به گزارش برنا؛ اگرچه قبلاً شنیده ایم که تحریک الکتریکی می تواند به بهبود زخم ها کمک کند، اما دستگاه های الکتریکی اغلب نمی توانند در بافت نرم کاشته شوند. اما اکنون به لطف ابداع یک «ویفر پیزوالکتریک» جدید، این موضوع به زودی تغییر می کند.
اگر ایمپلنت بسیار سخت و سفت باشد - یا از مواد سمی ساخته شده باشد - سیستم ایمنی بدن به عنوان یک جسم خارجی با آن رفتار می کند. در نتیجه ، با بافت اسکار پوشانده می شود و عملکرد آن کاهش می یابد.
اکنون محققان «دانشگاه ویسکانسین» در آمریکا در جریان یک مطالعه موفق به ابداع یک ایمپلنت شبیه به برچسب شده اند که چنین مشکلاتی را برطرف می‌کند. این ایمپلنت که به عنوان یک ویفر پیزوالکتریک شناخته می‌شود، کریستال‌های غیرسمی آمینواسید «لیزین» را در خود جای داده است. این کریستال ها به واسطه فرآیند سر هم کردن خود، تشکیل می شوند و خود را میان دو ورقه از پلیمر زیست سازگار و زیست تخریب پذیر «پلی‌وینیل الکل» قرار می دهند.
کریستال ها پیزوالکتریک هستند؛ بدین معنا که هنگام قرار گرفتن در معرض فشار مکانیکی، بار الکتریکی تولید می کنند. هنگامی که پژوهشگران برخی از ویفرهای کریستال/ پلی‌وینیل الکل را در قفسه سینه و پاهای موش ها به کار گرفتند، متوجه شدند که حرکات منظم عضله این حیوانات برای تولید یک خروجی الکتریکی قابل اندازه‌گیری کافی است. به طور قابل تصوری، این جریان می تواند روزی برای تحریک بافت بیولوژیکی انسان های مجروح مورد استفاده قرار گیرد و به روند بهبودی کمک کند.
آزمایش های خون نشان دادند که این ویفرها پس از حل شدن در بدن موش ها، هیچ اثر مضری ایجاد نکردند.