالی قبول نکند. چرا؟ از باب این که نقایصی در آن بوده است، مثلا اخلاص در آن نبوده یا اشکال دیگری در آن بوده که خدا قبول نکرده است، گرچه من خودم خیال می‌کنم خیلی کارهای خوب انجام داده‌ام، ولی پیش خدا این کارها خوب نبوده و آنها را قبول نکرده است. این است که می‌فرماید: خدایا! مرا محروم نکن از این که اعمال صالحه مرا قبول کنی.
زمینه‌های اجابت دعا
چیزی که باید این جا عرض بشود این است: درست است که ما از خدا می‌خواهیم ما را از برکات این ماه محروم نکند و ما را رهنمون به راه خیر بدارد و از قبولی اعمال ما را محروم نکند.
این‌ها را در خانه خدا باید بگوییم و خدا هم ان‌شاءالله می‌دهد، ولی چیزی که هست و پیش‌تر هم اشاره شد، این است که بسیاری از شرایط تحقق این دعاها به دست خود ماست، یعنی خود ما باید به گونه‌ای باشیم که این چیزها برای‌مان حاصل بشود.
مسلما برکات ماه رمضان را که ما می‌خواهیم و می‌گوییم خدایا حظ ما را از برکات ماه رمضان وافر کن، این طور نیست که من این جا بنشینم، نه نماز بخوانم، نه دعا بکنم، نه احسان و عبادتی داشته باشم، نه قرآن بخوانم و بدون داشتن هیچ یک از این اعمال و عبادات، صرفا بگویم خدایا برکات ماه رمضان را برای من مهیا بکن.
بنابراین، اولین چیزی که برای بهره‌مند شدن انسان از برکات ماه رمضان لازم است سعی و تلاش خود او است. یعنی انسان باید دنبال آن چیزهایی که خداوند وعده ثواب به آنها داده و آن را مایه برکت قرار داده برود، آن وقت از خدا بخواهد و دعا کند که خدایا مرا محروم نکن.
محروم و معذور
محروم شدن از برکات یعنی عمل نکردن به اعمال صالحه‌ای که در ماه رمضان است؛ یعنی نرفتن و سر سفره ننشستن. در صورتی که اصلا خودت نخواهی برسر این سفره بنشینی، گفتن این که خدایا! حظ و برکات ماه رمضان را برای من وافر ساز، این اصلاً مسخرگی است. بله، گاهی ممکن است که پیشامدهایی بشود که دست خودت نباشد یا یک جهات درونی یا جهات برونی. یعنی چیزهایی پیشامد کند که تو نتوانی مثلاً امشب نماز شب بخوانی، نتوانی عبادت بکنی، نتوانی که قرائت قرآن بکنی، گرفتاری‌ای برایت پیش آمد، کسی آمد مزاحمت شد یا حادثه‌ای برایت اتفاق افتاد، که نتوانستی این عبادت را بکنی، بله، در چنین وضعیتی آدم می‌تواند از خدا بخواهد که خدایا! من محروم نشوم. ولی این‌ها همه‌اش در صورتی است که خودت خواسته باشی. پس در صورتی این دعای ما موضوعیت دارد و به اصطلاح بجاست که ما خودمان مقدمات کار را، که دست خودمان است، فراهم بیاوریم.
برکت نتیجه حرکت
مثال این امر، مثل زرع و زارع است که زارع زمین را آماده می‌کند و تخم در آن می‌پاشد و آن گاه می‌گوید: خدایا! به این زراعت برکت بده. این درست و بجا است، ولی اگر اصلاً تخمی نپاشد و زرعی نکند و بگوید خدایا! برکت بده، این مسخرگی است! پس ما هم باید بکوشیم تا وسایل رسیدن به برکات ماه رمضان را فراهم آوریم.
