به گزارش برنا، این کتاب میان سالهای ۱۷۶۵ تا ۱۷۷۰ میلادی نوشته شده و در آن نویسنده تمامی وقایع زندگی خویش را تا سال ۱۷۶۶ نوشته‌است. روسو در این کتاب به صورت کاملاً شفاف از تمامی وقایع زندگی خویش صحبت کرده‌است. این کتاب همچنین به ذهنیات روسو از کودکی تا سالهای پایانی عمر می‌پردازد.
کتاب «اعترافات» در ایران یک بار در دههٔ ۴۰ توسط رضا مشایخی (با نام مستعار فرهاد) و بار دیگر در دههٔ ۷۰ خورشیدی توسط مهستی بحرینی ترجمه شده و انتشارات نیلوفر آن را به چاپ رسانده است.
یادداشت مهستی بحرینی:
کتاب «اعترافات»، که روسو گاه از آن با عنوان خاطرات یاد می کند، همه رویدادهای زندگی او را از کودکی تا سال های پایانی عمر، با ذکر جزئیات، در بر می گیرد. اما این کتاب بیش از آنکه به نقل اعمال و افعال او در موقعیت های گوناگون زندگی اش بپردازد و شرح حوادثی باشد که از سر گذرانده است، داستان احساسات و اندیشه های اوست. روسو در این کتاب روح خود را عریان به خوانندگانش نشان می دهد، بی هیچ پرده پوشی به عیب ها و خطاهایش اعتراف می کند و می گوید که در گیرودار حوادث چه ضعف هایی داشته و چه اشتباهاتی از او سر زده که مایه شرمساری اش شده است. همچنین از عشق بی پایانش به طبیعت، که با دل و جانش درآمیخته بود، به تفصیل سخن می گوید.
روسو اعترافات را در سال های ۱۷۶۵ تا ۱۷۷۰ نوشت و زندگی خود را از آغاز تا سال ۱۷۶۶ که جزیره سن پی یر را ترک گفت، در این کتاب صادقانه باز نمود. بنابراین، نکته مبهمی در زندگی اش وجود ندارد و تکرار رویدادهای آن در اینجا ملال انگیز خواهد بود. اما به نظر می رسد که افزودن چند سطری به گفته های او، برای آگاهی خوانندگان از آنچه در خلال سال های ۱۷۶۶ تا ۱۷۷۸ ( سال مرگ روسو ) بر او گذشت و تکمیل زندگی نامه خودنوشت او بیجا نباشد. پس از آنکه به فرمان سنای ژنو از جزیره سن پی یر رانده شد، به انگلستان رفت و در خانه ای که هیوم فیلسوف در اختیارش نهاده بود سکونت گزید. اما او که از مدت ها پیش سلامت خود را از دست داده بود و علاوه بر آن، به بیماری سوءظن نیز مبتلا شده بود در هیچ جا احساس امنیت نمی کرد. نه در انگلستان ( ۱۷۶۶ ) ، نه در نرماندی در نزد شاهزاده دوکنتی ( ۱۷۶۷ ) ، و نه در لیون، مونکن و دوفینه. در هیچ جا آسوده خاطر نبود. سرانجام، در ۱۷۷۰، پس از آنکه اجازه بازگشت به پاریس را به او دادند، به آن شهر بازگشت و باقی عمر را در آنجا، در تنگدستی و تنهایی به سر برد. از آن پس، از کسانی که به دیدارش می آمدند روی پوشاند، حرفه رونویسی نت های موسیقی را از سر گرفت و به نوشتن خاطراتش، که آن را از ۱۷۶۵ آغاز کرده بود، ادامه داد. در آخرین سال های عمر، چون بهبودی نسبی در زندگی اش پدیدار شد و به آرامش بیشتری دست یافت، خاطراتش را با نوشتن خیالبافی های یک تنهاگرد کامل کرد.