ساعت های آفتابی در حدود قرن چهارم قبل از میلاد در مصر ساخته شدند و اولین آنها ساعتی هرمی شکل بود که در سال 3500 قبل از میلاد ابداع شد. در آن زمان ساعت های خورشیدی بسیار مورد توجه قرار گرفته بودند. به منظور سهولت اندازه گیری زمان، مصری ها طول روز را به 10 قسمت مساوی تقسیم کردند و 4 قسمت اضافی هم برای زمان سایه روشن هوا در هنگام طلوع و غروب خورشید در نظر گرفتند.
جریان آب در ابزاری که برای سنجش زمان مورد استفاده قرار می گرفت، موجب حرکت عقربه ساعت شمار می شد و به همه این امکان را می داد تا زمان روز را دریابند. اولین ساعت آبی در دنیا از سوی افلاطون ابداع شد. با وجود این که در مبحث اندازه گیری زمان پیشرفت های زیادی رخ داد، اما ساعت های آفتابی همچنان در زمان امپراتوری های یونان و روم محبوب و مورد توجه باقی ماندند.
بزرگ ترین ساعت خورشیدی دوران باستان توسط امپراطور اگوستوس در سال دهم قبل از میلاد ساخته شد.
پس از آن بود که تحول جدیدی از این بابت در چین ایجاد شد و ساعت های نجومی در این کشور پا به عرصه وجود گذاشت. مردی چینی به نام سو سانگ نوعی ساعت نجومی ابداع کرد که با آب کار می کرد. این دانش در قرن 12 میلادی در بسیاری از شهرهای ایران وجود داشت.
با گسترش کشتیرانی و تجارت در اروپا و درخواست های فراوان برای دریانوردی در آب های آزاد، نیاز به داشتن ابزاری بسیار دقیق برای زمان سنجی هر روز بیشتر و بیشتر احساس می شد. ساعت های آفتابی که در ایران طراحی شده بودند، به یکی از ملزومات اصلی سفر هر کشتی در دریا مبدل شدند. از قرن 15 میلادی به بعد ساعت های آفتابی دقیق و صحیح نه تنها در دریا بلکه در صنعت، کلیسا و بسیاری مکان های دیگر بسیار معروف و محبوب شدند.
تا قرن 16 میلادی، ابزار مکانیکی راه خود را به لابراتورهای صنعت پیدا کردند و ساعت های پاندولی و زنجیری در اروپا ساخته شدند تا عصر جدیدی در عرصه سنجش زمان رقم بزنند. هرچه که زمان گذشت، طراحی این ساعت ها پیشرفته تر و اندازه شان کوچک تر شد.
در قرن نوزدهم میلادی از ساعت های جیبی مکانیکی، رومیزی و دیواری در سراسر دنیا بسیار رواج یافت. امروزه دیگر ساعت های دیجیتالی را در سراسر دنیا می توان یافت و سرانجام اندازه گیری زمان برای مردم سراسر جهان به راحتی امکانپذیر شد.