چند سالی است که مدیای فعال در فضای مجازی و به خصوص شبکه های اجتماعی پر بازدید به ویژه اینستاگرام تریبون و محیطی است که در آن چهره های نامدار عرصه هنر، ورزش و حتی سیاسیون اعلام نظر می کنند و در برخی از مواقع فرصتی است تا این افراد ضمن اطلاع رسانی از وضعیت حرفه ای و حتی شخصی خود میزانسنی نزدیک تر را با مخاطبان تجربه کنند.
اتفاقی که هر روز با شکل و شمایل مختلف و البته در فضاهای مختلف رنگ و لعاب جدی تری به خود می گیرد و در این میان برخی از چهره های شهیر از میزان فالوور یا دنبال کنندگان خود به نفع فعالیت های پر درآمد تبلیغاتی نیز استفاده می کنند که طبیعتا این رسانه زود بازده موقعیتی تجاری را برای آن ها به ارمغان می آورد.
پیگیری ها و تحقیقات اخیر نشان می دهد که برخی هنرمندان تا ماهی 300 میلیون تومان از فضای مجازی کسب درآمد تبلیغاتی دارند و البته برخی از فعالان این عرصه که بدون رعایت نکات عرفی و ممیزی های مرسوم رسانه ها در این حوزه فعالیت دارند به درآمدی چندین برابر این عدد نیز دست پیدا می کنند اتفاقی که حتی در روزگار نامرغوب برخی از مشاغل در جریان کرونا هم، رونق و عظمت خود را از دست نداد.
اما سوال اینجا است که آیا موفقیت در فضای مجازی، افزایش فالوور، بازخورد های تبلیغاتی و جایگاه پر سر و صدا در فضای مجازی و شبکه های اجتماعی آیا عاملی موثر در فعالیت حرفه ای و دنیای تخصصی و حرفه ای نیز محسوب می شود؟
آیا موفقیت شاخ های فضای مجازی و شبکه های اجتماعی می توانند این موقعیت تبلیغاتی را با خود به سینما و پلتفرم های شبکه های نمایش خانگی برده و این اقبال را از دنیای مجازی به دنیای واقعی بیاورند؟
شواهد و قرائن نشان از این دارد که خیر!
آنچه اخیرا در تولیدات سینمایی مشهود است و بارها در تولیدات پلتفرم ها دیده شده است مبین این مطلب است که نه تنها نوع محتوا، ساختار و جنس مطلبی که در فضای مجازی و شبکه های اجتماعی منتشر می شود مختص همین دنیا است و عملا فضای مذکور مسیر خودش را دارد و مخاطب فعال در محیط مجازی نیز قهرمانش را در همین محیط جست و جو می کند و هرگز علاقه مند نیست او را در موقعیت های دیگر نیز تجربه کند.
درواقع اگر خوانندگان و طرفداران یک خواننده در فضای مجازی او را با هر عدد و رقم دنبال می کنند دلیلی قابل توجیه بر این نکته نیست که این اتفاق در دنیای حرفه ای نیز با همین شرایط کمی و کیفی رخ دهد.
با این اوصاف باید گفت نباید متوقع باشیم که افرادی که می توانند در محیط های غیر واقعی و شبکه های اجتماعی کسب درآمد کنند می توانند در دنیای واقعی نیز طرفداران خود را به سالن های سینما کشیده و به رونق گیشه نیز کمک کنند.
به طور مثال برخی از افراد جذاب و پر سر و صدا در شبکه های اجتماعی که اتفاقا به یک محبوبیت کاذبی از خود اعتقاد دارند در دنیای واقعی نه تنها طرفداران خود را از دست داده اند که حتی جز افراد پر نقد و چالش محسوب می گردند.
با این تعریف باید اذعان داشت که تهیه کنندگان و سرمایه گذاران این عرصه نباید روی این چهره ها سرمایه گذاری ویژه ای داشته باشند چرا که شواهد نشان از این دارد که قهرمانان مجازی در دنیای خودشان قهرمان هستند و نمی شود روی ویژگی های مجازی شان حساب کرد.
انتهای پیام//