به گزارش برنا؛ مورچه ها را خوب میشناسید، آنها معماران خارق العاده ای با جوامع منظم هستند و مستعمره هایی ایجاد می کنند که تا ابعاد حیرت انگیز کشیده می شوند. آنها خاک ما را تهویه می کنند، به شکستن چوب های مرده کمک می کنند و حتی بعنوان یکی از بزرگترین سازندگان تاریخ شناخته می شوند.
مورچه ها ممکن است کوچک باشند، اما تأثیر آنها بسیار زیاد است. در واقع، در دوران نوسنگی - نزدیک به 12000 سال پیش - مورچه ها تأثیرات دارویی زیادی نیز داشته اند.
جالب است بدانید که سالها پیش بعضی از مردم در روستا های آفریقا به این نتیجه رسیدند که حشره های کوچکی به نام مورچه های سرباز وجود دارند که در بعضی از موارد می توان به عنوان درمان از آن ها استفاده کرد. در نتیجه یک موجود کاملاً کاربردی و کمک کننده برای مردم آن زمان محسوب می شدند. این مورچه های سرباز اساسا نمونه های بزرگی هستند که در شرق و مرکز آفریقا یافت می شوند اما گاهی اوقات آن ها را در آسیا هم پیدا می کنند.
مورچه های سرباز به دلیل فک قوی که دارند، به عنوان جانوران اورژانسی استفاده میشوند یعنی زمانی مورد استفاده قرار می گیرند که هیچ چیز دیگری در دسترس نباشند. آن ها در زمان استفاده از این مورچه ها، از قسمت پشت بدن آن ها استفاده می کنند. آن ها را به گونه ای روی بدن قرار می دهند که فکشان روی زخم قرار بگیرد.
سپس این مورچه با استفاده از فک قوی خود شروع به گاز گرفتن می کند. همین گاز گرفتن باعث بخیه می شود که در دو طرف زخم ایجاد می گردد و همین عمل باعث می شود که یک بخیه طبیعی روی بدن انسان ایجاد شود که در صورت دسترسی نداشتن به موادِ دیگر، آن را استفاده می کنند.
جالب است بدانید در برخی گذشته، در صورت نیاز برای بهتر شدن وضعیت، چند بار این کار را تکرار می کردند تا بخیه محکم تر باشد و اگر نیاز نبود، چند روز صبر می کردند تا بخیه خود به خود باز شود. مورچه های سرباز را می توانستند در هر زمانی پیدا کنند، کافی بود فقط غذای مورد علاقه آن ها را سر راهشان بریزند. معمولاً در آن مناطق بیش از 50 میلیون از این مورچه ها زندگی می کردند. البته جمعیت زیاد انسان ها باعث شد که زندگی بعضی از این مورچه ها به خطر بیفتد اما به هر حال باز هم تعدادشان زیاد بود.
مورچه های سرباز بسیار تیز و پرسرعت بودند. بدن انسان را شبیه به یک بخیه طبیعی به یکدیگر وصل می کردند و یک گزینه عالی برای انجام این کار محسوب می شدند زیرا کار خود را خوب بلد بودند. سر مورچه در حالت قفل شده باقی می ماند تا زخم بهبود پیدا کند و سپس از آن جا خارج می شد و شبیه به یک دکمه، پوست دو طرف را به یکدیگر می چسباند.