اما بیزینس و بیزینس من هرگز کوتاه نمی آید. به هرحال بخواهیم یا نخواهیم سینما یک صنعت است و صنایع برای زنده ماندن به چرخش موفق اقتصادی نیازمند هستند.
شاید سینماگران و هنرمندان با اصالت حرفه ای شان در این مسیر بیشتر درگیر وجوه هنری آثار شان باشند اما سرمایه گذاران و صاحبان پول که با چشم اقبال اقتصادی و گاهی دست و پا کردن نامی فرهنگی شاید شست و شوی اموال و ثروت به این مسیر پای گذاشته باشند ، سریعا راه چاره می طلبند و امروز چاره موفقیت در روزگار افت سینما پلتفرم های شبکه نمایش خانگی باشند که نه تنها در دسترس همه هستند که در روزگار کرونایی حتی مدیوم های دیگر از جمله تلویزیون را پشت سر گذاشته و با بلند پروازی ادامه می دهند.
از سوی دیگر بازیگرانی که روزی برای بازی در سریال تلویزیونی کلی ناز داشتند و زمان طولانی تولید سریال را بر نمی تابیدند با چراغ سبز به این رسانه امروز شبکه نمایش خانگی را قرق کردند . طوری که با دستمزد های عجیب و غریب کهکشانی بی خیال سینما هر هفته با مخاطبشان بیدار گشته و مدام در شبکه های اجتماعی با سکانس های هدفمند دست به دست می شوند.
و این چراغ سبز وقتی پر رنگ تر می شود که شاهد این هستیم که کارگردانان سیمرغ گرفته جشنواره فجر و حتی ستاره های سریال سازی تلویزیون نیز با یک اسباب کشی نا محسوس برای حضور در شبکه نمایش خانگی طوری بار و بندیل بسته اند که گویی نان و آب در این سفره پروار تر است.
الف) آیا می دانید پلتفرم های نام و نشان دار فعال در بخش سریال ها در شبکه نمایش خانگی گاها تا سال 1401 کنداکتور سریال سازی شان را بسته اند ؟
ب) آیا می دانید بسیاری از ستاره ها با رقم قرارداد عجیب شان در شبکه نمایش خانگی دیگر حاضر به کار در تلویزیون نیستند ؟
پ) آیا می دانید برخی از تهیه کنندگان تلویزیون به این ماجرا شکایت دارند و معتقد هستند با این وضعیت دیگر نمی توان در تلویزیون با بازیگران چهره سریال ساخت؟
اما این سرخ نگه داشتن صورت با سیلی با سیاست گذاری های معینی نیز رو به رو است چرا که اصولا سینمایی ها در شبکه نمایش خانگی پر رنگ تر هستند و کم تر شاهد این هستیم که بازیگران تلویزیون در شبکه نمایش خانگی رل اول بگیرند درحالی که این مسئله خطری عجیب و جدی برای سینمایی است که ستاره هایش در شبکه نمایش خانگی خرج می شوند و تنها برای یکی دو فیلم با هدف خالی نبودن عریضه حضور در جشنواره فیلم فجر چشمک های سینمایی هم می زنند.