برکات ماه رمضان چه چیز است؟ برکات ماه رمضان، نمازهایی است که خوانده می‌شود، همان روزه‌اش، در صورتی که با اخلاص، به طور صحیح گرفته بشود، مهمترین منشاء برکت است. نمازش اگر درست نیست، برود نمازش را درست کند خیلی‌ها هستند که چه بسا نمازشان درست نیست باید بکوشند نمازشان را درست بکنند نماز خوب به جای آورد، روزه خوب بگیرد، اگر روزه خوب و درست به جای آورد و نماز خوب و درست بخواند و در ماه رمضان گناه هم نکند، از برکات ماه رمضان خیلی بهره‌مند می‌شود. آن گاه پس از آن که این کارهایش درست شد، یعنی واجباتش را درست انجام داد و محرمات را مرتکب نشد، زبانش را از غیبت و تهمت و بهتان حفظ کرد، چشمش را از آن چه نباید نگاه بکند بست، گوشش را از چیزهایی که نباید بشنود بست، اعضا و جوارحش را از معصیت حفظ کرد و روزه‌اش را هم به درستی گرفت، نمازش را هم به درستی به جای آورد، در این صورت او واقعاً کار خودش را انجام داده؛ آن گاه است که باید بگوید: خدایا! مرا از برکات این ماه و از قبولی اعمال در این ماه محروم مفرما. به جهت این که ممکن است همین کارهایی که من انجام دادم، نقایصی داشته باشد که خودم متوجه نبودم.
موانع قبولی اعمال و عبادات
در هر صورت بنده باید به خدا پناه ببرد، زیرا حتی اگر جمیع اعمال خیر و صالح را هم به حسب ظاهر انجام داده باشد، بازهم باید در درگاه خدا بنالد که: خدایا! اعمال ما را قبول کن. چون مانع قبولی خیلی زیاد است. مثلاً روزه گرفتن درست است.
اگر از مفطرات امساک کردی و نیت روزه هم داشتی روزه‌ات درست است، ولی قبول شدن روزه‌ات به این است که در هنگام روزه‌داری دروغ نگویی، غیبت نکنی، دشنام ندهی، اذیت و کتک‌کاری با کسی نکنی، حق کسی را نبری. هر کدام از این‌ها اگر در کار باشد، مانع قبولی روزه‌ات می‌شود.آن وقت روزه‌ات هم اصلا به طور کلی قبول نمی‌شود. این است که ممکن است حسناتی به حسب ظاهر به جا بیاوریم، نمازهایی برپا داریم روزه‌هایی بگیریم و عبادت‌هایی انجام دهیم، حجی و زیارتی برویم، در همه این عبادات به حسب ظاهر هم قصدمان خدا بوده، قصد غیر خدا نداشته‌ایم اگر قصد غیرخدایی داشتیم که از همان اول معلوم است این عمل‌مان عمل صالحی نیست ولی به حسب ظاهر قصدمان خدایی بوده، منتها ما آدم دروغگوی نمام میانه برهم زن غیبت کن فحاش دشنام دهنده بد دهنی هستیم، واقعا آدمی که چنین است ولو همه آن نماز و روزه‌هایش هم درست بوده باشد آن نماز و روزه‌ها در درگاه خدا قبول نمی‌شود. پس این که می‌گوییم: خدایا! ما را محروم مکن از قبولی اعمالمان، یعنی ما خودمان چنان باشیم که مانع برای قبولی اعمالمان درست نکنیم.
این است که می‌فرماید: «بارالها! در این روز بهره‌مندی مرا از برکاتش وافر بفرما و راه رسیدن به خیرات و خوبی‌هایی را که در ماه رمضان انسان می‌تواند به آن برسد آسان بفرما، و مرا از قبول حسناتم محروم مساز٫ ای راهنمای به سوی حق و حقیقت و ای کسی که راهنمایی‌های حقیقی به دست توست و هدایت می‌کنی هرکه را بخواهی به سوی حق و حقیقت آشکار.»