علیرضا شریفی یزدی، روانشناس، در گفت‌وگو با خبرنگار فرهنگ و هنر خبرگزاری برنا در پاسخ به این سوال که با توجه به تغییر سیستم آموزشی از مدرسه به دنیای نت و با توجه به اینکه دسترسی کودکان به فضای مجازی و محتویات آن راحت‌تر از قبل شده؛ خانوادهها چگونه باید محتوای فضای مجازی فرزندان‌شان را مدیریت کنند و در کنار آن نیز مسئولین تولید محتوا چقدر می‌توانند با تولید آثار جذاب کودکان را به آن سمت سوق دهند؟ اظهار کرد: قبل از اینکه خانوادهها قرار باشد دست به کاری بزنند اپراتورها باید زمینه‌ای را فراهم کنند تا دستگاه هایی مانند تبلت، موبایل، لب تاب که در اختیار کودکان قرار می گیرد دارای گزینه ای باشند که این قشر نتوانند به راحتی وارد قسمت های مختلف فضای مجازی شوند.
اینترنت باید برای کودکان و نوجوانان معمولا دارای یک سری چارچوب و محدودیت‌ها باشد و برخی سایت‌ها نیز باید سن‌های به خصوصی را در خود پذیرا باشد.
او افزود: علاوه بر آن سیم کارت‌هایی وجود دارد که مخصوص کودکان و نوجوانان است و این مسئله می‌تواند ورود آن‌ها را به سایت‌های مختلف مختل کند و نمی‌توانند با هر کس که در نظر دارند در تماس باشند و بر عکس. نکته بعد خانوادهها باید سطح آگاهی و سواد دیجیتال خود را افزایش دهند به نحوی که یاد بگیرند چگونه بتوانند بر موقعیت کنترل داشته باشند و آن را اعمال کنند. نکته حائز اهمیت این است که بتوانیم به کودکان آموزش کافی دهیم تا به اقتضای سن و رشد فکری و ذهنی آن ها آموزش ببیند.
او ادامه داد: با توجه به بحث واکسیناسیون امید است مدارس زودتر باز شود تا فرزندان مقدار زیادی از وقت خود را بیرون از فضای مجازی بگذرانند و در دنیای واقعی به تعامل و ارتباط با دوستان خود بپردازند.
علیرضا شریفی یزدی در پایان و در این خصوص که خانوادهها با چه ترفندهایی می‌توانند سلیقه کودکان را در انتخاب سوژه‌های مورد علاقه‌شان در فضای مجازی مدیریت کنند و اینکه آیا برخورد با آن‌ها از جمله قهر کردن می‌تواند یکی از این گزینه‌ها باشد بیان کرد: اساسا 6 نوع پرخاش و خشم وجود دارد که یکی از آن‌ها پرخاشگری و قهر است که به ترتیب بد و بدتر می‌شود و قهر کردن بدترین نوع پرخاش است که یک انسان می‌تواند در حد انسان دیگر اعمال کند. کودکان با توجه به اقتضای سن شان فضای مجازی برای آن ها دارای یک سری جذابیت‌هایی است و والدین باید با استدلال‌های درست و به جا آن‌ها را از این فضا دور کند یا کاری کنند تا آن‌ها بنا بر سلیقه شخصی کمتر وارد این نوع فضاها شوند. مدت استفاده از فضای دیجیتال باید به اندازه استاندارد باشد و به اندازه سن کودکان متفاوت می‌شود ولی خارج از آن استاندارد هرگز نباید اجازه داد تا کودکان در آن حضور داشته باشند و اساسا ما باید اساس و هدف حضور در فضای وب با زمان مناسب را به کودکان آموزش دهیم. متاسفانه امروزه بزرگتر ها نیز وب کاوی را به وب گردی تبدیل کرده و بعد از مدتی وب گردی را تبدیل به ولگردی مجازی می کنند که چنین امری ریسک بسیار بزرگی هم برای کودکان و هم برای بزرگسالان است که در خیلی مواقع کودکان از روی دست بزرگ ترها نگاه می کنند و به حافظه می سپارند و یاد می گیرند.
انتهای پیام//