چندی پیش دبیر انجمن بنکداران تهران به آب معدنی های قاچاقی اشاره کرد که از سوئد و دانمارک راهی سوپرمارکت های لوکس تهران می شوند و بدون کوچکترین مشکلی به فروش می رسند!
شکل و قیافه این بطری های لاکچری باعث شده که قیمت هرکدام از آب های معدنی بین 100 تا 500 هزارتومان باشد و طبیعتا هرکسی نمی تواند از آن ها استفاده کند مگر این که جزو طبقه مرفه جامعه باشد و معده اش به آب معمولی حساس.
آخر برخی معده ها فقط به آب کوهستان آلپ عادت کرده اند و تحمل چیزهایی که بقیه مردم مصرف می کنند را ندارند!
متاسفانه در سال های اخیر فاصله زیادی بین سفره های مردم ایجاد شده و یکی باید شبانه روز بدنبال لقمه ای نان برای سیر کردن شکم خانواده اش باشد و حرف کسانی را بشنود که چند طبقه از او مرفه تر هستند و برای مهمانی هایشان آب معدنی های لاکچری سفارش می دهند.
درد بر سر بطری های دانمارکی نیست که در یخچال خانه های لوکس کشور پیدا می شود بلکه درد اصلی برسر 2 هزار کالای نوشیدنی و خوراکی دیگر است که به شکل قاچاق اما لاکچری به جای هزاران قلم کالا و مواد اولیه ضروری در سوپرمارکت های آقانشینِ کشور به فروش می رسد و کوچکترین نظارتی بر آن ها وجود ندارد!
این نبود نظارت متأسفانه کمر اقشار متوسط و ضعیف جامعه را شکسته و عده ای خاص را فربه تر کرده است. نظارتی که اگر بود امروز در بحران کرونا مردم معمولی مجبور به ایستادن در صف های طولانی مرغ نبودند و اقلام ضروری در هر خانه ای پیدا می شد. نظارتی که نبودش به نفع خواص شده و مهمانی هایشان بوی عطر شموخ گرفته است، در این گعده ها هرکس که تشنه اش شد می تواند در ایران از آب های زلال رشته کوه های آلپ بیاشامد.
اصلا شاید ما نمی دانیم. ما که از بچگی پارچ آب را سر کشیده ایم و در تابستان داخل کلمن آب، یخ ریخته ایم و از خوردن آب سرد دندان درد گرفته ایم نمی فهمیم. شاید واقعا با نوشیدن آب های فرانسوی و دانمارکی بتوان چشم ها را بست و در خیابان های پاریس و کوپنهاگن قدم زد. شاید بتوان فرهنگ آن ها را هم با آب سر کشید و ما نمی فهمیم!