به گزارش برنا؛ یکی از ویژگی‌های بیولوژیکی کلیدی ویروس کرونا و بسیاری ویروس‌های دیگر وجود «پروتئین سنبله» در ساختار این ویروس‌هاست که آن‌ها را قادر به نفوذ به سلول‌های میزبان و ایجاد عفونت در بدن قربانی می‌کند.
ویروس کرونا از سه پروتئین اصلی ساخته شده است: پروتئین غشایی (M)، پروتئین پاکتی (E) و پروتئین سنبله (S). در قیاس با پروتئین‌های «ام» (غشایی) و «ای» (پاکتی) که عمدتا در ساختار درونی ویروس هستند، پروتئین «اس» (سنبله) در سطح خارجی ویروس قرار دارد.
وجه تسمیه پروتئین «اس» این که شبیه خوشه یا سنبله‌ای است که از سطح ویروس خارج می‌شود. این پروتئین نقش اصلی را در نفوذ ویروس کرونا به سلول‌های میزبان و آغاز عفونت بازی می‌کند.
بدون وجود پروتئین سنبله، ویروس کرونا و برخی دیگر از ویروس‌ها قادر به چسبیدن به سلول‌های بدن میزبان بالقوه مثل انسان و حیوانات نیستند و نمی‌توانند با نفوذ به بدن قربانی، در آن عفونت ایجاد کنند.
از طرف دیگر، پروتئین سنبله ویروس کرونا در برابر «آنتی بادی های خنثی‌ساز» بدن نیز مقاومت می‌کند. این آنتی بادی های محافظتی به طور طبیعی توسط سیستم ایمنی هورمونی بدن انسان تولید می‌شوند. این آنتی بادی ها خود را به سطح ویروس‌ها می‌چسبانند و مانع ورودشان به سلول میزبان می‌شوند.
به این دلایل، پروتئین سنبله یکی از اهداف ایده‌آل برای پژوهش‌های ضد ویروسی و صنعت واکسن‌سازی است.
حساسیت پروتئین سنبله به آنتی بادی های خنثی ساز باعث شده تا بسیاری از محققان به دنبال توسعه عواملی باشند که جلوی اتصال و کنش و واکنش پروتئین «اس» با سلول‌های بدن میزبان را می‌گیرد.
تحقیقات نشان داده است که ترکیبی از چندین آنتی بادی خنثی ساز قوی، این پتانسیل را دارد که ویروس کرونا را به شیوه موثرتری هدف قرار داده و مصونیت آن در برابر خنثی‌سازی را کاهش دهد.
بدین ترتیب، یکی از شاخه‌های مهم پژوهش برای مقابله با ویروس کرونا، تحقیق بر روی نقاط قوت و ضعف پروتئین سنبله است.