به گزارش برنا؛ دکتر آلیور ساکس، از برجسته ترین پزشکان نویسنده قرن بیستم و بیست و یکم، در کتاب شگفت آور «مردی که زنش را با کلاه اشتباه می گرفت» داستان های عجیب اما واقعی انسان هایی را روایت می کندکه در دنیای غریب و به ظاهر گریز ناپذیر انواع اختلال های عصب روان شناختی به دام افتاده اند.
در این کتاب حکایت افرادی آمده که گرفتار ناهنجاری های فکری و ادراکی باورنکردنی هستند: بیمارانی که خاطراتشان را از دست داده اند، و همراه آن بخش بزرگی از گذشته شان را؛ بیمارانی که قادر به تشخیص افراد یا اجسام آشنا نیستند؛ دست ها و پاهایشان برایشان بیگانه شده و حتی انسان هایی عقب افتاده قلمداد شده اند، اما در همین حال از استعدادهای هنری و ریاضیاتی ناشناخته و فوق العاده ای برخوردارند.
این داستان های بی نظیر هرچند به شکلی باور نکردنی عجیب به نظر می رسند، اما در روایت همدلانه ی دکتر ساکس عمیقا انسانی دیده می شوند. کتاب ماجرای مواجهه ی بیماران، نزدیکان آنها و پزشکان با مشکلات عصب روان شناختی است.
دکتر ساکس لحظه ای هم فراموش نمی کند که مسئولیت نهایی پزشک در برابر کیست: (انسانی دردمند که رنج می کشد و مبارزه می کند.)
بخش‌هایی از کتاب:
اما چه اتفاقی برای خانم «ا. ام.» و خانم «ا. سی.» می افتاد؟ «صرع موسیقایی» دو واژه ی متضاد نمی نمایند: چون موسیقی معمولا آکنده است از احساس و معنی و با عمق وجود ما سر و کار دارد، و به قول توماس مان با «دنیای ورای موسیقی»، در حالی که صرع کاملا برعکس است: یک اتفاق فیزیولوژیک تصادفی خشن، کاملا غیرانتخابی، بدون احساس، بدون معنی. بنابراین عبارت «صرع موسیقایی» یا «صرع شخصی» ضد و نقیض به نظر می رسد. با این حال چنین صرع هایی روی می دهند، گو این که فقط در زمینه ی حمله های لب گیجگاهی اتفاق می افتند، صرع هایی در قسمت خاطره پردازی مغز.
اگر فردی، پا یا چشمش را از دست بدهد، می داند که پا یا چشمش را از دست داده است. اما او اگر «خودش» را از دست بدهد، نمی تواند آن را بفهمد، چون دیگر آن جا نیست که این را درک کند.
انتهای پیام//