من یک مادرم .... یک معلمِ بالقوه .... مانند میلیون ها مادری که بر روی این کره ی خاکی زندگی می کنند و در روزگاری که جهان تا این حد به موجودات و خلقت های خداوند، سخت گرفته و روز به روز دایره ی سختی ها و مشقات را تنگ تر و تنگ تر می کند، نگرانم ....
نگران آینده ای نه چندان دور که از پسِ یک دوره بحران جهانی سر بلند می کند و کودکم را در ادامه ی راهی با خود خواهد برد که ای بسا آغازی نداشته است.
سال تحصیلی 1400 – 1399 در حالی آغاز شد که سایه ی شوم کووید 19 بر سر مردم جهان گسترده شده بود و با تصمیمات اتخاذ شده در ایران نیز همانند سایر کشورها، آموزش ها به صورت مجازی و آنلاین از سر گرفته شد تا دانش آموزان همچنان در مسیر آموزش و پرورش گام بردارند و از فرصت ماندن در خانه، نهایت استفاده را داشته باشند.
دانش آموزان در خانه ماندند و مادران، باز هم برای چندمین بار به خصوص برای کودکانی که در مقطع ابتدایی تحصیل می کردند، معلم شدند؛ معلمانی که پا به پای کودکان خود، از آموزش مجازی معلمان مدرسه، آموختند و آموخته هایشان را با صبوری به کودکانی انتقال دادند که از حضور در کلاس درس معاف شده بودند و از روابط اجتماعی با کودکان دیگر در جامعه ی کوچکی به نام "مدرسه"، محروم.
مادرانی که هم معلم بودند و هم دانش آموز؛ معلمانی قابل تقدیر و دانش آموزانی سخت کوش و صبور.
باید گفت کرونا با همه ی بدی ها و تلخی هایش، مزایای زیادی هم داشت که به طور قطع در دوران پساکرونا، مجال بررسی موشکافانه ی این مزایا، بیشتر و بهتر فراهم خواهد بود.
اما از مزایای این دوران می توان به همکاری همه جانبه ی والدین با معلمان اشاره کرد. در این دوران با حضور دانش آموزان در خانه، والدین با نقاط قوت و ضعف فرزندانشان بیشتر آشنا شدند و در عین حال، مسئولیت ها و زحمات معلمان را در طول سال تحصیلی با تمام وجود درک کردند و از سختی های کار با دانش آموزان به ویژه در مقطع ابتدایی، آگاه شدند.
معلمانی که باید روزها را دلسوزانه با تعداد زیادی دانش آموز با استعدادها، خُلقیات و فرهنگ های متفاوت سپری می کردند و با صرف انرژی زیاد - هم به لحاظ فکری و هم به لحاظ جسمی -، در جهت رساندن دانش آموزان خود به سطحی قابل قبول از علم و دانایی، در تلاش بودند.
ضمن این که با ادامه ی آموزش به صورت مجازی، فرصتی مغتنم شد تا خانواده ها با کادر آموزشی مدرسه هم گام و هم صدا شوند و به جای هزینه ی ایاب و ذهاب، لوازم التحریر، تغذیه، لباس فرم و .... که در این سال تحصیلی از سبد خانوار حذف شده بود، در جهت تقویت تجهیزات آموزشی مدارس مانند خرید میکروفن و تجهیزات آموزش هوشمند و ... اقداماتی انجام دهند.
اما قرار گرفتن مردم در یک سیستم جدید زندگی و فاصله گرفتن از برخی عادت ها و روزمرگی ها، و نیز تعریف یک برنامه ی متفاوت برای زندگی، شاید نقطه ی عطفی بود که کووید 19 برای همگان به ارمغان آورد و لزوم تغییر در زندگی را به انسان یادآوری کرد.
کسی چه می داند؟
شاید در قرن آینده، دانش آموزان در کتاب های تاریخ خود بخوانند:
"در ابتدای قرن گذشته، شیوع یک ویروس کشنده با عنوان کووید 19، از مادران این سرزمین، معلمانی ساخت که اگرچه تجربه ی آموزش نداشتند، اما با ایثار و صبوری های خویش، با همراهی معلمان دلسوز و فداکار، کودکانی را پرورش دادند که در دهه های بعد، افتخارآفرینانِ مُسلّمِ این مرز و بوم شدند و بیش از پیش در عرصه های جهانی درخشیدند و ایران را به یکی از کشورهای توسعه یافته و قدرتمند جهانی بدل کردند."